περίληψη

Μια ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη «Το Νούμερο 31328», που έχει χαρακτηριστεί ως «η Μπαλάντα της φρίκης και της βίας». Ο Νίκος Κούνδουρος θυμάται: «1922. Μια ιστορία μνήμης. Ηταν η ώρα που το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου σε μία ευλογημένη στιγμή της ύπαρξης του, λειτούργησε δημιουργικά και έξυπνα. Μας κάλεσε ο τότε πρόεδρος του, τον Κακογιάννη, τον Δημόπουλο και την αφεντιά μου και μας είπε «κάνετε ότι θέλετε». Και αυτό το «κάνετε ότι θέλετε» ξύπνησε μέσα μου ευφορία. Ηθελα να καταθέσω ένα ειλητάρι στην μνήμη της μικρασιατικής οδύνης, όπως εγώ την έζησα μέσα από μια κοπελιά που είχε μαζέψει η μάνα μου από τις Χαμένες Παρτίδες. Δανείσθηκα το βιβλίο του Βενέζη, το «Νούμερο 31328» και έφτιαξα το δικό μου νούμερο, το «1922», σε ένα σενάριο με την συνεργασία του Στρατή Καρρά».

υπόθεση

Η υπόθεση τοποθετείται στη Σμύρνη με αφετηρία του αφηγηματικού χρόνου την 15η Αυγούστου 1922. Λίγο πριν την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από τη Σμύρνη, οι Έλληνες και οι Αρμένιοι αισθάνονται τον κίνδυνο να εισέρχεται στην πόλη αθόρυβα, μέσα από τα στενά της. Όσοι δεν προλαβαίνουν να ανέβουν στα πλοία, εγκλωβίζονται σε μια πόλη που περιμένει την καταστροφή της. ¶λλοι δολοφούνται, άλλοι συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε πορείες εξόντωσης, προς το εσωτερικό της χώρας. Το φθινόπωρο του 1922, οι προσωπικές τραγωδίες των ανώνυμων ανθρώπων γράφουν τον επίλογο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ολες οι πλευρές, όλες οι στάσεις, βρίσκουν την έκφρασή τους στην ταινία, η οποία, μέσα από θραύσματα λόγου και καταστάσεων, θα μετέφερε στο θεατή το ζόφο των ημερών και τα αίτια της καταστροφής. Η ταινία αρχίζει με μια σκηνή αλληγορική: μια σκηνή από κάποια επιθεώρηση όπου ένας φαντάρος και ένας τσολιάς χορεύουν με μια Τουρκάλα και μία Ελληνίδα τραγουδώντας «μου αρέσει κι αυτό μου αρέσει κι εκείνο».