Το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιάννη Κορρέ είναι μια πειραγμένη κομεντί για μια γενιά που έχει ξεχάσει πώς να ερωτεύεται.

Αυτό το κείμενο διαβάζεται καλύτερα με μουσική υπόκρουση το φανταστικό soundtrack του The Boy για την ταινία.

Μπορεί να βγεις έξω σε κάποιο μπαρ και να βρεις κάποιο άτομο που σου αρέσει. Εκεί είναι το πιο εύκολο και το πιο δύσκολο κομμάτι. Το φλερτ από κοντά έχει γίνει αγχωτικό συγκριτικά με την ευκολία του φλερτ στα social media και στα dating apps. Από τη μια το ενδεχόμενο της απόρριψης, από την άλλη η αμηχανία της τυποποιημένης πρώτης ατάκας, βάλε μέσα και το πού αρχίζει και πού τελειώνει η ιδιωτικότητα του άλλου, δεν είναι και ό,τι πιο απλό να γίνει.

Έστω ό,τι γίνεται και ότι πάει καλά, στο βαθμό που δημιουργείται μια επικοινωνία ώστε να μπορεί να οδηγήσει κάπου. Μπορεί να τελειώσει εκεί, μπορεί να ανταλλάξετε Facebook (γιατί ποιος δίνει κινητά πλέον) και μπορεί είτε να οδηγήσει σε κάποιο «seen» ή μπορεί και να βγείτε. Μπορεί όμως να οδηγήσει κατευθείαν στο κρεβάτι από το πρώτο κιόλας βράδυ. Μπορεί να είναι μια αποτυχία που δε θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες, αλλά μπορεί και να είναι ένα επιτυχημένο one night stand που θα θυμάσαι ευχάριστα. Μπορεί όμως και να θέλεις να ξαναδείς αυτό το άτομο πέρα από ένα βράδυ.

Κανείς δεν είναι πραγματικά έτοιμος για μια δέσμευση τη στιγμή που αυτή ξεκινά. Είναι υπέροχο αλλά είναι και άβολο και αναγκάζεσαι να ρίξεις το κουλ προσωπείο που προτάσσεις στα μπαρ και στα social media για κάτι πολύ πιο αληθινό. Και ποτέ δεν είναι τόσο απλό να αποφασίσεις να χτίσεις κάτι αληθινό.

Από την άλλη πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσεις μια σοβαρή σχέση στην σύγχρονη Αθήνα; Ο κόσμος έχει συνηθίσει τόσο στη μιζέρια και στο να μην κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον του ώστε η απάθεια είναι η νέα τάξη πραγμάτων στην γενιά των προσεχώς 30άρηδων. Και όταν τα πράγματα μένουν ίδια τότε τα συναισθήματα νεκρώνουν και ο κυνισμός μαζί με έναν νιχιλισμό είναι κυρίαρχες τάσεις τόσο στα social media όσο και στα μπαρ και στην καθημερινότητα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να επενδύσεις σε κάτι, όχι μόνο επειδή πρέπει να αφιερώσεις φαιά ουσία σε κάποιο άλλο άτομο και να το αφήσεις να μπει στη ζωή σου, αλλά και γιατί μπορεί απλά να μην έχεις πια να δώσεις κάτι.

Το πιο καθοριστικό σημείο σε μια σχέση είναι αυτό που περνάς από το να είσαι διαρκώς κουλ με τον άλλον στο να είσαι ο εαυτός σου δίπλα του. Είναι δύσκολο, γιατί αφήνεις τον εαυτό σου εκτεθειμένο σε κάποιον άλλο και του επιτρέπεις να κάνει ό,τι θέλει με αυτόν. Αλλά εκεί ακριβώς ξεκινά και μια σοβαρή ανθρώπινη σχέση, στο βαθμό που μέχρι αυτό το σημείο απλά βγαίνεις αρκετές φορές με ένα άτομο και δεν ξέρεις τι έχεις ή τι θέλεις να έχεις μαζί του.

Λίγα πράγματα μπορούν να σε εξιτάρουν περισσότερο στη ζωή από τη στιγμή που αρχίζεις να μοιράζεσαι πράγματα με κάποιο άλλο άτομο, ειδικά όταν αυτή είναι μια αμφίδρομη διαδικασία. Αποκτάτε κοινές εμπειρίες -καλές ή κακές δεν έχει σημασία- και έχετε περισσότερα πράγματα να συζητάτε πέρα από τα της δουλειάς σας, την γκρίνια για την κατάσταση σήμερα ή για τις ταινίες που σας αρέσουν. Γνωρίζετε ο ένας τους φίλους του άλλου και αποκτάτε κοινές παρέες και ξαφνικά φαίνεται πιο συναρπαστικό ένα Σαββατόβραδο στο σπίτι με κουβέντα και επιτραπέζια από μια ακόμη τυποποιημένη έξοδο.

Η εξοικείωση είναι όμως και η αρχή του τέλους. Όταν συνηθίζεις τόσο πολύ τον άλλον σου είναι εύκολο να αρχίσεις να μιλάς μαζί του για τα πράγματα που δε σου αρέσουν πάνω του και να τσακωθείς. Έτσι ξεκινά η ρουτίνα και κανένα ζευγάρι δεν μπόρεσε πραγματικά να ξεφύγει από το αποτύπωμα του χρόνου στη σχέση τους.

Τι είναι ένας χωρισμός; Μια νέα ευκαιρία που σου ξανοίγεται; Ένα παιχνίδι για το ποιος θα κερδίσει και θα ξεπεράσει τον άλλον πιο γρήγορα; Ή ένα ακόμη λιθαράκι στον καλπάζοντα κυνισμό μας; Το βέβαιο είναι πως ξεκινώντας από την αρχή τη διαδικασία του dating, θα αναζητάς ανεπαίσθητα στα άλλα άτομα αυτό που είχες, ώστε να διαιωνίζεις μια δυστυχία και απέναντι προς αυτά αλλά και προς τον εαυτό σου, μπαίνοντας σε μια διαδικασία εσωστρέφειας που δε βοηθά κανέναν και γίνεσαι πιο καχύποπτος και κλειστός με όλους, μέχρι να γνωρίσεις πάλι κάποιο νέο άτομο που θα σε κάνει να θελήσεις να το πας από την αρχή.

Εκεί ακριβώς ξεκινά και εκεί ακριβώς τελειώνει η ιστορία του κάθε Ντάνυ και της κάθε Στέλλας που πετυχαίνουμε καθημερινά στους δρόμους της πόλης, να κάθονται απέναντί μας στο μετρό, δίπλα μας στα μπαρ, να περνάνε από μπροστά μας στο δρόμο ή να είμαστε εμείς οι ίδιοι στη θέση τους και οι οποίοι προσπαθούν να ορίσουν τι θέλουν, τι έχουν, πώς φιλιέται, πώς αγαπιέται και εν τέλει πώς καυλώνει ο νέος κόσμος σε αυτή την Αθήνα που του δόθηκε. Το «Όντως φιλιούνται;» είναι μια ταινία που εγείρει όλη αυτή την κουβέντα μετά την προβολή του και αυτό δεν είναι κάτι που προκύπτει από πολλές σύγχρονες ελληνικές ταινίες.

Το «Όντως φιλιούνται;» κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Weird Wave.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]