Mad Max: Μια από τις τις θρυλικότερες cult τριλογίες στην ιστορία του σινεμά και, ταυτόχρονα, μια, αν όχι αληθοφανής, τότε απόλυτα πειστική απεικόνιση της καταστροφής και της εξαγρίωσης.

Ο Mel Gibson στα καλύτερά του, η δράση ξεχειλίζει και μαθαίνουμε πώς μια σκηνή καταδίωξης αυτοκινήτων, πριν καταλήξει στο πιο βαρετό κλισέ του κινηματογράφου δράσης, μπορεί να είναι σημαντικός παράγοντας αγωνίας και κορύφωσης σε μια ταινία δράσης, αν όχι το κεντρικό της θέμα. Φυσικά, η τριλογία αυτή είναι παιδί της δεκαετίας του ’80, πράγμα το οποίο συνεπάγεται και την ανάλογη γραφικότητα της εποχής και αφήνει και τον παράγοντα της νοσταλγίας να διεισδύσει στο μυαλό του θεατή. Αυτό, από την άλλη, δεν αναιρεί το όραμα και το μεράκι με το οποίο ο George Miller έχτισε τον κόσμο του.

Στην εποχή που τα reboot πλέον θεωρούνται απαραίτητα, αν όχι σίγουρο χαρτί για κόψιμο εισιτηρίων, ήταν λογικό το ότι θα έρθει και η σειρά της εν λόγω τριλογίας, παρά τον φόβο που προκαλεί στο κοινό η ιδέα μιας εκμοντερνισμένης και πιο σοβαρής απ’ όσο θα ‘πρεπε «αναζωογόνησης». Θετικό φάνηκε πως ο ίδιος ο Miller ανέλαβε και πάλι χρέη σεναριογράφου-σκηνοθέτη, αλλά, μέχρι την προβολή, οι φοβίες δε σταματάνε. Καιρός λοιπόν να σταματήσουν γιατί, αν υπάρχει ένα μάγκικο αμερικάνικο reboot για φέτος, τότε είναι αυτό.

Το μοτίβο της καταδίωξης είναι και πάλι παρόν, μια καταδίωξη η οποία δεν παύει λεπτό να κόβει την ανάσα και να κρατά το θεατή σε υψηλά επίπεδα αδρεναλίνης. Θα ορκιζόταν κανείς (με τέτοια πειθώ που έχει σε σύνολο η ταινία) πως το ημερολόγιο δείχνει και πάλι σε εκείνη τη δεκαετία. Τα CGI χρησιμοποιούνται μόνο όπου κρίνονται απαραίτητα, ο υπόλοιπος κόσμος παραμένει χειροπιαστός. Το σενάριο διατηρεί την αγριάδα και το σκοτάδι του, ενώ ο Tom Hardy μας κάνει να ξεχνάμε όποια ένσταση υπήρξε σχετικά με τη μη-επιλογή του Gibson στον κεντρικό ρόλο. Διατηρεί ακέραια τη σκληροτράχηλη κοψιά του χαρακτήρα του, όπως και τη σύνθετη ψυχοσύνθεσή του. Δεν πρόκειται περί καρικατούρας, αλλά, αντιθέτως για έναν πλήρη, δομημένο ήρωα, με έντονο το στοιχείο της τραγωδίας.

Φυσικά, αν και πειστική ως προς το «παλαιακό» της στοιχείο, δεν παύει να είναι μια ταινία γυαλιστερή, σύγχρονη, από την οποία «λείπουν» οι κόκκοι του φιλμ και η οπτική γυαλάδα κυριαρχεί. Αλλά παρά τη μοντέρνα όψη και την προσπάθεια για πρόσδοση κάποιων νέων πτυχών, δε φαίνεται λεπτό σοβαροφανής. Ακόμα και το φεμινιστικό στοιχείο, με τον τρόπο που δίνεται, δεν εκνευρίζει, αλλά ταιριάζει απόλυτα στο σύνολο της ιστορίας και στο διαδραστικό χάρτη των χαρακτήρων, για τους οποίους δε μπορείς παρά να αισθανθείς συμπάθεια.

Μη την φοβάστε, καθόλου. Δείτε την με την πρώτη ευκαιρία και απολαύστε τον καυτό ήλιο να σας καίει το δέρμα. Είναι μια εμπειρία τόσο βιώσιμη που για μέρες μετά θα φτύνετε σκόνη, σας διαβεβαιώ.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: George Miller. Πρωταγωνιστούν: Tom Hardy, Charlize Theron, Hugh Keays-Byrne. Στους κινηματογράφους από την Tanweer.

Φοίβος Κρομμύδας