Ο Φοίβος Κρομμύδας εξηγεί γιατί το "Μην ενοχλείτε, παρακαλώ", δεν ενοχλεί, ούτε όμως διαθέτει τα στοιχεία εκείνα που θα την κάνουν αξιομνημόνευτη.

Γαλλικών κωμωδιών (που να αξίζουν προβολής καθώς το Θέλεις Ή Δε Θέλεις κρίνεται ως ανάξιο αναφοράς) συνέχεια. Αυτή τη φορά το κοινωνικό στοιχείο δεν είναι παρόν όπως στη Συνταγή της Πωλέτ, αλλά το σενάριο βασίζεται σε μια θεατρική κωμωδία καταστάσεων. Περισσότερο έχει να κάνει με τις μικρές εμμονές των προνομιούχων και εκείνες τις καταστάσεις από τις οποίες κανείς απορεί πως είναι δυνατόν να ήρθαν όλες μαζί, αν και εφόσον συμβούν στην πραγματική ζωή. Το Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ είναι μια κατεξοχήν απλοϊκή κωμωδία που στηρίζεται περισσότερο στην απλοποίηση παρά στην περιπλοκή και την εμβάθυνση. Και για αυτό το οποίο προσφέρει, καταλήγει να είναι ειλικρινής, ίσως όχι αξιομνημόνευτη, αλλά τίμια μολαταύτα.

Σε αυτό το φιλμικό σύμπαν δεν υπάρχει η υπερβολική συγγραφική ευστροφία ή ο κοινωνικός προβληματισμός. Πρόκειται για ένα προϊόν ξεκάθαρα φτιαγμένο και προορισμένο για άμεση και ανένοχη κατανάλωση, χωρίς να σημαίνει ότι υποτιμά το κοινό όπως πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Κεντρικός πρωταγωνιστής δεν είναι κάποιος χαροκαμένος ο οποίος περνά τα πάνδεινα έως ότου δικαιωθεί, αλλά ένας εγωιστής προνομιούχος που στερείται μια ώρα ηρεμίας.Από μια τέτοια ιστορία κανείς δεν μπορεί να εξαγάγει κάποιο ωφέλιμο επιμύθιο, αλλά ούτε μπορεί να ταυτιστεί και με το κεντρικό πρόσωπο. Απεναντίας, όπως συμβαίνει και με κάθε ανάλογη κωμωδία καταστάσεων νιώθει από τη μια το φόρτο των υπερβολικών και διαβολικά συμπτωματικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα και διασκεδάζει μέσω αυτών, μια διαδικασία που, αν και δεν απεικονίζεται άριστα, γίνεται με αμεσότητα και ικανοποιεί τους λάτρεις αντίστοιχων ταινιών.

Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν υφίσταται και μια εσάνς ανοησίας μέσα στη γενικότερη εικόνα. Δεν υπάρχει κάποια σκηνή, κάποια ατάκα, κάποια ερμηνεία που θα ξεπεράσει το απλά συμπαθές –ο Christian Clavier, ενώ παίζει άψογα το ρόλο του, δεν παύει να κάνει μια απλώς διεκπεραιωτικά επαγγελματική δουλειά- ή που θα εγχαραχθεί στη σύγχρονη κωμική ιστορία. Αυτό δεν είναι κάτι το απαραίτητα κακό, εφόσον δεν ήταν τέτοια η πρόθεσή της, αλλά ταυτόχρονα δε σημαίνει πως θα αποθεωθεί και ποτέ από σύσσωμο το φιλμικό κοινό για την απλότητά της. Θα ειδωθεί ανάλαφρα και θα ξεχαστεί σχετικά σύντομα, αλλά πρώτα θα έχει λειτουργήσει με τον τρόπο που πρέπει.

Το τρίπτυχο «βράδυ-θερινός κινηματογράφος-καλή παρέα» προσκολλάται ιδανικά και σε αυτή την περίπτωση. Εξάλλου αυτός είναι, μάλλον, και ο λόγος που κυκλοφορεί τέτοια εποχή. Αν δεν έχετε απαιτήσεις, θα απολαύσετε ένα ευχάριστο ογδοντάλεπτο, αλλά μέχρι εκεί.

Σκηνοθεσία: Patrice Leconte. Πρωταγωνιστούν: Christian Clavier, Carole Bouquet, Valérie Bonneton. Στους κινηματογράφους από τη Rosebud.21/Feelgood Entertainment.