Ο Άνταμ Σάντλερ έγινε γνωστός μέσα από την κωμωδία, αλλά έχει δοκιμαστεί ουκ ολίγες φορές σε δραματικούς ρόλους. Με αφορμή το «Σε ξένα παπούτσια» που βγαίνει στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα, τις μαζεύουμε και σας τις παρουσιάζουμε.

Ας το θέσουμε ως εξής: ο Άνταμ Σάντλερ δε φημίζεται για την υποκριτική του δεινότητα. Έγινε γνωστός μέσα από το είδος της κάφρικης κωμωδίας που άνθησε στα τέλη των 90s, κάνοντας εδώ κι εκεί και κάποια περάσματα από αμφιβόλου ποιότητας κομεντί που μνημονεύονται ως μέτρο σύγκρισης για τα κλισέ τους. Μέσα σε αυτή την αλυσίδα από παρόμοιους ρόλους στους οποίους ουσιαστικά υποδύεται τον εαυτό του, υπήρξαν ωστόσο κάποιες φορές που έσπασε το καλούπι δοκιμάζοντας να γίνει… ηθοποιός.

Αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι πολλές, έχουν χαραχτεί πάντως στη μνήμη μας. Ως τέτοια μπορεί να χαρακτηριστεί το «Σε ξένα παπούτσια» που κυκλοφορεί στην Ελλάδα αυτή την εβδομάδα. Συναντάμε τον Σάντλερ ως έναν υποδηματοποιό τέταρτης γενιάς που ανακαλύπτει μια μαγική ραπτομηχανή στο υπόγειο του πατέρα του, η οποία του επιτρέπει να παίρνει τη μορφή όποιου θέλει φορώντας τα παπούτσια του. Ίσως σε πρώτη φάση η υπόθεση να προδίδει μια ακόμη ευκαιρία για τον Σάντλερ να επαναφέρει τις γνωστές του κωμικές μανιέρες, διαθέτει πάντως μια γλυκόπικρη υφή που μας οδηγεί να την κατατάξουμε ως δραμεντί.

Με αυτή την αφορμή λοιπόν, ας δούμε σε αξιολογική σειρά τις πέντε περιπτώσεις που ο Σάντλερ δοκιμάστηκε σε δραματικούς ρόλους.

Ο Τζέισον Ράιτμαν είναι ένας σκηνοθέτης που ταιριάζει πολύ με το δραματικό προφίλ του Άνταμ Σάντλερ και θα μπορούσαν μαζί να βγάλουν κάτι καλό, όχι όμως σε αυτή την ταινία. Σε σεναριακό επίπεδο αντιμετωπίζει το ίντερνετ όπως ένας κριτικός των Καννών την καριέρα του Σάντλερ, γνωρίζοντας λίγα για αυτό και δαιμονοποιώντας την κουλτούρα του διαδικτύου με τρομακτική υπεραπλούστευση. Ο Σάντλερ πάντως δεν είναι κακός και δείχνει ότι έχει ωριμάσει και με τις κατάλληλες οδηγίες έχει μέσα του πράγματα να προσφέρει στο μέλλον.

Ο τρεις φορές βραβευμένος με Όσκαρ Τζέιμς Λ. Μπρουκς γράφει και σκηνοθετεί αυτή τη μέτρια δραμεντί που λαμβάνει χώρα σε ένα παραλιακό σπίτι στο Μαλιμπού. Ο Σάντλερ υποδύεται έναν επιτυχημένο σεφ που έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην για την οικογένειά του, νιώθει όμως μέσα του ένα κενό. Τη λύση στο πρόβλημά του θα τη βρει στη Μεξικανή οικονόμο του, η οποία όμως δεν ξέρει αγγλικά. Ο χαμένος στη μετάφραση απαγορευμένος -και λίγο γλυκανάλατος- έρωτας δεν είναι κάτι που δεν έχουμε δει ήδη πολλές φορές και με πολύ καλύτερο τρόπο, βέβαια η Παθ Βέγκα βρίσκεται στα ντουζένια της (αν και ποτέ δεν έκανε την καριέρα που περίμεναν κάποιοι) και υπάρχουν κάποιες στιγμές ανεπιτήδευτης ζεστασιάς που αρκούν για να μας θυμίσουν ότι υπήρξε κάποτε αυτή η ταινία.

Ο Τζαντ Άπατοου είναι μετρ της γλυκόπικρης κωμωδίας που δε διστάζει να γίνει ακατάλληλη χωρίς να χάνει τη νοσταλγική της διάθεση. Σε αυτό το πλαίσιο ταίριαξε μια χαρά ο Σάντλερ, υποδυόμενος έναν κωμικό που μαθαίνει πως πάσχει από λευχαιμία και αποφασίζει να διευθετήσει όλα τα ανοιχτά ζητήματα που έχει αφήσει στη ζωή του. Η ταινία κάπου το παρακάνει και με τη διάρκεια και με τη διαχείριση του δραματικού στοιχείου, διαθέτει πάντως ένα εξαιρετικό καστ γύρω από τον Σάντλερ ώστε να σε οδηγήσει αναίμακτα μέχρι το τέλος.

Εδώ έγινε σαφές το εξής απλό: όταν ο Σάντλερ αποφασίζει να παίξει δραματικούς ρόλους αφήνει το μαλλί του ώστε να πείσει ότι συμβαδίζει με τον πόνο του χαρακτήρα του. Στο «Ζωή από την αρχή» έχει αφήσει τη μεγαλύτερη αφάνα οπότε καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα σοβαρεύουν. Υποδύεται έναν άνδρα που έχασε την οικογένειά του στην επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και αδυνατεί να συμβιβαστεί με αυτό το τραγικό γεγονός. Δίπλα του συναντάμε τον Ντον Τσιντλ, ως παλιό συμφοιτητή και συγκάτοικό του που μέσω της επανασύνδεσής του θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει αυτή την απώλεια. Η ερμηνεία του Σάντλερ είναι πραγματικά δυνατή μέσα στη χαμηλοφωνία της και με σεβασμό απέναντι στα άτομα με προβλήματα κατάθλιψης. Είναι να απορείς γιατί δεν τον έχουμε δει πιο συχνά σε ανάλογες ταινίες.

Ο Τζιμ Κάρεϊ έκανε το μεγάλο βήμα από την οριακή κωμωδία στο δράμα με εμφατικό τρόπο στην «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού», δύο χρόνια νωρίτερα πάντως ο Σάντλερ είχε κάνει και αυτός τη δική του μετάβαση, η οποία δεν έχει να ζηλέψει και πολλά. Ο Πολ Τόμας Άντερσον διείδε σε αυτόν στοιχεία που θα μπορούσαν να τον φέρουν πρωταγωνιστή σε μια από τις πιο μελαγχολικές ταινίες του και δε διαψεύστηκε. Ο Σάντλερ είναι αφοπλιστικός, μεταφέροντας συναισθήματα ακραίας και εμμονικής μοναξιάς με έναν τρόπο που σε καθηλώνει όπως ποτέ δεν περίμενες μέχρι τότε. Φυσικά η σκηνοθεσία του Άντερσον είναι το κάτι άλλο, ο Σάντλερ στάθηκε όμως δίπλα στον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ως ίσος προς ίσο και αυτό λέει πολλά από μόνο του για το επίτευγμά του. Εξαιρετική ταινία, εξαιρετική ερμηνεία.

Η ταινία «Σε ξένα παπούτσια» θα βγει στις αίθουσες στις 11 Ιουνίου, από την Tanweer.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]