Δε χρειάζονται μεγάλα μπάτζετ για να τρομάξεις και αυτές οι ταινίες το αποδεικνύουν.

Το σινεμά τρόμου έχει εισέλθει σε μια νέα εποχή. Βλέπουμε ακριβές παραγωγές των μεγάλων στούντιο να αδυνατούν να εμφυσήσουν καινούριες ιδέες στο είδος και για αυτό αναλώνονται στις ίδιες δοκιμασμένες πρακτικές του παρελθόντος.

Την ίδια στιγμή, ανεξάρτητες παραγωγές με φτωχά μπάτζετ κάνουν το γύρο του διαδικτύου και από στόμα σε στόμα φθάνουν στην καταξίωση από κοινό και κριτικούς. Άλλωστε ο καλός τρόμος δεν ξεπήδησε από κάποιο στόυντιο αλλά μέσα από το στοιχειωτικό όραμα κάποιων ανθρώπων που δεν υπολόγισαν το κόστος στην προσπάθειά τους να το μοιραστούν με το κοινό.

 Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε δέκα low-budget ταινίες που αναζωογόνησαν με τον τρόπο τους το είδος.

«Οι σελίδες του τρόμου» (2014)

Γνωστό και ως απλά «The Babadook», συναγωνίζεται το «It Follows» για την low-budget ταινία τρόμου που προκάλεσε μεγαλύτερο ντόρο στο ίντερνετ. Η Τζένιφερ Κεντ πήρε όλα τα κλισέ των σύγχρονων ταινιών τρόμου με καταραμένα βιβλία και δαιμονισμένες κούκλες και τα χρησιμοποίησε με τέτοιον τρόπο που το αποτέλεσμα μοιάζει εντελώς φρέσκο. Ταυτόχρονα αποτίνει φόρο τιμής στο βουβό σινεμά τρόμου και διαθέτει ως υπόβαθρο ένα κοινωνικό δράμα, με μια μητέρα που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα μόνη της. Οι διθύραμβοι που γράφτηκαν ίσως είναι λίγο υπερβολικοί, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα σημαντικό επίτευγμα, από αυτά που επισφραγίζουν μια τάση.

«Φθηνές ανατριχίλες» (2013)

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια κλασική περίπτωση τρόμου, αφού το τρομακτικό της υπόθεσης είναι το ίδιο το πλαίσιο και όχι κάτι το μεταφυσικό. Ένα ζευγάρι πλουσίων προσπαθεί να ξεπεράσει την ανία του πληρώνοντας δύο φίλους σε ένα μπαρ να ανταγωνιστούν σε κάποιες ακραίες δοκιμασίες. Τα στοιχήματα όμως προχωράνε και φέρνουν όλους όσους εμπλέκονται πέρα από τα όριά τους, σε ένα παιχνίδι επιβίωσης που καταλήγει πάρα πολύ αληθινό. Ξεκινάει ως υστερική φάρσα και σταδιακά χτίζει και γίνεται ενοχλητικό και αηδιαστικό αν δεν έχεις γερό στομάχι. Αν πάλι αντέχεις, τότε έχεις να κάνεις με ένα πρωτότυπο «διαμαντάκι».

«Honeymoon» (2014)

Σε ένα πρώτο επίπεδο μοιάζει με τη μέση ταινία τρόμου που τοποθετείται σε ένα μικρό σπίτι στο δάσος, και πράγματι δε διαχωρίζει τόσο τη θέση της ώστε να θυμάσαι την υπόθεση μετά από καιρό. Σίγουρα όμως δε θα ξεχάσεις πώς ένιωσες όταν την είδες. Γιατί παρά τα όποια κλισέ, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι πραγματικά ανατριχιαστική και η Ρόουζ Λέσλι (η Ιγκρίτ από το Game of Thrones) συμβάλλει τα μέγιστα σε αυτό με μια ψυχρή, «ρομποτική» ερμηνεία. Το μεταφυσικό στοιχείο τοποθετείται σε ένα ρεαλιστικό περιβάλλον και αυτό είναι το μυστικό για ένα επιτυχημένο horror πέρα από περιορισμούς κάθε μπάτζετ.

«The Guest» (2014)

Όχι ακριβώς horror με τη στενή έννοια του όρου, αλλά έχει αναδειχθεί σε ένα από τα κορυφαία παραδείγματα αυτής της κατηγορίας ταινιών που εξετάζουμε σε αυτό το άρθρο. Ένας στρατιώτης επισκέπτεται το σπίτι μιας οικογένειας και δηλώνει φίλος του γιου τους που πέθανε στο καθήκον. Αυτοί τον καλωσορίζουν, σύντομα πάντως θα αρχίσουν να τους μπαίνουν υποψίες ότι αυτός ο άνδρας κρύβει κάποιο μυστικό. Η αποστειρωμένη ατμόσφαιρα, το απολαυστικά 80s soundtrack και το δίδυμο του Νταν Στίβενς (ο Μάθιου Κρόλι από το Downton Abbey) και της Μάικα Μονρό (η οποία πρωταγωνιστεί και στο «It Follows» και το άστρο της λάμπει όλο και πιο δυνατά) δημιουργούν ένα εξαιρετικό b-movie, ιδανικό για όσους βρήκαν το «Drive» πολύ mainstream και πιστεύουν ότι το franchise του «Εξολοθρευτή» έπρεπε να είχε σταματήσει το 1991.

«The Duke of Burgundy» (2014)

Στο ευρωπαϊκό σινεμά ο ερωτισμός συνυπήρχε από νωρίς με τον τρόμο. Ίσως για αυτό μερικές από τις πιο καλαίσθητες ταινίες που κυκλοφορούν εκεί έξω ανήκουν στο horror, και αυτή τη βασική αρχή επαναφέρει το «The Duke of Burgundy». Ο λεσβιακός έρωτας μιας μαθητευόμενης λεπιδοπτερολόγου με μια μεγαλύτερη σε ηλικία μελετήτρια ορθόπτερων παίρνει το σαδομαζοχιστικό μονοπάτι με απρόβλεπτες εξελίξεις και για τις δύο. Η αφαιρετική σκηνοθεσία διαπερνά τις έννοιες του χώρου και του χρόνου και το αποτέλεσμα είναι αλλόκοτο και μυστηριώδες, παρόλα αυτά θες να βυθιστείς μέσα στην επικίνδυνα ερωτική ατμόσφαιρα.

«Είσαι ο επόμενος» (2011)

Η mumblecore συνομοταξία του Τζο Σουάνμνπεργκ έφτασε εδώ στην πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της. Η ταινία του Άνταμ Γουίνγκαρντ απέδειξε ότι δε χρειάζεται για να έχεις κάποιο τρελό μπάτζετ ώστε να δημιουργήσεις ντόρο γύρω από το όνομά σου. Το «Είσαι ο επόμενος» συνδύασε gore και μαύρο χιούμορ και χαρακτηρίστηκε από κόσμο ως το νέο «Scream». Ίσως μια τέτοια δήλωση είναι υπερβολική, η σημασία της ταινίας είναι πάντως αδιαπραγμάτευτη αφού βοήθησε άλλους δημιουργούς που δεν έχουν στη διάθεσή τους κάποιο μεγάλο μπάτζετ να προχωρήσουν μπροστά με το όραμά τους.

«Proxy» (2013)

Ψυχολογικό θρίλερ με πολυεπίπεδες προεκτάσεις, το «Proxy» είναι ένα πρότζεκτ που σε κερδίζει και μόνο για τη φιλοδοξία του. Αρκετά εγκεφαλικό για να κερδίσει τους ανήλικους οπαδούς του είδους, χρησιμοποιεί το οδοιπορικό μιας εγκύου που δέχεται μυστηριώδη επίθεση για να πραγματοποιήσει μια επιστημονική σπουδή πάνω στα όρια της λογικής και της παράνοιας. Χρειαζόμαστε πιο συχνά τέτοιες προσπάθειες. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει η ερμηνεία της Αλεξία Ράσμουσεν.

«Η νύχτα του κομήτη» (2013)

Είναι δύσκολο να γράψεις για αυτή την ταινία και να μεταφέρεις σε κάποιον που δεν την έχει δει τα συναισθήματα που σου δημιουργεί. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τζέιμς Γουάρντ καταρρίπτει κάθε δικαιολογία οποιουδήποτε σκηνοθέτη έχει διαμαρτυρηθεί επειδή δεν είχε μεγάλο μπάτζετ. Το φιλμ παρακολουθεί τη συνάντηση κάποιων φίλων πάνω από ένα τραπέζι τη βραδιά που πραγματοποιείται ένα σπάνιο αστρονομικό γεγονός με το πέρασμα ενός κομήτη. Τα πράγματα θα πάρουν απρόσμενη τροπή και αυτό το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας θα γίνει μια αληθινά τρομακτική ταινία που βαδίζει σε απάτητα μονοπάτια και τεστάρει τα όρια της προσοχής σου.

«Τα ερείπια είναι πάντα θλιμμένα» (2013)

Αυτή η πρωτόλεια ιστορία εκδίκησης που μοιάζει τοποθετημένη σε ένα δυστοπικό μέλλον και απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τους αμερικανούς κριτικούς είναι στη βάση της μια ταινία τρόμου. Το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής δεν είναι κάποιος επαγγελματίας δολοφόνος αλλά ένας απλός ταλαιπωρημένος άνθρωπος κάνει την πλοκή μόνο πιο αληθινή και πιο σοκαριστική. Η κλιμάκωση στο φινάλε ανεβάζει τους παλμούς κατακόρυφα και τίποτα απολύτως δεν παρουσιάζεται ωραιοποιημένο.

«What We Do in the Shadows» (2014)

Η ταινία από τη Νέα Ζηλανδία παρακολουθεί μια παρέα από βαμπίρ στο σύγχρονο κόσμο, καθώς έρχεται αντιμέτωπη με καθημερινά προβλήματα, όπως τις υποχρεώσεις που έχει ένα σπίτι ή τις νυχτερινές τους εξόδους. Πρόκειται για μια πανέξυπνη και ξεκαρδιστική διακωμώδηση της μόδας των βαμπίρ που πέρασε το σινεμά τα τελευταία χρόνια και την ίδια στιγμή σέβεται το σινεμά του τρόμου και τις κλασικές ταινίες του είδους. Αγνή απόλαυση.

«Σε ακολουθεί» (2014)

Το φιλμ του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ καταφέρνει να ικανοποιήσει και τους απαιτητικούς λάτρεις του παλιού καλού τρόμου αλλά και τους ανήλικους οπαδούς του είδους που μεγάλωσαν με τα «Paranormal Activity» και τα «Insidious», ενώ την ίδια στιγμή πραγματοποιεί τομή σε ένα είδος που τόσο πολύ ανάγκη έχει την ανανέωση. Μια σκεπτόμενη ταινία πραγματικού τρόμου; Ναι, παρακαλώ. Θα πάρουμε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]