Μια εναλλακτική ματιά στα γεγονότα που οδήγησαν στη σύγχρονη οικονομική κρίση είναι η κινηματογραφική μας πρόταση για αυτή την εβδομάδα.

Έχουν περάσει αισίως επτά χρόνια από την έναρξη της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης μετά το μεγάλο κραχ του 1930, όπως αυτή εκδηλώθηκε αρχικά μέσα από το σκάσιμο της φούσκας της αμερικανικής κτηματαγοράς. Πολλά έχουν ειπωθεί για τα αίτια αυτής της κατάστασης που συνεχίζει να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο μέχρι σήμερα και διάφορες ιστορίες έχουν έρθει στην επιφάνεια σε μια προσπάθεια να ριχτεί φως στο τι διάβολο συνέβη και φτάσαμε ως εδώ.

Το αμερικανικό σινεμά φαίνεται πως έχει αρχίσει να επενδύει σε αυτές τις διεισδυτικές ερωτήσεις γύρω από την κρίση. Μετά το αξιόλογο «99 σπίτια» που κυκλοφόρησε στις αίθουσες πριν από μερικές εβδομάδες, σειρά έχει «Το μεγάλο σορτάρισμα» το οποίο συγκεντρώνει ένα εξαιρετικό καστ και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Πρόκειται για τη μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Μάικλ Λιούις που ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Άνταμ Μακ Κέι. Τον ΜακΚέι τον γνωρίζουμε ως σκηνοθέτη κωμικών ταινιών οπότε σε μια πρώτη βάση ίσως η παρουσία του σε αυτό το φιλμ ξενίζει. Παρόλα αυτά, ακριβώς επειδή το περιεχόμενο είναι πολύ πυκνό και εξειδικευμένο και ασχολείται με πράγματα που δεν είναι ευρέως γνωστά σε όσους δεν ασχολούνται με χρηματοοικονομικά, αυτή η ανάλαφρη πινελιά είναι ίσως ό,τι χρειάζεται το φιλμ ώστε να κάνει γίνει απλό και κατανοητό.

Η πλοκή επικεντρώνεται σε τέσσερις μικροεπενδυτές οι οποίοι διαπιστώνουν την επικείμενη κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας στα τέλη του 2008 και επενδύουν πάνω σε αυτή. Έτσι λοιπόν, ένας αθυρόστομος αναλυτής, ένας ιδιόρρυθμος αντικοινωνικός γιατρός με ταλέντο στα μακροοικονομικά, δύο πιτσιρικάδες που έστησαν επενδυτικό κεφάλαιο στο γκαράζ του σπιτιού τους κι ένας τραπεζίτης που έτυχε να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή για να αξιοποιήσει την πληροφορία. Στους τέσσερις πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Στιβ Καρέλ, Κρίστιαν Μπέιλ, Ράιαν Γκόσλινγκ και Μπραντ Πιτ, με όλους να παραδίδουν ερμηνείες υψηλού επιπέδου. Ξεχωρίζουμε λίγο περισσότερο τον Μπέιλ που παρά τον αβανταδόρικο ρόλο του γιατρού, τον διαχειρίζεται πολύ σωστά και αποφεύγει οποιαδήποτε καρτουνίστικα στερεότυπα στα οποία εύκολα θα μπορούσε να υποπέσει κάποιος άλλος ηθοποιός.

Η ροή του φιλμ είναι πολύ γρήγορη και η συσσώρευση των πληροφοριών είναι τόσο μεγάλη που αν χάσεις την προσοχή σου για λίγο, μετά θα δυσκολευτείς να ξαναπιάσεις το νόημα. Για αυτό το λόγο υπάρχει μια τεράστια απλούστευση των πάντων, ώστε σε πολλά σημεία να νιώθεις ότι παρακολουθείς κάποιο ντοκιμαντέρ σεμιναριακού επιπέδου. Διάσημα πρόσωπα όπως ηθοποιός Μάργκοτ Ρόμπι, ο σεφ Άντονι Μπουρντέν και η τραγουδίστρια Σελίνα Γκόμεζ παρεμβαίνουν και εξηγούν διάφορους τραπεζικούς όρους με τέτοιον τρόπο ώστε να μην υπάρχει κάποιος που να μην καταλαβαίνει τι βλέπει.

Αυτή η υπεραπλούστευση μέσα από την κωμωδία είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία όπως αναφέραμε δίνει στην ταινία μια mainstream διάσταση την οποία δύσκολα θα είχε αν έμενε στα ακραιφνώς χρηματοπιστωτικά. Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν φορές που η προσπάθεια για ένα ανάλαφρο τελικό αποτέλεσμα γίνεται άβολη και θαρρείς πως επιχειρεί να αναλύσει το θέμα της σε μικρά παιδιά. Παρόλα αυτά, πρόκειται για μια καλογραμμένη ταινία που με τη σπιρτάδα και την ενέργειά της κρατά το θεατή και παρουσιάζει με γλαφυρότητα τον κενό τρόπο ζωής που μας οδήγησε ως εδώ. Σε μια κινηματογραφική εβδομάδα κατά την οποία ο Κουέντιν Ταραντίνο χάνεται στην επανάληψη του εαυτού του, «Το μεγάλο σορτάρισμα» αξίζει την προσοχή σας.

Η ταινία «Το μεγάλο σορτάρισμα» κυκλοφορεί στις αίθουσες από την UIP.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]