Το 69ο Φεστιβάλ Καννών έρχεται σε λιγότερο από ένα μήνα και εμείς σας παρουσιάζουμε έναν προς ένα τους 21 διεκδικητές του Χρυσού Φοίνικα.

Το κινηματογραφικό γεγονός κάθε άνοιξης είναι το Φεστιβάλ των Καννών και κανείς δε θα διαφωνήσει με αυτό. Ακόμη και αν δεν ανήκεις στο σινεφίλ κοινό, θα παραδεχτείς πως υπάρχει κάτι το εξωπραγματικά όμορφο στις φωτογραφίες που έρχονται από την Κρουαζέτ. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος δε θα ήθελε να βρίσκεται εκεί αυτές τις μέρες; Μπορεί λοιπόν να μη βρεθούμε εκεί ούτε και φέτος, αλλά το 69ο Φεστιβάλ Καννών θα διεξαχθεί πό τις 11 έως τις 22 Μαΐου και θα προσπαθήσουμε να σας βάλουμε στο κλίμα όσο καλύτερα μπορούμε.

Το διαγωνιστικό τμήμα για το Χρυσό Φοίνικα έχει κάθε χρονιά μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά φέτος όμως φαντάζει εξαιρετικό, με ένα συνδυασμό μεγάλων και σημαντικών ονομάτων και νέων αξιόλογων δημιουργών από όλο τον κόσμο. Επειδή λοιπόν θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας αυτό τον ενθουσιασμό, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα. Μέχρι τη λήξη του φεστιβάλ, θα ανέβουν 21 ξεχωριστά αφιερώματα, ένα για κάθε σκηνοθέτη που θα διαγωνιστεί για τον Χρυσό Φοίνικα.

Η διαδικασία είναι η εξής: θα παρουσιάζουμε συνοπτικά το προφίλ του κάθε δημιουργού, θα λέμε δύο λόγια για την ταινία με την οποία θα διεκδικήσει τον Χρυσό Φοίνικα και θα σας προτείνουμε μια ταινία από την έως τώρα φιλμογραφία του που πιστεύουμε πως αξίζει να δείτε. Ξεκινάμε από σήμερα λοιπόν με τη γνωστή και μη εξαιρετέα περίπτωση του Δανού Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν και μείνετε συντονισμένοι για ό,τι ακολουθήσει.

Η περίπτωση: Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν

Μπορεί ο Ρεφν να έχει χτίσει όνομα τα τελευταία χρόνια, αλλά υπάρχει στο χώρο εδώ και αρκετό καιρό, με το ντεμπούτο του, «Pusher», να χρονολογείται στο 1996. Ακολούθησαν δύο ακόμη σίκουελ της συγκεκριμένης ταινίας το 2004 και το 2005, αλλά η σημαντικότερη στιγμή του μέχρι να έρθει η καταξίωση με το «Drive» είναι μάλλον το «Bronson» (2008), με μια φανταστική ερμηνεία στα όρια από τον άγνωστο τότε Τομ Χάρντι. Αξιοσημείωτο και το «Valhalla Rising» (2009) με τον χαρισματικό Μαντς Μίκελσεν σε έναν ιδανικό για αυτόν ρόλο.

Η ταινία με την οποία συμμετέχει στο φεστιβάλ: «The Neon Demon»

Δεν ξέρουμε κατά πόσο έχει ελπίδες να πάρει τον Χρυσό Φοίνικα (μάλλον όχι τόσες πολλές), αλλά η νέα ταινία του Ρεφν είναι από αυτές που περιμένουμε περισσότερο μέσα στη χρονιά. Η αλήθεια είναι πως το «Only God Forgives» μοιάζει σαν μια παρωδία του «Drive» και δεν πέτυχε καθόλου αυτό που ήθελε, ωστόσο δεν πτοούμαστε και πιστεύουμε πως με το «The Neon Demon» θα έρθει η επιστροφή στις επιτυχίας. Η Ελ Φάνινγκ υποδύεται ένα νεαρό μοντέλο που μετακομίζει στο Λος Άντζελες για να ασχοληθεί με τη βιομηχανία της ομορφιάς. Ωστόσο θα πέσει στα χέρια μιας ομάδας γυναικών που έχουν εμμονή με την εικόνα τους και θα προσπαθήσουν να απομυζήσουν τη νεότητά της και τη φρεσκάδα της με κάθε τρόπο. Το πρώτο τρέιλερ μας δημιουργεί ενθουσιασμό (spoiler alert: και στο «Only God Forgives» μια χαρά ενθουσιασμό είχαμε), με τα neon χρώματα και την ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική του Κλιφ Μαρτίνεζ να δίνουν την αίσθηση ότι παρακολουθείς μια ταινία του Ρεφν. Η Φάνινγκ φαίνεται πάντως εξαιρετική επιλογή και κάτι μας λέει ότι δε θα απογοητευτούμε αυτή τη φορά.

Η ταινία του που αξίζει να δεις: «Drive»

Δε θα μπορούσαμε να επιλέξουμε κάτι άλλο. Το «Drive» έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία στο φεστιβαλικό σινεμά το 2011 και ήταν τέτοια η επιτυχία του που κατάφερε να βγει και έξω από το αυστηρά σινεφίλ κοινό. Λίγο η παρουσία του Ράιαν Γκόσλίνγκ, λίγο το φοβερό και τρομερό soundtrack, καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί θεωρείται από τα κορυφαία φιλμ της δεκαετίας που διανύουμε. Η ακραία βία είναι τόσο στυλιζαρισμένη που δεν ενοχλεί και η ατμόσφαιρα που χτίζει είναι μαγική. Ο Ρεφν βλέπει τα 80s με το πρίσμα του σήμερα και μπορεί να μη θεωρούμε τον Γκόσλινγκ εξαιρετικό ηθοποιό, η έλλειψη έκφρασης που διαθέτει είναι όμως εδώ το ζητούμενο και για αυτό είναι φανταστικός στο ρόλο του. Το αποτέλεσμα είναι ένα arthouse φιλμ που ικανοποιεί και τους δύσκολους σινεφίλ μα και όλες τις υπόλοιπες μάζες και ελπίζουμε φέτος ο Δανός να επιστρέψει σε αυτές τις δόξες. Προς το παρόν εμείς λέμε να παρακολουθήσουμε για μια ακόμη φορά τη σκηνή του ασανσέρ.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]