Η Μπλέικ Λάιβλι τα βάζει με έναν καρχαρία και νικητής βγαίνει το σινεμά.

Ο μινιμαλισμός είναι μια ξεχασμένη αξία στο αμερικανικό εμπορικό σινεμά του καλοκαιριού. Δηλαδή προφανώς και το καλοκαίρι ο κόσμος θέλει κατά κύριο λόγο να ξεσκάσει και να διασκεδάσει και θέλει αυτό να βγαίνει και στο σινεμά που καταναλώνει, αλλά ένα λάθος που έχει καθιερωθεί ως θέσφατο είναι ό,τι όσο πιο μεγάλο δείχνει το μπάτζετ ενός φιλμ τόσο το καλύτερο είναι για την ψυχαγωγική του αξία. Ο κόσμος έχει μάθει να παρακολουθεί ιστορίες που δεν τελειώνουν ποτέ και απλά γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες, προσπερνώντας τη σημασία της απλότητας.

Όταν λοιπόν βλέπουμε ταινίες σαν το «The Shallows» («Σε ρηχά νερά» η ελληνική απόδοση) του Χάουμε Κολέτ-Σερά, εκτιμούμε λίγο περισσότερο το όραμα του δημιουργού. Γιατί ωραίο και εντυπωσιακό το θέαμα των τεράστιων μπάτζετ, οι ιδέες όμως βρίσκουν περισσότερο χώρο για να αναπνεύσουν όταν δεν υπάρχει η ασφάλεια ενός μεγάλου στούντιο και ενός εγγυημένου κοινού. Ο Ισπανός δημιουργός έχει αποδείξει με το «Orphan» και με την τριλογία ταινιών με τον Λίαμ Νίσον, «Unknown», «Non-Stop» και «Run All Night» ότι ξέρει να διατηρεί τα απολύτως απαραίτητα στον πυρήνα μιας ταινίας, πετώντας ο,τιδήποτε μπορεί να διαδραματίζεται παράλληλα ως περιττό. Έτσι, ακόμη και αν δε μιλάμε για έργα τέχνης, διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, το οποίο παραμένει σε ένταση από την αρχή μέχρι το τέλος. Στο «The Shallows» ξεκινά με τα λιγότερα δυνατά μέσα και αποδεικνύει περίτρανα πως όταν υπάρχει κάποιο όραμα θα επικοινωνηθεί και τα υπόλοιπα είναι απλά δικαιολογίες.

Στο «The Shallows» λοιπόν πρωταγωνιστεί η Μπλέικ Λάιβλι ως μια σέρφερ και φοιτήτρια ιατρικής που έχασε τη μητέρα της από καρκίνο και έτσι αποφασίζει να ταξιδέψει στο Μεξικό για να βρει την παραλία στην οποία είχε βρεθεί η μητέρα της όταν έμαθε πως την κυοφορεί. Και καθώς όλα κυλούν ήσυχα και βυθίζεται στη μελαγχολία, το αίμα μιας νεκρής θάλασσας προσελκύει έναν μεγάλο καρχαρία στα ανοιχτά και το μόνο που έχει πλέον σημασία είναι η επιβίωση, η οποία κάνει το θρήνο να φαίνεται τόσο ασήμαντος.

Όλη η ταινία ουσιαστικά τοποθετείται στα ανοιχτά μιας παραλίας, με τις πιο μικρές αποστάσεις να φαίνονται τεράστιες, ένα μικρό βράχο να φαίνεται ολόκληρο νησί και ένα γλάρο να γίνεται ο νέος Γουίλσον από τον «Ναυαγό». Η Μπλέικ Λάιβλι δήλωσε πως δέχτηκε το συγκεκριμένο ρόλο γιατί ήθελε να δοκιμάσει κάτι εξίσου μινιμαλιστικό με το «Buried», στο οποίο συμμετείχε ο σύζυγός της, Ράιαν Ρέινολντς. Και πράγματι, όλη η ταινία είναι στημένη πάνω της, στο βαθμό που να μην υπάρχει ούτε σκηνή στην οποία να μη βρίσκεται μέσα. Και μπορεί πολλοί να μην τη θεωρούν και την καλύτερη ηθοποιό του κόσμου και προφανώς δεν προσπαθούμε να σας πείσουμε για το αντίθετο, είναι όμως ακριβώς ό,τι χρειαζόταν αυτή η ταινία. Πέρα από το παρουσιαστικό της, διαθέτει την απαιτούμενη φρεσκάδα και καταθέτει τόση ποσότητα ενέργειας που φτάνει και περισσεύει για να ενδιαφερθείς για το χαρακτήρα της και να καρδιοχτυπήσεις στα σημεία που πρέπει.

Βέβαια, όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που στήνει την κατάσταση ο Κολέτ-Σερά. Μπορεί το να μην είναι ιδιαίτερα πρωτοποριακό, ο τρόπος που παρουσιάζεται όμως είναι πιο αναζωογονητικός από οποιαδήποτε άλλη χολιγουντιανή ταινία του φετινού καλοκαιριού. Η είσοδος του καρχαρία γίνεται σε καίριο σημείο και ενώ έχει προετοιμαστεί η παρουσία του, ενώ τα εναέρια και τα υποβρύχια πλάνα είναι καθαρά και όχι κουνημένα και σε συνδυασμό με την καλή, δροσερή φωτογραφία προσδίδουν μια καλλιτεχνική αύρα σε ένα φιλμ που κανονικά θα έπρεπε να ανήκει στην κατηγορία των b-movies. Υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή που ένας θάνατος παρουσιάζεται εξολοκλήρου μόνο μέσα από την έντρομη έκφραση της Λάιβλι και αυτό το πλάνο είναι από μόνο του πιο δυνατό από οποιαδήποτε στουντιακή απόπειρα πρόκλησης σοκ.

Κάπως έτσι, μια ταινία που αρχικά έμοιαζε φτιαγμένη για να πρωταγωνιστήσει στα Χρυσά Βατόμουρα, καταλήγει να ξεσκεπάζει την έλλειψη δημιουργίας στο σύγχρονο Χόλιγουντ. Το «The Shallows» είναι σίγουρα η καλύτερη ταινία με καρχαρίες μετά το «Jaws» και αν και αυτό δε σημαίνει και πολλά, μιας και το είδος δε φημίζεται για την ποιότητά του, κρατάμε ότι ξελασπώνει ένα κακό κινηματογραφικά καλοκαίρι και δείχνει το δρόμο σε πολλούς δημιουργούς που δεν έχουν τα μέσα να φτιάξουν ένα μπλοκμπάστερ. Γιατί το «The Shallows» είναι το καλύτερο μπλοκμπάστερ του φετινού καλοκαιριού.

Η ταινία «Σε ρηχά νερά» κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

[email protected]