Ποιος είπε ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να παίξουν μπέιζμπολ;

Όσο απλό μπορεί να εξελιχθεί να κάνεις μια αθλητική ταινία, τόσο δύσκολο και απαιτητικό είναι να διηγηθείς μια αθλητική ιστορία μέσα από μια σειρά. Πόσο μάλλον όταν δε μιλάμε για τη μεταφορά μιας αληθινής ιστορίας, αλλά για μυθοπλασία. Αυτός είναι και ο λόγος που η τελευταία αθλητική σειρά που πέτυχε ήταν το «Friday Night Lights», το οποίο όμως έχει τελειώσει εδώ και πέντε χρόνια. Αντιθέτως, στο σινεμά το είδος συνεχίζει να ευδοκιμεί και δε θα σταματήσει όσο υπάρχουν ωραίες αθλητικές ιστορίες που κάνουν τη ζωή να μοιάζει με σινεμά.

Είναι πολλοί οι λόγοι που δεν ευδοκιμούν οι αθλητικές σειρές και ο βασικότερος έχει να κάνει με τη διάρκεια. Στην πλειοψηφία τους οι ιστορίες στον αθλητισμό που μεταφέρονται στην οθόνη επικεντρώνονται σε συγκεκριμένες στιγμές νίκης, είτε από κάποιο απόλυτο αουτσάιντερ ή από κάποια επιστροφή που όλοι είχαν ξεγραμμένη. Αυτό μπορεί να συγκινήσει μέσα σε δύο ώρες, κουράζει ωστόσο αν πιάσεις το κουβάρι από την αρχή και χωρέσεις κάθε λεπτομέρεια και δε μείνεις σε κάποια μεγάλη στιγμή, αλλά σε πολλές επιτυχίες και αρκετές αποτυχίες. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως ειδικά μια αθλητική σειρά η διάρκεια είναι αυτή που θα την κρίνει, αλλά είναι δύσκολο σε αυτό το σημείο να μην ενθουσιαστούμε με το «Pitch» του Fox.

Έχουμε γράψει για το «This Is Us» του Νταν Φόγκελμαν, ένα από τα καλά μελό της νέας σεζόν που αν βρει το κοινό του μπορεί να μείνει μαζί μας για καιρό. Το «Pitch» είναι η δεύτερη φετινή σειρά του Φόγκελμαν και η σημαντικότερη. Περιστρέφεται γύρω από το μπέιζμπολ και αν αυτό σας αποθαρρύνει, μην περιμένετε κάτι που απευθύνεται μόνο στους λάτρεις του αθλήματος. Και αυτό γιατί η ιστορία παρακολουθεί την πρώτη γυναίκα που παίζει στο αμερικανικό πρωτάθλημα μπέιζμπολ, ως pitcher (θέση στο μπέιζμπολ) για τους Σαν Ντιέγκο Πάντρες.

Φυσικά ο κόσμος των σπορ μόνο ευπρόσδεκτος δεν είναι για τις γυναίκες. Ο σεξισμός καλά κρατεί και για πολλούς είναι ένας τρόπος να περάσουν χρόνο μακριά από το θηλυκό πληθυσμό και να βγάλουν απωθημένα της καθημερινότητάς τους. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το κοινό που παρακολουθεί τους αγώνες, αλλά και για τους ίδιους τους αθλητές. Η Τζίνι Μπέικερ είναι λοιπόν η πρώτη γυναίκα παίκτρια του MLS (Major League Baseball) και γίνεται αυτόματα η πιο δημοφιλής γυναίκα στις ΗΠΑ. Εκτός από γυναίκα είναι και έγχρωμη, κάτι το οποίο δεν έχει απασχολήσει ακόμη τη σειρά αλλά που στην πορεία μπορεί να αξιοποιηθεί για να έρθουν μπροστά σημαντικά ζητήματα ρατσισμού. Δείτε για παράδειγμα το έκτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν του «Atlanta».

Και μόνο το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα που εισχωρεί στον πλέον ανδροκρατούμενο χώρο είναι ένα γεγονός που δημιουργεί από μόνο του εντάσεις. Και αν και η αθλητική ιστορία είναι ο σκελετός της σειράς, δεν την ορίζει σε σημείο να μην μπορεί να ζήσει μακριά από το γήπεδο. Φυσικά υπάρχει η επίσημη συνεργασία με το MLB που ανεβάζει κατά πολύ το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι (αν και ποτέ δε θα μάθουμε πώς παίζεται ακριβώς το μπέιζμπολ), από εκεί και πέρα όμως παρουσιάζει και τον τρόπο που λειτουργεί το αμερικανικό star system, ενώ δουλεύει μια χαρά και ως εβδομαδιαίο δράμα που αν και δεν αποφεύγει τα cheesy κλισέ, λόγω της σχέσης με τον αθλητισμό καταφέρνει να τα δικαιολογήσει. Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα κλισέ είναι η βάση των σπορ.

Η ψυχή της σειράς πάντως είναι η πρωταγωνίστρια Κάιλι Μπάνμπερι στο ρόλο της Μπέικερ. Είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι χρειαζόταν η σειρά και εκτός από τη λάμψη και τη φρεσκάδα που διαθέτει, καταφέρνει να μεταφέρει στο ρόλο της την απαιτούμενη σκληράδα που χρειάζεται μια γυναίκα που μπαίνει στο χώρο, σε συνδυασμό με τις εσωτερικές συγκρούσεις της που είναι απόρροια του ταπεινού χαρακτήρα της και μιας οικογενειακής τραγωδίας που δεν έχει ακόμη ξεπεράσει. Είναι ίσως το πρόσωπο της σεζόν και δεν μπορούμε τη σειρά να λειτουργεί δίχως αυτήν. Πολύ σημαντική εξίσου και η παρουσία του Μαρκ-Πολ Γκόσελαρ στο ρόλο ενός βετεράνου της ομάδας που βαδίζει προς το τέλος της καριέρας του και εκφράζει όλα τα αγνά συναισθήματα της αγάπης προς μια συγκεκριμένη ομάδα. Η σχέση του με την Τζίνι έχει ήδη ενδιαφέρον και αν και όλοι φανταζόμαστε πώς θα εξελιχθεί κάποια στιγμή, προς το παρόν χτίζεται πάρα πολύ όμορφα και νιώθουμε πως ξέρουμε καιρό και τους δύο.

Αν σου αρέσουν οι ωραίες αθλητικές ιστορίες, θα αγαπήσεις γρήγορα το «Pitch» και θα βρεις σε αυτό στιγμές που θα συγκινηθείς και θα θέλεις να σηκώσεις τη γροθιά σου στον αέρα. Αν πάλι αναζητάς απλά μια καλή δραματική σειρά με δυνατούς χαρακτήρες και στιβαρές ερμηνείες, τότε πάλι θα εκπλαγείς ευχάριστα από τη σειρά. Και αυτό που δεν πρέπει να παραβλέψουμε είναι ότι δημιουργεί ένα ισχυρό γυναικείο πρότυπο και είναι μια σπάνια περίπτωση κατά την οποία ο αθλητισμός θα μπορούσε να ακολουθήσει τη μυθοπλασία και όχι το αντίθετο. Παρά την υπερπληθώρα σειρών που υπάρχει τα τελευταία χρόνια, λείπει μια καλή αθλητική και το «Pitch» φαίνεται πως μπορεί να καλύψει επάξια αυτό το κενό που άφησε το «Friday Night Lights».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]