Ο Φιλίπ Λε Γκουέ έρχεται να εμπλουτίσει το ρεπερτόριο των γαλλικών κινηματογραφικών παραγωγών με μια νέα κωμωδία: «Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου».

«Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου»

(Les Femmes du 6ème étage)

Πρόκειται για μια κωμωδία ηθών και (γιατί όχι;) εθίμων όπου δύο κόσμοι, δύο τάξεις και δύο πολιτισμοί έρχονται αντιμέτωποι, συνδιαλέγονται, ανταλλάσσουν εμπειρίες και έτσι γίνονται πιο πλούσιοι.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα από τα αριστοκρατικά μεγάλα σπίτια του Παρισιού, τύπου Haussmann, όπου διαμένει ένας ευπρεπής χρηματιστής, ο Ζαν-Λουί Ζουμπέρ με τη γυναίκα του. Στον τελευταίο όροφο, όπως συνηθίζεται στη Γαλλία σε παρόμοιας εμβέλειας οικήματα, μένει το υπηρετικό προσωπικό.

Όταν το πλούσιο ζευγάρι (Φαμπρίς Λουκινί και Σαντρίν Κιμπερλέν) προσλαμβάνει μια νέα υπηρέτρια από την Ισπανία, τη Μαρία (Ναταλία Βαρμπέκε), η ζωή του «καθωσπρέπει» χρηματιστή θα αλλάξει εντελώς. Χάρη στη Μαρία, ο κύριος Ζουμπέρ θα ανακαλύψει έναν κόσμο του οποίου αγνοούσε την ύπαρξη, παρότι τον χώριζαν από αυτόν μερικά μόνο σκαλοπάτια.

Οι υπόλοιπες Ισπανίδες, αντίστοιχα υπηρέτριες που συγκατοικούν με τη Μαρία, γεμάτες πληθωρικότητα, ζωντάνια και μεσογειακό ταπεραμέντο θα έρθουν να δώσουν λίγο χρώμα στην γκρίζα και χλωμή ζωή του μεγαλοαστού. Εκείνος θα λύσει μερικά τους προβλήματα ενώ εκείνες θα τον περιβάλλουν με αγάπη, χαρά και ευγνωμοσύνη. Σε ένα Παρίσι του ’60, εν μέσω του πολέμου με την Αλγερία, παρακολουθούμε τη βαθμιαία απρόσμενη μεταμόρφωση ενός ανθρώπου, από εγωκεντρικό, ψυχρό και υπολογιστή μπουρζουά σε ανθρώπινη, ελεύθερη και χαρούμενη ύπαρξη.

Η ταινία, ενώ δεν έχει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο σεναριακά, με εξέλιξη προβλέψιμη, ωστόσο μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι την τελευταία στιγμή.

Εκτός από την ερμηνευτική δεινότητα του Φαμπρίς Λουκινί που «τραβάει κυριολεκτικά από τη μύτη» τους θεατές σε οποιαδήποτε performance και αν δίνει, «Οι Γυναίκες του τελευταίου Ορόφου» προσφέρουν ένα δοκίμιο πάνω στη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Διαφορετικότητα που εκπηγάζει από διαφορετικές συνθήκες ζωής, πεποιθήσεις και συνήθειες.

Από τη μία πλευρά, λοιπόν, η γαλλική αριστοκρατία με την πολυτέλεια, την απληστία και τη «διατήρηση των τύπων» που τη διακρίνει, από την άλλη οι Ισπανοί, φτωχοί στην πλειοψηφία τους εκείνη την εποχή, με τις παέλιες, το φλαμένγκο, τις δυνατές φωνές και τα μεσογειακά καλοσυνάτα πρόσωπα φέροντας τη σφραγίδα του πολιτισμού τους.

Χαρακτηριστικό είναι το ντεκόρ των εσωτερικών χώρων, το οποίο εκτός από τις ανάγκες αφηγηματικού χαρακτήρα που έρχεται να εξυπηρετήσει, φέρει και ένα σημασιοδοτικό ρόλο. Η βαριά επίπλωση με τα ακριβά αντικείμενα του διαμερίσματος των Ζουμπέρ αποπνέει μια άνεση που σφίγγει, όμως, γερά το λαιμό των πρωταγωνιστών της, εγκλωβισμένοι όπως είναι μέσα στα δεσμά του κοινωνικού τους ρόλου.

Από την άλλη, ο ξεφλουδισμένος τοίχος που γεμίζει την οθόνη, σημείο μετάβασης από το πλούσιο περιβάλλον στο φτωχό, δεν μπορεί να μην παραπέμψει στην ταλαιπωρημένη και ταπεινή ζωή των υπηρετριών, που εργάζονται σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί συνήθως.

Η απλοϊκότητα των διαμερισμάτων του έκτου ορόφου αναπαριστά μια ζωή απλή, λιτή αλλά και ελεύθερη. Αυτό ακριβώς που έλειπε από τον κύριο Ζουμπέρ.

«Οι Γυναίκες του τελευταίου Ορόφου» αποτελούν μια διακριτική κοινωνική κωμωδία που, όπως είναι αναμενόμενο, δεν φιλοδοξούν καθόλου να θίξουν τα ακραία μίση μεταξύ αστών και υπηρετριών: θέμα που αναπαριστά αριστουργηματικά ο Ζαν Ζενέ μέσα στο θεατρικό του «Οι Δούλες». Ωστόσο, θέτουν το παρακάτω ερώτημα: Τελικά πότε γινόμαστε πλούσιοι; Όταν έχουμε περισσότερα χρήματα ή όταν έχουμε περισσότερη ζεστασιά και ελευθερία στην καρδιά;

Σκηνοθεσία: Φιλίπ Λε Γκουέ, παίζουν: Φαμπρίς Λουκινί, Σαντρίν Κιμπερλέν, Νατάλια Βερμπέκε, Κάρμεν Μάουρα. Η ταινία προβάλεται από τις Filmtrade και Spentzos Film.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ