Ο Τενεσί Ουίλιαμς, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ δεν πήγαιναν πουθενά χωρίς το τζιν τους. Το ίδιο και η μισή Ελλάδα, ειδικά σε περίοδο καλοκαιριού. Τι είναι αυτό όμως, που κάνει το αλκοολούχο αυτό ποτό τόσο αξιαγάπητο και από πού κρατάει η… σκούφια του;

Για τους περισσότερους δεν νοούνται διακοπές χωρίς τζιν με πάγο ή χωρίς κοκτέιλ που να περιέχουν τζιν – είναι κι αυτό μέσα στην καλοκαιρινή λίστα διακοπών, μαζί με το μαγιό και την ψάθα. Μοιάζει ελαφρύ -αλλά δεν είναι- δροσίζει, έχει κάνει μεγάλη επιστροφή τα τελευταία χρόνια και οι λάτρεις του θεωρούν τους εαυτούς τους διαφορετική κατηγορία, με τους υπόλοιπους να βρίσκονται μερικά τζιν… πίσω. Ποια είναι, όμως, η ιστορία του διάσημου ποτού και πώς μπορούν να μυηθούν στην κατανάλωσή του όσοι δεν το έχουν ακόμη –μα, είναι δυνατόν- δοκιμάσει;

Από φάρμακο σε ποτό… πολυτελείας

Στην πραγματικότητα η χρήση του δεν ήταν πάντα αυτή που είναι σήμερα – δηλαδή να αποτελεί το περιεχόμενο στο ποτήρι μας κι εμείς να τσουγκρίζουμε με αυτό στην «υγειά» μας. Πίσω στο 1600 στην Ολλανδία, ο καθηγητής Ιατρικής Φρανσίσκους Σίλβιους προσπαθούσε να φτιάξει ένα φάρμακο για το στομάχι, αξιοποιώντας τις διουρητικές ιδιότητες των μούρων αρκεύθου και μετά από διάφορες απόπειρες, κατέληξε στο μείγμα που ο ίδιος ονόμασε Genever. Πριν αρχίσει να καταναλώνεται σαν αλκοολούχο ποτό, χρησιμοποιήθηκε πολύ ως φάρμακο, καθώς παρουσίαζε θεραπευτικές ιδιότητες σε ρευματοπάθειες, αλλά και σε προβλήματα στο στομάχι, όπως και στη χολή.

Κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, το παραπάνω μείγμα κυκλοφορούσε με τον τίτλο «Ολλανδικό κουράγιο» και δινόταν στους Βρετανούς στρατιώτες προκειμένου να αντέξουν τις αντίξοες συνθήκες των εκστρατειών και να ζεσταθούν, ενώ όταν έληξε ο πόλεμος το 1648, οι Άγγλοι διεκδίκησαν το Genever, το έφεραν στην Αγγλία και το μετονόμασαν σε τζιν – γι’ αυτό και οι περισσότεροι νομίζουν πως ο τόπος καταγωγής του είναι η Αγγλία.

Η υπερβολική κατανάλωσή του και δη ανάμεσα στους φτωχούς δεν άργησε να έρθει, αφού ο Γουλιέλμος ο τρίτος, ο οποίος διαδέχτηκε το βασιλιά της Αγγλίας, ευνοεί την παραγωγή του και το καθιστά το πιο φθηνό ποτό, αυξάνοντας τη φορολογία άλλων, όπως π.χ. της μπίρας.

Τον επόμενο αιώνα, όμως, και συγκεκριμένα το 1751 (αλλά και νωρίτερα, το 1736), προκειμένου να αποφευχθεί η υπερκατανάλωσή του ψηφίστηκαν οι… «Νόμοι του τζιν», σύμφωνα με τους οποίους, αυξήθηκαν οι φόροι των πωλητών του και απαγορευόταν να μην έχουν άδεια. Έτσι, το τζιν ακρίβυνε και οι ταραχές ήταν διάσπαρτες, με αποτέλεσμα ο Νόμος να μη φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα και να γίνουν αλλαγές.

Με τα νέα δεδομένα και την καλύτερη απόσταξη, το τζιν έγινε ένα ποτό υψηλής ποιότητας κι αρχίζει να μάχεται την μπίρα, ενώ τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκαν και εντυπωσιακοί και ευρύχωροι χώροι για την κατανάλωσή του προκειμένου να ξεφεύγει ο κόσμος από το σπίτι, με αποτέλεσμα το τζιν να «ανεβαίνει» κοινωνικά στρώματα και να μην παραμένει στην κατανάλωσή μόνο από τους φτωχούς.

Τα είδη του τζιν

Το τζιν, όπως τα περισσότερα ποτά, παρασκευάζεται με τη μέθοδο απόσταξης, η οποία έχει σαν βάση τα σιτηρά ή τη μελάσα και δεν έχει γεύση. Η γεύση του προέρχεται από αρωματικά βότανα, ενώ στην επαναπόσταξη, το απόσταγμα φτάνει περίπου το 96% περιεκτικότητας σε οινόπνευμα. Όλα τα τζιν περιέχουν άρκευθο και άλλα βότανα και αρωματικά, τα οποία ποικίλλουν από κόλιαντρο, κανέλα, φλούδα λεμονιού ή πορτοκαλιού, μοσχοκάρυδο κ.ο.κ., ενώ συνήθως τα καλής ποιότητας τζιν περιέχουν από 6 έως 10 βότανα. Αν πάσχετε συχνά από hangover, το τζιν μάλλον πρέπει να γίνει το ποτό σας, αφού λόγω των φυσικών υλικών του και του καθαρισμού του αλκοόλ με λιγότερα χημικά οργανικά έλαια, δεν θα σας «προδώσει» ποτέ την επόμενη ημέρα. Τα τέσσερα βασικά είδη του είναι τα εξής:

London Dry Gin: Αποτελεί τον επικρατέστερο αγγλικό τύπο τζιν και προσφέρεται για κοκτέιλ, αφού μπορεί να συνδυαστεί καλά με διαφορετικά είδη αλκοόλ. Προτιμάται ιδιαιτέρως στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις πρώην βρετανικές αποικίες, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ισπανία.

Plymouth Gin: Σε σχέση με το London Gin, το Plymouth είναι πιο ξηρό και αποτελούσε το τοπικό είδος τζιν του Αγγλικού Καναλιού στο λιμάνι του Plymouth. Σήμερα, παρασκευάζεται από το αποστακτήριο Coates & Co στο Plymouth (εξ ου και το όνομά του) και φημίζεται για την καθαρότητά του, τη διακριτική φρουτώδη γεύση του και το άρωμά του.

Old Tom Gin: Αποτελεί το τελευταίο εναπομείναν παράδειγμα των ελαφρώς γλυκών τζιν, που ήταν πολύ δημοφιλή τον 18ο αιώνα στην Αγγλία. Μάλιστα, εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν κάποιες περίεργες «μηχανές» πώλησης τζιν, οι οποίες είχαν το σχήμα μαύρης γάτας και οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να πιουν τζιν από ένα μικρό σωλήνα της κατασκευής, βάζοντας μια δεκάρα στο στόμα της γάτας. Σήμερα, η παραγωγή του Old Tom είναι πολύ μικρή.

Genever ή Hollands: Είναι η ολλανδική βερσιόν του τζιν και χωρίζεται σε δύο είδη, το παλιό «Oude», το οποίο αποτελεί και το αυθεντικό είδος και το νέο «Jonge». Το πρώτο έχει την απόχρωση του σταχιού, είναι σχετικά γλυκό και αρωματικό, ενώ το δεύτερο είναι πιο ξηρό και έχει πιο ελαφρύ σώμα. Το Genever παράγεται στην Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γερμανία.

5 κοκτέιλ με βάση το τζιν

Το τζιν αποτελεί τη βάση για πολλά κοκτέιλ, τα οποία μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας στο σπίτι – αν και στην περίπτωση του κοκτέιλ, δεν σας εγγυόμαστε ότι δεν θα σας βρει hangover την επόμενη μέρα, όπως θα γινόταν με σκέτο τζιν. Παρ’ όλ’ αυτά μπορείτε να δοκιμάσετε να φτιάξετε τα διασημότερα:

- Μαρτίνι: Κλασσικό και εγγύηση. Θα χρειαστείτε 2 ½ μεζούρες τζιν, ½ μεζούρα ξηρό βερμούτ, 1 πράσινη ελιά ή φλούδα λεμονιού για γαρνιτούρα και (προαιρετικά) λίγο Angostura Bitter. Βάλτε το τζιν και το βερμούτ σε ένα ποτήρι και ανακατέψτε για 30 δευτερόλεπτα κι έπειτα τοποθετήστε τα σε ένα δροσερό ποτήρι του κοκτέιλ, προσθέτοντας τη γαρνιτούρα και λίγο Angostura.

- Long Island Iced Tea: Δυνατό και παραπλανητικό. Θα χρειαστείτε: ½ μεζούρα από το καθένα: λευκό ρούμι, λευκή τεκίλα, τζιν, βότκα, cointreau, πορτοκαλάδα ή λεμονάδα και λίγη κόκα-κόλα. Χτυπήστε τα αλκοολούχα στο σέικερ κι έπειτα αδειάστε τα σε ψηλό ποτήρι με πάγο και προσθέστε λίγη πορτοκαλάδα και την κόλα.

- Gin & Tonic: Απλό και δροσερό. Θα χρειαστείτε: 2 μεζούρες τζιν, 5 μεζούρες tonic water, μια φέτα lime για γαρνιτούρα. Βάλτε τα συστατικά σε ψηλό ποτήρι με πάγο και ανακατέψτε, προσθέτοντας στο τέλος το lime.

- Champagne Fizz: Ή αλλιώς Diamond Fizz. Θα χρειαστείτε: 2 μεζούρες London Dry gin, 1 μεζούρα φρέσκου χυμού λεμονιού, 1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη και παγωμένη σαμπάνια. Γεμίστε μέχρι τη μέση ένα σέικερ με πάγο και προσθέστε το τζιν, το χυμό λεμονιού και τη ζάχαρη. Ανακινήστε και στραγγίξτε το περιεχόμενο σε ποτήρι σαμπάνιας, προσθέτοντας λίγη σαμπάνια.

- Pink Gin: Παραδοσιακό και απλό. Θα χρειαστείτε: 2 μεζούρες τζιν και λίγο Angostura Bitter. Ρίξτε σε ένα ποτήρι του κοκτέιλ μερικές σταγόνες Angostura και προσπαθήστε να πάνε παντού και να καλυφθεί το εσωτερικό του μέρος του ποτηριού κι έπειτα προσθέστε το τζιν. Αν θέλετε μπορείτε να προσθέσετε και 1-2 παγάκια, αν και οι περισσότεροι δεν το συνιστούν.

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ