Ο Larry Gus μίλησε στο clickatlife λίγο πριν την εμφάνισή του στο Gagarin, που ήταν αρχικά προγραμματισμένη για τις 7 Μαΐου, ωστόσο πήρε αναβολή. Εν αναμονή της νέας ημερομηνίας διαβάστε την απολαυστική κουβέντα που κάναμε.

Αν και μόλις 34 ετών, το βιογραφικό του Larry Gus (κατά κόσμον Παναγιώτη Μελίδη) απλώνεται σε μπόλικες σελίδες. Γεννήθηκε στη Βέροια όπου και έζησε μέχρι τα 18. Ο Βόλος, η Βαρκελώνη, η Αθήνα και το Μιλάνο ήταν οι επόμενοι σταθμοί του. Παρόλα αυτά, η καταγωγή του παραμένει μέχρι σήμερα «αγκάθι» για εκείνον, όπως συχνά αναφέρει. Το ίδιο άλλωστε και οι μουσικοί που θαυμάζει, τα «αντίπαλα δέη» που προσπαθεί να ξορκίσει μέσα από το νέο του δίσκο I Need New Eyes. Το 6ο studio album του κυκλοφορεί και πάλι από την DFA Records, την εταιρεία του James Murphy των LCD Soundsystem, «πουλέν» της οποίας είναι μεταξύ άλλων ονόματα όπως Hot Chip, Rapture και Black Dice.

Το I Need New Eyes είναι η τρίτη συνεργασία του Larry Gus με το κορυφαίο ανεξάρτητο label των 00s. Η «νέα ματιά» που χρειάστηκε για να προσαρμοστεί στις ριζικές αλλαγές της ζωής του -έγινε πατέρας, εγκατέλειψε το Μιλάνο, επέστρεψε στην Αθήνα, έγινε ντοκιμαντέρ (σσ. «Ο φίλος μου ο Larry Gus»)- φιλτράρεται σε ένα φοβερό δίσκο με φρενήρη κρουστά, ethnic beats, ψυχεδελικές μελωδίες και μια αίσθηση απαισιοδοξίας που μετουσιώνεται αρμονικά στο δημιουργικό χάος που ακούει στο όνομα I Need New Eyes. Έχοντας λάβει τις «ευλογίες» του Pitchfork, ο Larry Gus δεν έχει να φοβάται τίποτα –όσο κι αν αδυνατεί μέχρι και σήμερα να πιστέψει αυτά που του συμβαίνουν. 

Λίγο πριν την εμφάνισή του επί ελληνικού εδάφους -συγκεκριμένα στο Gagarin όπου θα βρεθεί μαζί με τη Σtella- ο Παναγιώτης ή Larry Gus ή Λάρυγγας μίλησε στο clickatlife για όλους και για όλα σε μια συνέντευξη που διαβάζεται "μονορούφι".

Κατά 99% έχει να κάνει με την αδυναμία μου να ξεμπλέξω το θαυμασμό με την ζήλια (και πολλές φορές την απόγνωση), κυρίως όταν σκέφτομαι τις καριέρες και τα επιτεύγματα άλλων ανθρώπων, κυρίως μουσικών, όπου και πάντα καταλήγω να μπαίνω σε έναν κύκλο που ξεκινάει με θαυμασμό, προχωράει στην εμμονή, έπειτα στον αγνό φθόνο, και ίσως ίσως ίσως καταλήξει σε κάποιου είδους motivation για να μπορέσω να ξεκινήσω να δουλεύω. Μέσα σε όλο αυτό σκεφτόμουν ότι θα ήθελα ένα ζευγάρι νέα μάτια για να με βοηθήσουν, αλλά επίσης είναι συγκεκριμένη αναφορά στο πρώτο τραγούδι από τον προηγούμενο μου δίσκο (With All Your Eyes Look), το οποίο είναι επίσης αναφορά στο Ζωή: Oδηγίες Xρήσεως του Perec, όπου και ήταν δανεισμένο από τον Μιχαήλ Στρογκόφ του Ιούλιου Βέρν. Nαι χμμ, αλλά επίσης, μου φάνηκε σχεδόν καρτουνίστικα ηλίθιο να έχω μία εικόνα όπου προσπαθώ κυριολεκτικά να αντικαταστήσω τα μάτια μου.

Τρίτο συμβόλαιο με την DFA. Σε πρώτη φάση, μπορείς να μας πεις πώς προέκυψε η συνεργασία το 2012; 

Ξεκίνησε με ένα ρεμίξ μου για τους YACHΤ και στη συνέχεια υπέγραψα, γιατί ο Jonathan άκουγε πολύ Aphrodite’s Child και Βαγγέλη Παπαθανασίου, και α) το Years Not Living του θύμισε το 666 και β) θα ήθελε να έχει έναν Έλληνα στο label, ακριβώς για τον λόγο που ανέφερα παραπάνω.

Πώς είναι να συνεργάζεσαι με μια εταιρεία που ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός; Είναι σαν να εκπληρώνεις κάποιο όνειρο; 

Eεε, η αλήθεια είναι πως έχω σταματήσει να το σκέφτoμαι, ίσως γιατί τα day-to-day της καθημερινότητας δεν με αφήνουν πιά. Eννοώ πως, ναι, προφανώς και πέρασα ένα μεγάλο διάστημα που ξυπνούσα μέσα στη νύχτα προσπαθώντας να καταλάβω αν ζω την ζωή μου ή αν την ονειρεύομαι, με την εντελώς απλή σκέψη πάντα ότι βιοπορίζομαι από αυτό ταξιδεύοντας και παίζοντας, αλλά αλήθεια, μου είναι πολύ πιο εύκολο να βρεθώ σε mode απόγνωσης και απορίας παρά χαράς και ικανοποίησης.

Tonje Thilesen

Kάθε φορά όλο και λιγότερα γιατί όποτε υπήρξε έστω και μισή προσδοκία για κάτι, κατάφερα είτε να τη διαψεύσω με τις πράξεις μου, είτε να διαψευστεί μόνη της, με τις πράξεις των άλλων, οπότε χμμμ, προσπαθώ να θέτω τον πήχη στο υπόγειο.

Μέχρι πρόσφατα ζούσες κι εργαζόσουν στο Μιλάνο. Πώς ήταν η φάση για σένα εκεί δεδομένου ότι δεν είναι και η πιο «μουσική» πόλη του κόσμου; Τι ήταν αυτό που σου ταίριαξε;

O Lucio Battisti, το πάρκο Giardini Pubblici Indro Montanelli και η Kωστάντια.

Πώς και επέστρεψες στην Αθήνα; Έπαιξε κάποιο ρόλο η γέννηση του παιδιού σου στην απόφαση της επιστροφής σου;

Nαι, ήταν ο σημαντικότερος λόγος, αν όχι ο μόνος. 

Πώς νιώθεις που είσαι πίσω;

Ήμουν πολύ άσχημα το καλοκαίρι και μετά το καλοκαίρι αλλά δοκίμασα να πατήσω κουμπί με το που μπήκε το 2016, και από εκείνη τη στιγμή θα μπορούσα να πω ότι έχω υπάρξει έως και πραγματικά χαρούμενος που επέστρεψα. Ναι, χμμ, με τυραννάει ο καιρός και ο ήλιος κυρίως, αλλά το συνήθισα ακόμα και αυτό.

Βέροια, Βόλος, Βαρκελώνη, Μιλάνο, Αθήνα. Τι κρατάς από τον κάθε σταθμό;

Πάντα πίστευα ότι δεν έχω δει μέρος με περισσότερα κουνούπια και κάθε φορά η επόμενη πόλη κατάφερνε να με διαψεύσει.

Giulia Soldavini

Ήταν 150% ιδέα και υλοποίηση του σκηνοθέτη (και καλού μου φίλου) Βασίλη Κατσούπη και επίσης ήταν (και παραμένει μάλλον) προσωπικό του ρίσκο και εννοείται πως θα του είμαι για πάντα υπόχρεος. Χμμ, ναι, δεν την είδα σε καμία αίθουσα, παρά μόνο διάφορα wip cuts και πονoύσανε τα μάτια μου από την αφέλεια μου μερικές φορές, αν όχι όλες.

Ξέρω πως διαβάζεις πολύ. Έχεις να μας προτείνεις κάτι καλό που διάβασες τελευταία; 

Το σόλο του Φίγκαρο του Γιάννη Σκαρίμπα, Το αστείο του Γιάννη Παλαβού, Σκηνές του Ευθύμη Φιλίππου, Περ Όπερ Λεκ του Άγγελου Κυρίου.

Από μουσική τι ακούς αυτή την περίοδο; 

Kanye West, Captain Beefheart, κι άλλο Haruomi Hosono, Arthur Verocai, Mark Ernestus, και μανιωδώς το “Amazing Colossal Podcast” του Gilbert Gottfried.

Θα μας πεις μερικούς Έλληνες μουσικούς που θαυμάζεις και θα ήθελες να συνεργαστείς;

Είναι όλοι φίλοι μου και με τους περισσότερους (αν όχι όλους) έχω συνεργαστεί ήδη ή/και θα συνεργαστώ στο μέλλον.

Κι από ξένους; Ποιος θα ήταν το ιδανικό line-up για σένα (συμπεριλαμβανομένου εσού);

Εεεε, όλες τις φορές που πίστεψα πως κάτι καλό θα μπορούσε να συμβεί, η πραγματικότητα με έχεσε με μίσος στο στόμα, οπότε έχω σταματήσει να ελπίζω.

Tonje Thilesen

Στο Gagarin είδα τους Berg Sans Nipple να ανοίγουν τους Cinematic Orchestra το 2006, και ήταν από τα 2-3 καλύτερα live στη ζωή μου. Eίναι αλήθεια πως με τρομάζει σαν χώρος γιατί ακόμα, όποτε το σκέφτομαι, είμαι σίγουρος ότι θα βρεθεί κάποιος και θα με σφαλιαρίσει και γι αυτό τον λόγο κυρίως είμαι εξωφρενικά ανυπόμονος. Τελευταία φορά που έπαιξα ήταν με τον Caribou το 2008 και δεν τον έχει πάει άσχημα από τότε, οπότε ναι, χμμμ, τι καλύτερο; Επίσης, ξαναέπαιξα το 2007 στο φεστιβάλ του Cento (RIP) και ήταν πάλι παράξενα γιατί ήταν εκπλήρωση και τρόμος μαζί. Δε ξέρω γιατί χρησιμοποιώ την λέξη τρόμος τόσες φορές. Παρόλα αυτά μού προξενεί ενθουσιασμό η σκέψη ότι θα παίξω με την Στέλλα και περιμένω πως και πως να δω το live της.

Μελλοντικά πλάνα που θες να μοιραστείς μαζί μας;

Ο Μάιος είναι παράξενος. Στις 7 παίζω στο Gagarin και το περιμένω πως και πως, 14 και 15 στην Πορτογαλία, 18 φεύγω για Αμερική και γυρνάω στις 25 (λόγω/γύρω από το Μugkfest και ελπίζω να ξεκλέψω 2-3 μέρες και να χορτάσω Ιωσηφίδη στο New Haven), 28 παντρεύεται ο φίλος μου ο Θ. και κάπου εκεί ανάμεσα θα βγει ένα μινι-άλμπουμ με 2 ακυκλοφόρητα τραγούδια από τα session του “I need new eyes”, 2 σύντομα instrumentals (το ένα είναι σαν την φορά που έπαιξε ο Zappa στο SNL με τον Belushi, τουλάχιστον έτσι μου είπε ο Kατσούπης, χωρίς ντραμς όμως), 4 remix από άλλους καλλιτέχνες σε κομμάτια από το INNE, και μία διασκευή στο “I Miss You” της Bjork, γιατί γνώρισα τον Howie B σε ένα άσχετο event στην Ελβετία και πάνω στην κουβέντα συνειδητοποίησα ότι διάφορα πράγματα ξεκίνησαν από εκεί. Από το “I Miss You” εννοώ. Χμμ.

Ο Larry Gus επρόκειτο να ανέβει στη σκηνή του Gagarin το Σάββατο 7 Μαΐου για ένα double-bill live με τη Σtella. Ωστόσο, η εμφάνιση αναβλήθηκε και περιμένουμε εναγωνίως τη νέα ημερομηνία. Την Παρασκευή 6 Μαΐου θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Ο Φίλος μου ο Larry Gus» στον κινηματογράφο Άστορ στις 00:30.

Σοφία Κανελλοπούλου
[email protected]