«Το τέλος του δρόμου» του Γιάννη Μάρη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.

«Χωρίς να αποφεύγει με ιδιαίτερη επίμονη τον κόσμο, ο γιατρός Δαλέζιος δεν ζούσε μέσα σ' αυτόν, όσο θα δικαιολογούσε η οικονομική θέση του, η παλιά οικογένεια από την οποία καταγόταν και οι περίφημες σπουδές του. Έβλεπε μερικούς παλιούς φίλους -κι αυτούς όμως όχι πολύ συχνά- και απέφευγε τις πολυθόρυβες κοσμικές συγκεντρώσεις. Κοντολογίς ήταν ένας άνθρωπος γοητευτικός κι απλός για κείνους που τον γνώριζαν καλά, παράξενος και μυστηριώδης για τους άλλους, που τον ήξεραν από μακριά. [...]
Ακριβώς την ώρα που έμπαινε στην Εκάλη, συνέβη εκείνο που του αναστάτωσε τη ζωή. Η γυναίκα ξεφύτρωσε από το πλάι του δρόμου, σαν να τη γέννησε το σκοτάδι, και μπήκε απότομα στο φωτεινό πλαίσιο των προβολέων του, δυο μέτρα εμπρός από το αυτοκίνητο. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να το αποφύγει - λες κι επεδίωκε να βρεθεί κάτω από τις ρόδες του. [...]
- Θα θέλατε να γίνω ερωμένη σας; τον ρώτησε. Αυτό ήταν ακόμη πιο απροσδόκητο. Ο Δαλέζιος τα 'χασε. Η Ελένη τον κοιτούσε μέσα στα μάτια. Μιλούσε κυνικά και προσπαθούσε να έχει κυνική έκφραση. Μέσα στο βάθος των ματιών της όμως ο Δαλέζιος είδε την άπειρη θλίψη.»

«Το τέλος του δρόμου», δημοσιευμένο το 1957 σε 52 συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολις, με πέντε εικόνες του Μ. Γάλλια, κυκλοφορεί τώρα για πρώτη φορά σε βιβλίο. Είναι η απεγνωσμένη ιστορία έρωτα ενός μοναχικού ώριμου γοητευτικού άνδρα και μιας εκπάγλου καλλονής νεαρής γυναίκας, με πράσινα μάτια και πεταχτά μήλα, που είναι το αντικείμενο του πόθου πολλών ανδρών -καλλιτεχνών, κοσμικών και πλουσίων- και έχει ξοδέψει το σώμα της και την ψυχή της με κάθε είδους εραστές.
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Εκάλη, σε πλούσια αθηναϊκά σπίτια, σε γκαλερί τέχνης, στα στέκια των "μοντέρνων ποιητών" και καλλιτεχνών του κέντρου της πόλης, στου Λουμίδη, στου "Zonar's", στο "Μπραζίλ", στα κοσμικά "Αστέρια" της Γλυφάδας, αλλά και στις καλοκαιρινές διακοπές της κοσμικής και κοσμοπολίτικης Μυκόνου. Ο Μαρής, συχνά καυστικός και διακριτικά επικριτικός, στήνει σε αυτό το μυθιστόρημά του ένα θαυμάσιο σκηνικό και μας παρουσιάζει το πορτραίτο της αστικής Αθήνας του 1957.