Ο Αργύρης Μπακιρτζής από τους Χειμερινούς Κολυμβητές μιλά στο clickatlife για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, τη μουσική, τη διάθεση του κόσμου στην Ελλάδα του σήμερα και τα επόμενα επαγγελματικά βήματα.

Oι Χειμερινοί Κολυμβητές εμφανίζονται επί σειράν ετών κινηματογράφο Τέχνης ΙΛΙΟΝ επί της οδού Τροίας, κοντά στη διασταύρωσή της με την Πατησίων και πολύ κοντά στην κατάληξη της Λεωφ. Αλεξάνδρας. Δεν είναι ούτε το ΙLION PLUS στην οδό Κοδριγκτώνος ούτε στον Δήμο ΙΛΙΟΥ της Δυτικής Αθήνας, όπως νομίζουν αρκετοί. Σκέφτηκαν λοιπόν να μην αγνοήσουν το ότι παίζουν σε σινεμά και έτσι εκμεταλλευόμενοι την οθόνη του, προβάλλουν 1) πριν τη συναυλία, μια αναδρομή της πορείας του συγκροτήματος, ξεκινώντας απ' το τώρα και φθάνοντας στη 10ετία του 1960, 2) σκηνές, εκτός και επί σκηνής, από τη συναυλία τους στο ΠΕΡΟΚΕ, τον Φλεβάρη του 1987, από το βίντεο που τράβηξε ο Γιώργος Πανουσόπουλος και 3) σκηνές από τη συναυλία τους με τον 99χρονο τότε Γιώργο Κατσαρό στο Θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης, τον Ιούνιο του 1988,  που τράβηξαν ο Πάνος Καρκανεβάτος με τον Γ.Πανουσόπουλο. Όπως λένε και οι ίδιοι για τις...δυνατότητες όσων επιλέξουν να τους παρακολουθήσουν:"Θα πληρώσουν πολύ πιο φτηνό εισιτήριο απ' ότι στις μουσικές σκηνές, θα κάθονται σε αναπαυτικές πολυθρόνες, ποτά για όσους θέλουν υπάρχουν και το φουαγιέ για τσιγάρο είναι κοντά στη σκηνή. Τύποι που φωνασκούν δεν θα υπάρχουν". Αυτό το Σαββατοκύριακο(13-14/2) μαζί τους θα είναι η Τότα Ευλαβή  από τους “The Dreamers”, όπως και το προηγούμενο είχαν τη Σταυρούλα Παυλίκου, που τραγούδησε μαζί τους πρόσφατα εκδοθέντες δίσκους του “String Theory Ensemble”...

Πόσο σημαντική είναι για εσάς η συμμετοχή του κοινού στις εμφανίσεις σας; Πώς το επιτυγχάνετε αυτό;

Είναι πολύ σημαντική και είναι ανεξάρτητη από τον αριθμό των συμμετεχόντων θεατών. Με 11 θεατές μπορείς να πας πολύ καλύτερα απ' ότι με 500. Βέβαια τα πολλά άτομα δημιουργούν μια ιδιαίτερη δυναμική, που καμιά φορά όμως, θα 'λεγα μόνο μερικά Σάββατα, "κλωτσάει", όταν μερικοί έρχονται γιατί άκουσαν από φίλους τους κάτι που τους τράβηξε  και ανακαλύπτουν ότι δεν τους αφορούμε, όταν μερικοί έρχονται για να γιορτάσουν κάποια επέτειο ή βγαίνουν για να τη βρουν με τον τρόπο που αυτοί έχουν μάθει ή οτιδήποτε άλλο. Βέβαια αυτοί οι κραδασμοί συνήθως απορροφούνται, όμως, μπορώ να πω ότι τα Σάββατα για μας δεν είναι πολύ ελκυστικά.

Θα 'λεγα ότι  βλέπουμε περισσότερη ενεργή συμμετοχή. Το μούδιασμα και η ακεφιά συνήθως υποχωρούν με τις πρώτες νότες.

Ποιο είναι το πιο ευτράπελο/παράξενο/αμήχανο που σας έχει συμβεί σε ζωντανή εμφάνιση;

Για “το πιο” δεν ξέρω. Ένα μπορώ να σας πω. Οι Ελληνοαυστραλοί φοιτητές που μας κάλεσαν για συναυλία στο “Rock Club” της Αδελαΐδας, οι οποίοι είχαν γλεντήσει πριν από λίγο καιρό με τον Παπάζογλου και τη Γλυκερία, άκουσαν το πρόγραμμά μας και την άλλη μέρα μας έβλεπαν στο χορό τους στο Ηilton ντυμένους με τα κανονικά μας ρούχα, και νομίζαν πως  κατεβήκαμε απ' τον Άρη. Στην ίδια συναυλία τσουβαλιάσαμε και βγάλαμε σηκωτό απ' την αίθουσα μεθυσμένο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ που είχε τη φαεινή ιδέα να μας προλογίσει. Εκεί είδαμε για πρώτη φορά και τρομάξαμε, πανύψηλες μυτερές γόβες, ξώφτερνες και χωρίς λουράκι, που μετά από χρόνια συναντήσαμε δυστυχώς και στην Ελλάδα. Μετά τη συναυλία ήρθαν δυο κοπέλες δημοσιογράφοι, κομμουνίστριες ρομαντικές της 10ετίας του '20 και η πρώτη τους ερώτηση ήταν: “Ποιά η σχέση των τραγουδιών σας με το εργατικό κίνημα;” Τους απάντησα: “Δεν καταλαβαίνω καλά τα ελληνικά σας, θα σας απαντήσει ο Φλώρος Φλωρίδης που μιλάει καλά αγγλικά, να τον ρωτήσετε και να σας απαντήσει στα Αγγλικά”. Τί τους είπε δε μάθαμε ποτέ, ότι θα τις τρέλανε είναι σχεδόν σίγουρο.

Το πιο ένθερμο κοινό είναι πάντα στην Αθήνα, το πιο κρύο μια φορά στην Κομοτινή, την επαύριο μιας σειράς 6 θριαμβευτικών εμφανίσεων στο ZOOM, οπότε ξενερώσαμε τελείως.

35 χρόνια στον χώρο με 8 δίσκους, συναυλίες, εμφανίσεις. Ποια/ες συνεργασία/ες θεωρείτε σταθμό στην καριέρα σας;

Με τον Γιάννη Κυριαζή, που όμως δεν ολοκληρώθηκε λόγω του θανάτου του. Με τον Γιώργο Κατσαρό που τον φιλοξενήσαμε και παίξαμε μαζί στο θέατρο Δάσους, στην ΑΙΓΛΗ και στο ΜΙΝΩΑ. Με τον Τάσο Βαλκάνη και την “Μπάντα της Φλώρινας” που τους βρήκαμε στη Φλώρινα ενώ είχαμε ξεκινήσει για τον Χάρυ Τζέημς στην Κοζάνη. Με τον Okay Temiz, με τον Σταύρο Καραμανιώλα.

Ποιο είναι το επόμενο επαγγελματικό σας βήμα;

Επαγγελματικό δε βλέπω. Βήμα ναι. Θα τραγουδήσω τέσσερα τραγούδιά μας με την παιδική χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας, τον μικρό μου γιο Κώστα στο πιάνο και τον Κώστα Κουτσουπάκη στην τρομπέτα, σε μια εκδήλωση του TEDx στη Δημοτική Καπναποθήκη της πόλης, στις 5.3.16.

Η ηχογράφιση δυο δίσκων, ο ένας με τις μελοποιήσεις των ποιημάτων της Μεγάλης Σύρτεως του Γ. Μουρέλου κι ο άλλος με ιταλικά αγαπημένα τραγούδια, και το ξανανέβασμα των Περσών του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα, όπου υποδύομαι τον Δαρείο. Ψάχνω και κάποιον άλλον ρόλο απ' το ρεπερτόριο της αρχαίας τραγωδίας, να τον μαθαίνω, όχι απαραίτητα για να τον ερμηνεύσω. Η καθημερινή μου ψυχοθεραπεία και υπνωτικό: απαγγελία από μέσα μου ή φωναχτά, ρόλων από την αρχαία τραγωδία. Με την κωμωδία, πώς να κοιμηθεί κανείς;

Τι εύχεστε για τη χώρα;

Να νιώσουμε πως είναι χώρα μας, να ξεφύγουμε απ' τη στάση παιδιόθεν της παραίτησης και της μοιρολατρείας, να πάψουμε να παρακολουθούμε ως θεατές ό,τι συμβαίνει, προς όφελος ή σε βάρος μας, χωρίς τη βούληση και τη συμμετοχή μας.

Ποιο τραγούδι θα αφιερώνατε στους σύγχρονους Έλληνες που πιστεύετε ότι εκφράζει το συναίσθημα του μέσου κατοίκου αυτής της χώρας;

Το “Ματσάκια πεντοχίλιαρα” του Μάρκου, στην πρώτη εκδοχή του (σαν κόλαση έγινε σωστή, η σημερνή η πιάτσα, όπου βρεθείς κι όπου σταθείς πρέπει να τα 'χεις μάτσα”). Ίσως και το “Έρχομαι απ' το Πεκίνο” με τον Ζαγοραίο, να προβληματιστούμε μήπως και ανακαλύψουμε “ποιό είναι εκείνο;”.

Χριστίνα Χρυσανθοπούλου
[email protected]