Το καινούργιο φεστιβάλ του Fuzz, Release, κατάφερε να κάνει ένα από τα μουσικά μας όνειρα, πραγματικότητα: να δούμε τους Beirut live, με θαλασσινό αεράκι, την πρώτη μέρα του καλοκαιριού. Αν ίσχυε η «χιλιοφορεμένη» ατάκα του Αλχημιστή, θα λέγαμε ότι χθες επιτέλους αυτό το σύμπαν που συνωμοτεί για όλους τους άλλους, ασχολήθηκε και μ’ εμάς.

Το line-up της πρώτης ημέρας του Release ήταν πλούσιο, ξεκινώντας ελληνικά, με Moa Bones και Ειρήνη Σκυλακάκη και συνεχίζοντας εκτός συνόρων με Cass McCombs, Daughter και Beirut. Το κακό ήταν ότι ξεκινούσε και νωρίς, με τον περισσότερο κόσμο, μαζί τους κι εμάς, να χάνει τα πρώτα ονόματα. Κι όσο κι αν με τον Moa Bones και την Ειρήνη Σκυλακάκη δεν θα είναι δύσκολο να ξαναβρεθούν οι δρόμοι μας, την ευκαιρία μας με τον Cass McCombs και τις folk-ροκ μελωδίες του, τη χάσαμε.

Φτάνοντας λίγο πριν τους Daughter ο χώρος φαινόταν ανησυχητικά χαλαρός από κόσμο. Οι Daughter ήταν εξαιρετικοί, πολύ εσωτερικοί, πολύ ντροπαλοί. Όσοι βρίσκονταν πιο μπροστά και τους έδιναν σημασία, σίγουρα θα έπιασαν τον εαυτό τους να «κολλάει» με την αισθαντική μουσική και τη φωνή της Elena Tonra. Οι υπόλοιποι, αν δεν άκουγαν ήχο τρομπέτας, δεν θα σταματούσαν την κουβέντα, τις selfies και το uploading στο facebook για κανένα λόγο.

Αν και Αμερικανοί, οι Beirut αποδείχτηκαν Εγγλέζοι στη συνέπεια και βγήκαν 22.30 ακριβώς. Χωρίς φασαρίες, κομπασμούς και υπερβολές το live ξεκίνησε, οι τρομπέτες και τα τρομπόνια πήραν μπρος, ο Zach Condon άφησε τη μελωδική του φωνή να ξεχυθεί από τα ηχεία και χωρίς να το καταλάβουμε, η εμπειρία που περιμέναμε χρόνια ξεκίνησε. Το 2007 ο Zach Condon είχε βρεθεί ξανά στη χώρα μας και ήταν λίγα τα χέρια που σηκώθηκαν ως απάντηση στον μπασίστα που ρώτησε ποιοι ήταν παρόντες την τελευταία φορά. Από τότε ο Zach μεγάλωσε, μάκρυνε λίγο το μαλλί, έβγαλε έναν πιο ποπ εαυτό με το τελευταίο άλμπουμ “No No No”, έπαθε υπερκόπωση, νοσηλεύτηκε, χώρισε, ξαναερωτεύτηκε, αλλά δεν το ‘χασε. Ούτε στο ελάχιστο.

Άρχισε να παίζει με το ukulele τη μελωδία του “Elephant Gun”, το οποίο ήρθε νωρίς (τρίτο ή τέταρτο), πριν ακόμη ζεσταθεί ο κόσμος, γι’ αυτό προκλήθηκε μια σχετική αναστάτωση, όχι πολύ μεγάλη. Αυτό έγινε αργότερα στο “Postcards from Italy”, στο “Nantes” (όπου νομίζουμε ότι τον είδαμε να χαμογελάει με τον κόσμο) και στα παλιότερα κομμάτια, ενώ τα καινούργια, όπως το “No No No” και το “Fener” συνέθεταν ένα πιο γλυκό διάλειμμα, σε πιο ποπ νόρμες, που άλλωστε χαρακτήρισαν το τελευταίο άλμπουμ.

Κάπου ανάμεσα στα σιγανά “thank you” του Condon, αλά Μαέβιους Παχατουρίδη, και τις παλιότερες και νεότερες μελωδίες της μπάντας (ακούστηκαν "The Peacock", "The Rip Tide", "My Night with the Prostitute from Marseille", "So Allowed" και πολλά άλλα) έπειτα από 1 ώρα και κάτι έφτασε ο πρώτος αποχαιρετισμός, που άφησε τον κόσμο να χειροκροτά περιμένοντας το καθιερωμένο encore –το οποίο άργησε λίγο και μας ανησύχησε. Στο encore ακούστηκε το "Serbian Cocek", το "Pacheco", το "The Flying Club Cup" και το "Gulag Orkestar", αν θυμόμαστε καλά, και η αισθαντική αυτή συναυλία-εμπειρία έφτασε στο τέλος της, λίγο πριν κλείσει 2 ώρες.

Μας έλειψε το "Carousels", το "St. Apollonia", το "Gibraltar" και ίσως περιμέναμε μια στρατιά πνευστών να οργιάζει, αλλά δεν θέλουμε να είμαστε αχάριστοι με το δώρο του σύμπαντος. Ζήσαμε μια συναυλία από αυτές που δεν χτυπιέσαι πέρα δώθε, δεν χορεύεις ασταμάτητα, δεν εκτονώνεσαι εξωτερικά, αλλά εσωτερικά. Κι αυτό είναι κάπως ανεκτίμητο.

Μέσα σε όλα, να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας και σε ένα παιδί μπροστά μας, ούτε 20 χρονών, που ήταν ο μοναδικός γύρω μας που ήξερε όλα τα λόγια, από όλα τα τραγούδια, δίνοντάς μας ελπίδα για τη νέα γενιά.

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ

Φωτογραφίες: Release Athens Festival/Facebook Page