Ο Γιάννης Μόσχος γράφει κριτική για την παράσταση «H Αλίκη στη χώρα του Ποτέ» που παρουσιάζεται στην αίθουσα Βlack Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από τη θεατρική ομάδα C.ulture V.ictims.

Η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» ανήκει σε μια ιδιαίτερη κατηγορία παραμυθιών τα οποία κατανοείς περισσότερο ως μεγάλος. Σε ένα πρώτο επίπεδο διαθέτει τα χαρακτηριστικά που θα επιτρέψει στα παιδιά να μπουν στον πολύχρωμο κόσμο του Λιούις Κάρολ (και η ταινία της Disney βοηθάει σε αυτό ως σημείο έναρξης), υπάρχουν όμως πολλές πτυχές παραισθησιογόνους παραδοξολογίας και γκροτέσκας κοινωνικής κριτικής που λειτουργούν καλύτερα όταν τις δέχεσαι πλέον ως ενήλικας.

Η θεατρική ομάδα C.ulture V.ictims εντόπισε τις ιδιαιτερότητες του κειμένου του Κάρολ και με τον Όθωνα Λαμπρόπουλο να συλλαμβάνει την ιδέα και την Μαρίζα Ρίζου να επιμελείται τη μουσική, το κλασικό έργο έρχεται στο σήμερα με την Αλίκη να εγκαταλείπει το σπίτι της την ημέρα της ενηλικίωσής της. Μόνο που στο διάβα της δε συναντά τη χώρα των Θαυμάτων, αλλά του Ποτέ. Και δεν υπάρχει καλύτερο και πιο πιστευτό Ποτέ από την Αθήνα του σήμερα.

Την Αλίκη υποδύεται ο ίδιος ο Όθωνας Λαμπρόπουλος, ωστόσο αυτή δεν είναι η σημαντικότερη ανατροπή της παράστασης. Ο Τρελοκαπελάς γίνεται ηλικιωμένος πλούσιος που διοργανώνει πάρτι με ναρκωτικές ουσίες στο σπίτι του και η Ντάμα Κούπα αυταρχική μεγαλοβιομήχανος που απολύει υπαλλήλους στις δεξιώσεις της. Και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στο μεγαλύτερο νυχτερινό μαγαζί του κόσμου, με αρκετό τραγούδι και ατμόσφαιρα καμπαρέ.

Οι δυνατότητες που ανοίγονται στην ανάγνωση που πραγματοποιεί ο Όθωνας Λαμπρόπουλος είναι άπειρες και αυτό είναι επικίνδυνο γιατί εύκολα μπορεί να χαθεί η ουσία και ο αυτοσχεδιασμός να οδηγήσει στο κενό. Κάτι τέτοιο πάντως εδώ δε συμβαίνει, αφού με την επιστράτευση έξυπνου χιούμορ και κοινωνικής κριτικής με νεανική ματιά το αποτέλεσμα είναι ανάλαφρο και ευχάριστο και στο τέλος ζητάς κι άλλο. Ειδικά το χιούμορ θα μπορούσε να περιοριστεί στο γεγονός ότι στο ρόλο της Αλίκης συναντάμε έναν άνδρα, αλλά αν και αυτό σίγουρα δημιουργεί μερικές στιγμές γέλιου, θα λειτουργούσε εξίσου αν την υποδυόταν γυναίκα.

Ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της παράστασης είναι η μουσική της, κυρίως γιατί δημιουργεί μια αίσθηση γοτθικού, σχεδόν Tim Burton-ικού καμπαρέ που διέπει ολόκληρο το έργο. Οι ηθοποιοί (δίπλα στον Όθωνα Λαμπρόπουλο οι Σοφία Γαλανάκη, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Μαρία Νικητοπούλου, Μιχάλης Πανάδης και Μάνος Παπαδάς) ανταποκρίνονται πλήρως στις απαιτήσεις και σε επίπεδο ερμηνειών στο τραγούδι και κίνησης και αύρας επί σκηνής. Υπάρχουν κάποια σημεία που χαρακτηρίζονται τολμηρά και θα μπορούσαν να καταλήξουν στο φθηνό ή και χυδαίο αν δεν υπήρχαν από πίσω οι σωστοί άνθρωποι που έχουν ενωθεί κάτω από ένα σκοπό.

Η «Αλίκη στη χώρα του Ποτέ» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον επίτευγμα από νέους ανθρώπους με φαντασία και όραμα που στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της εποχής μας δίχως να γίνεται δεικτικό ή να σου επιβάλλει κάποιο επιμύθιο. Και όσο ανάλαφρα και αν περνάει η παράσταση χωρίς να κατάλαβες πότε πέρασαν τα 90 λεπτά, άλλο τόσο θα σε βάλει σε σκέψεις από τη στιγμή που θα σταματήσει και το τελευταίο χειροκρότημα.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]