Η νέα πολυσυζητημένη σειρά του Hulu δε μοιάζει με τίποτα που έχεις δει ως τώρα στην τηλεόραση και επιτρέπει στο ταλέντο της Elisabeth Moss να λάμψει.

Ένα από τα ατού της τηλεόρασης καθώς έχουμε περάσει πια το στάδιο της συνειδητοποίησης ότι ζούμε στη «χρυσή εποχή» της είναι ότι μπορεί και φέρνει μπροστά σημαντικά θέματα που δεν βλέπουμε συχνά στο σινεμά, τουλάχιστον όχι σε αυτό το κομμάτι του που έχει ευρεία απήχηση. Είναι γνωστό πως μια τηλεοπτική σειρά ξεκινά σχεδόν επί ίσοις όροις με οποιαδήποτε άλλη, αφού δεν υπάρχουν περιορισμοί στη διαθεσιμότητα. Στο ίντερνετ όλα ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και εκεί που θέλουμε να καταλήξουμε είναι πως ό,τι και αν συμβαίνει στον κόσμο, είναι κάπως ελπιδοφόρο ότι μια σειρά σαν το «The Handmaid’s Tale» καταφέρνει να συζητηθεί τόσο πολύ.

Το «The Handmaid’s Tale» έρχεται από την πλατφόρμα του Hulu και αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος της Καναδής Margaret Atwood από το 1985. Και δεν πρόκειται για κάτι που διαβάζεις ή παρακολουθείς εύκολα. Είναι μια θεοσκότεινη εξερεύνηση στο μέλλον της ανθρωπότητας που ξανοίγεται μπροστά, αφού μεταφερόμαστε σε ένα (όχι και τόσο μακρινό) δυστοπικό μέλλον, εκεί όπου την εξουσία σε αυτό που κάποτε ήταν οι ΗΠΑ έχει αναλάβει μια απολυταρχική φονταμενταλιστική  κυβέρνηση που ασκεί τρομοκρατία. Και εν μέσω ενός εμφυλίου πολέμου που μαίνεται, έχει απαγορευθεί στις γυναίκες να δουλεύουν ή να διαχειρίζονται χρήματα, ακόμη και να έχουν δικαίωμα στη μάθηση. Λόγω των περιβαλλοντικών συνθηκών έχει αυξηθεί κατακόρυφα η στειρότητα στις γυναίκες και ως εκ τούτου όσες νεαρές κοπέλες παραμένουν γόνιμες προσηλυτίζονται, απεκδύονται από ο,τιδήποτε χαρακτήριζε την προσωπικότητά τους και γίνονται Υπηρέτριες, με μοναδικό σκοπό να βρίσκονται στο προσωπικό των πλουσίων και να πραγματοποιούν κλινικά τελετουργικό σεξ με τους άνδρες του σπιτιού ώστε να γεννήσουν τα παιδιά αυτών των οικογενειών. Για παράδειγμα το όνομα της πρωταγωνίστριας είναι Offred επειδή το όνομα του αφέντη της είναι Fred (of Fred). Και αν κάποια από αυτές τις Υπηρέτριες παραβεί κάποιον από τους πολύ αυστηρούς κανόνες, η τιμωρία θα είναι απάνθρωπη και μπορεί να οδηγήσει μέχρι και στο θάνατο.

Την Offred υποδύεται η Elisabeth Moss, γνωστή μας ως Peggy Olson από το «Mad Men», η οποία όμως έχει δείξει την αξία της σε ταινίες σαν το «Queen of Earth» και σε σειρές όπως το «Top of the Lake». Εδώ λοιπόν αποδεικνύει πως είναι η καλύτερη της γενιάς της. Τόσο απλά. Είναι φοβερός ο τρόπος που δε φοβάται να αναμετρηθεί με δυστοπικά πρότζεκτ που εξερευνούν τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης και να καταφέρει και να μεταφέρει αυτό το έρεβος αλλά και να βγει αλώβητη, στεκόμενη απέναντί του. Διεισδύει στον ψυχισμό του χαρακτήρα της αλλά και του συλλογικού υποσυνείδητου του κόσμου που παρακολουθούμε και σε κάθε κοντινό πλάνο στο πρόσωπό της συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα ώστε η αφήγηση της ιστορίας που πραγματοποιείται από την ίδια να προχωρά εξίσου ομαλά και με ακόμη πιο καθηλωτικό τρόπο και σε μη λεκτικό επίπεδο.

Δημιουργός της σειράς είναι ο Bruce Miller («The 100», «Eureka»), αν και μεγαλύτερο μερίδιο σε αυτό που βλέπουμε φαίνεται να έχει η Reed Morano που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία των επεισοδίων. Και καθώς ως τώρα δούλευε περισσότερο στη διεύθυνση φωτογραφίας (αξίζει να αναζητήσετε το «Meadowland» με την Olivia Wilde), της δίνει τη δυνατότητα να ξέρει πώς θα αναπτύξει αυτό τον δυστοπικό κόσμο, πειραματιζόμενη με χρωματικές αντιθέσεις, με το μουντό φόντο της νέας τάξης πραγμάτων να έρχεται σε σύγκρουση με το πορφυρό κόκκινο της στολής που φοράνε οι Υπηρέτριες. Η εμπιστοσύνη της σειράς στις δυνάμεις της σε κάθε της κίνηση συγκρίνεται μόνο με την βεβαιότητα που έχουν για τις ικανότητές τους φτασμένοι οραματιστές δημιουργοί του σινεμά. Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό το σύμπαν και μόνο όταν τελειώσει το επεισόδιο μπορείς να είσαι άνετος να πάρεις ανάσα και να μη νιώθεις βρώμικος (και ίσως ούτε και τότε). Δεν υπάρχει φιλτράρισμα στο σκοτάδι που θα δεχτείς και είναι πολύ εύστοχη η χρήση της ειρωνείας και του κωμικού στοιχείου, με τη χρήση της ποπ μουσικής να γίνεται με αριστοτεχνικό τρόπο. Πάντα μετά από κάθε στιγμή χαλάρωσης θα επέλθει ένα ισχυρό σοκ και θα σε πιάσει απροετοίμαστο μεταφέροντάς σου μια αίσθηση πνιγμού. Για παράδειγμα η έναρξη αλλά και το φινάλε του δεύτερου επεισοδίου θέτουν σε νέα βάση το μαύρο (κατάμαυρο) χιούμορ και το παιχνίδι με τον θεατή.

Δίπλα στην Elisabeth Moss υπάρχει η Alexis Bledel στο ρόλο της Υπηρέτριας με την οποία έρχεται πιο κοντά η Offred, πετυχαίνοντας σίγουρα το σημαντικότερο ρόλο της καριέρας της στην μετά «Gilmore Girls» εποχή. Τα αφεντικά της Offred είναι ο Joseph Fiennes και η κρυστάλλινα ψυχρή Yvonne Strahovski, ενώ ως φιγούρα που εκπαιδεύει και είναι υπεύθυνη για τις Υπηρέτριες συναντάμε την φορμαρισμένη Ann Dowd, η οποία μετά και το «The Leftovers» τρέχει ένα φανταστικό σερί αριστουργηματικών σειρών δυστοπικής φαντασίας.

Το σύμπαν του «The Handmaid’s Tale» μοιάζει σαν αυτό του «The Hunger Games», αν αυτό όμως δεν ήταν υλικό για  επαναστατημένους εφήβους και συνέβαινε στην πραγματικότητα. Για αυτό και είναι τόσο τρομακτικό και αποπνικτικό. Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό τον κόσμο και μέσα σε αυτό το πλαίσιο δίνεται η δυνατότητα να συζητηθούν πολύ σημαντικά ζητήματα γύρω από τη θηλυκότητα, τη μητρότητα και τη θέση της γυναίκας σήμερα. Σε μορφή σινεμά, θα μπορούσαμε να δούμε το «The Handmaid’s Tale» να βραβεύεται στο Φεστιβάλ του Σάντανς ή να συμμετέχει σε αυτό των Καννών. Υπάρχει όμως στην τηλεόραση, συμβαίνει τώρα και θέτει νέες βάσεις για το πώς μπορούμε να μιλήσουμε για πολλά πράγματα στο μέσο. Μετά και τα τρία πρώτα επεισόδια είμαστε πεπεισμένοι πως έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη σειρά της άνοιξης, της οποίας ο ήλιος δε θα είναι αρκετός για να κρύψει κάτω από το χαλί τα σκοτάδια με τα οποία θα έρθουμε αντιμέτωποι.

ΓΜ