Η πιο πολυαναμενόμενη πρεμιέρα της χρονιάς ξεπερνά τις προσδοκίες μας, ακριβώς επειδή αψηφά το φάσμα της νοσταλγίας.

Μέχρι και σήμερα, μοιάζει απίστευτο το γεγονός ότι το «Twin Peaks» θεωρείται μία από τις κορυφαίες και σημαντικότερες σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης. Το δημιούργημα του David Lynch δεν έκανε καμία έκπτωση στον τρόπο που διαχειρίστηκε τα πειραματικά στοιχεία και την εξάπλωση του μυστηρίου και της παραδοξολογίες. Γιατί αν είδες το «Twin Peaks» ως μια τέτοια σειρά, τότε η ίδια φρόντισε πολύ γρήγορα να ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ο δολοφόνος, έγινε σαφές πως όλα έχουν να κάνουν με την ατμόσφαιρα που με τόση μαεστρία έχτισαν ο Lynch και ο Mark Frost.

Η είδηση της επιστροφής της τόσο εμβληματικής σειράς για τη δεκαετία του 1990 ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία για τους απανταχού φανς της, ωστόσο ταυτόχρονα έμοιαζε τόσο φυσική, σαν να ήταν εξαρχής αυτό το σχέδιο προορισμένο να υλοποιηθεί με αυτό τον τρόπο. Άλλωστε, και η ίδια η σειρά μας είχε προετοιμάσει για την επιστροφή της 25 χρόνια αργότερα, άλλο αν εμείς δεν πήραμε αυτή τη δήλωση τοις μετρητοίς. Και φτάνοντας επιτέλους στο σημείο να παρακολουθήσουμε την πολυαναμενόμενη διπλή πρεμιέρα της τρίτης σεζόν, έχουμε να πούμε ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή ο Lynch δεν το κάνει τόσο μεγάλο θέμα, αλλά συνεχίζει απτόητος τη δουλειά του, ανοίγοντας παράλληλα νέους δρόμους για τη συνέχεια.

Σε μία εποχή που η νοσταλγία πουλάει πολύ και σειρές που μεγαλούργησαν στο παρελθόν επιστρέφουν με μοναδικό σκοπό να καθίσουν αναπαυτικά πάνω στη δόξα του παρελθόντος, καταστρέφοντας εν τέλει τον αψεγάδιαστο μύθο τους, το «Twin Peaks» επανήλθε για να τον γιγαντώσει. Ο κόσμος του ήταν εξαρχής απαλλαγμένος από οποιαδήποτε εποχή. Το μυαλό του Lynch δεν έχει ούτε χρόνο και ούτε τόπο. Είναι σαν το Red Room. Είναι μεν ασαφές χωροχρονικά, αλλά τρομακτικά σαφές στον τρόπο που σου δημιουργεί συναισθήματα. Ό,τι και αν γίνεται, υποβόσκει μια αίσθηση ότι κάτι κακό θα συμβεί και με έναν τρόπο που δε θα τον περιμένεις και ούτε θα βρεις εξήγηση, όμως θα σου εντυπωθεί για τα καλά. Μία απλή συζήτηση, είτε στον πραγματικό κόσμο είτε στο μεταίχμιο αυτού, ένα απλό δείπνο ή και το σεξ, είναι όλα ένα στάδιο πριν από την εμφάνιση ενός είδους τρόμου τόσο αυθεντικού, φυσικού, υποδόριου και σκεδαζόμενου, ο οποίος απλώνεται στην ατμόσφαιρα και τροφοδοτεί με μια εσωτερική ένταση το κάθε τι.

Ο Lynch δήλωσε πως δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει άλλη ταινία και έτσι το «Twin Peaks» καθίσταται αυτόματα ένα κύκνειο άσμα, μία μπεργκμανικού τύπου παρτίδα σκάκι με το επέκεινα. Έχει περισσότερο από ποτέ τον έλεγχο και σε αυτό το σημείο δημιουργεί ένα ποτ πουρί των ζητημάτων που τον απασχολούσαν καθόλη την καριέρα του. Διατηρεί τη βάση της παλιάς σειράς, αλλά αφήνει ανοιχτό και ένα παράθυρο για να μπει σε αυτό τον κόσμο και νέος κόσμος που δεν είχε ιδιαίτερη επαφή με το σύμπαν του Lynch.

Το νέο «Twin Peaks» είναι πιο πειραματικό, πιο τρομακτικό, πιο σουρεαλιστικό και πιο δύσβατο από την παλιά σειρά που μάθαμε, παίρνοντας ένα συναίσθημα το οποίο το εξερευνεί εις βάθος με τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει επί χρόνια ο Lynch. Και καθως πλέον βαδίζει προς το κλείσιμο μιας σπουδαίας καριέρας, γίνεται πιο κλινικός στην εκτέλεση των σχεδίων του, χωρίς καμία υπαναχώρηση. Η έννοια του χρόνου είναι πολύ σημαντική, όπως και η αέναη αναζήτηση γίνεται σημαντικότερη από τον προορισμό. Όπως το «Zodiac» είναι το αριστούργημα του David Fincher επειδή μένει ακριβώς σε αυτό το διαρκές κυνήγι και τη σημασία του ξέχωρα από το αν θα οδηγήσει κάπου, έτσι και στο «Twin Peaks» ο τρόμος δε χρειάζεται κάποια συγκεκριμένη κατάληξη στον ορίζοντα για να σε κυριεύσει σαν τις υπνωτιστικές μελωδίες των Chromatics. Ο δρόμος για το Twin Peaks μοιάζει ακόμη μακρινός, αλλά νιώθουμε σαν να είμαστε ήδη εκεί. Εν έτει 2017 το Twin Peaks είναι ένα συναίσθημα και ένας κόσμος που πιστεύαμε πως είναι νεκρός, ωστόσο συνεχίζει να ζει και να στοιχειώνει τα όνειρα μας.

ΓΜ