Ο Mark Webb εξηγεί πώς «ξαναέχτισε» την ιστορία του Spiderman. Ο νέος Αμερικανός σκηνοθέτης απαντά στο γιατί αποτέλεσε πρόκληση για τον ίδιο να συμπληρώσει και να «επεξηγήσει» πτυχές της ιστορίας του γνωστού υπερήρωα, με αφορμή τη νέα του ταινία «The Amazing Spiderman».

Στο κωμικό δράμα (500) Days of Summer του 2009, ο 37χρονος σκηνοθέτης Marc Webb έδειξε τη δυνατότητά του να χειρίζεται νεανικούς χαρακτήρες και τις ερωτικές τους περιπέτειες. Στο «The Amazing Spider-Man» όμως, βγήκε από το ασφαλές πλαίσιο της πρώτης του κινηματογραφικής ταινίας μεγάλου μήκους, προσπαθώντας να συνδυάσει συναισθηματικά φορτισμένες σχέσεις με την ιστορία του γνωστού υπερήρωα των comics.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά επέλεξε να ξεκινήσει θέτοντας νέες βάσεις στην ιστορία του Spider-Man, εμπλουτίζοντας και «εξηγώντας» πτυχές που δεν είχαν αναφερθεί ποτέ στο κόμικ ή και στη μεγάλη οθόνη.

Σε συνέντευξή του στο «Hollywood Reporter», ο Webb σημειώνει: «Εκείνο που μου έκανε πάντα εντύπωση ήταν η ιστορία της εγκατάλειψής του ήρωα από τους γονείς του στα 5 ή στα 6 του, γιατί για μένα αυτή ήταν η πιο κομβική στιγμή για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, πιο πολύ κι από το τσίμπημα της αράχνης. Από κει πηγάζει και το πρόβλημά του με την εξουσία – γιατί η γονεϊκή εξουσία τον πρόδωσε».

Αυτός είναι και ο λόγος που η ταινία ξεκινά από τις καταβολές του ανθρώπινου ήρωα πίσω από τον Spiderman, Peter Parker. «Η έμφαση που δίνεται στη διαμόρφωση του δεν αφορά μονάχα τη συγκεκριμένη ταινία, αλλά φιλοδοξεί να γίνει κομμάτι κάθε επόμενης ιστορίας και ταινίας για το Spiderman, γι’ αυτό και ήταν τόσο απαιτητική», συμπληρώνει ο Αμερικανός σκηνοθέτης.

Τονίζει παράλληλα ότι προσπάθησε να αποτυπώσει το χιούμορ και το σαρκαστικό τόνο που υπάρχει στο κόμικ, αλλά δεν είχε αξιοποιηθεί ως τα σήμερα στις κινηματογραφικές μεταφορές.

Σύμφωνα με τον Webb, ο πυρήνας του Spider-Man είναι η αναζήτηση της πατρικής φιγούρας, η απογοήτευση μέσα από αυτή τη διαδικασία, αλλά και η ανακάλυψη του εαυτού του. «Ξεκινά προσπαθώντας να βρει τον πατέρα του, αλλά τελικά καταλήγει να ανακαλύψει τον εαυτό του», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ο Webb.

Για τις νέες κινηματογραφικές μανιέρες που χρησιμοποίησε στο Spiderman, σε σχέση με την πρώτη του ταινία, ο σκηνοθέτης σημειώνει ότι η γνώση έρχεται σε αλληλεπίδραση με την ίδια την πράξη. Δίνει μάλιστα έμφαση στις σκηνές όπου επέρχεται συναισθηματική ή συμπεριφορική μεταλλαγή στο χαρακτήρα. «Είναι μια καλή μέθοδος να δημιουργήσεις επάλληλα συναισθηματικά επίπεδα στο θεατή», εξηγεί ο Webb. Παραθέτει μάλιστα το παράδειγμα της σκηνής όπου ο Peter, ο άνθρωπος πίσω από το Spiderman αναζητά το δολοφόνο του θείου του, ωστόσο στο τέλος αντιλαμβάνεται ότι η αποστολή του είναι πολύ ευρύτερη.

Για τη δουλειά του πάνω στις ερμηνείες του Andrew Garfield και της Emma Stone, καθώς και για το πώς κατάφερε να ισοσκελίσει τους χαρακτήρες που υποδύονται, o Webb τονίζει πως επρόκειτο για ενδιαφέρουσα χημεία, καθώς το background του Garfield είναι πιο θεατρικό. «Η Emma προέρχεται από το χώρο της αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας κι έχει ιδιαίτερο χιούμορ, ωστόσο κι οι δυο τους είναι αυθόρμητοι και ανοιχτοί – κι έτσι τα μονοπάτια τους ενώνονται μ’ έναν ενδιαφέροντα, μαγικό σχεδόν τρόπο. Από τις πρώτες πρόβες, το πράγμα κύλισε φυσικότατα».

Όσον αφορά στο πόσο ενδεικτικές της μελλοντικής του δημιουργικής πορείας είναι οι δύο κινηματογραφικές του απόπειρες μέχρι σήμερα, ο σκηνοθέτης υπογραμμίζει: «Είναι πάντα οι χαρακτήρες, γενικά ο,τιδήποτε με εμπνέει τη συγκεκριμένη περίοδο που καθορίζει τη θεματολογία μου. Είμαι εθισμένος στη δημιουργία ταινιών! Νομίζω ότι αυτός ο όρος αποτυπώνει τη νοοτροπία μου. Είναι δύσκολο να προκαταλάβω το μέλλον».