Τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για αυτό το rollercoaster συναισθημάτων της καλύτερης σειράς που παίζεται αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση.

Ένας λόγος που ο κόσμος βλέπει τόσες πολλές σειρές τα τελευταία χρόνια είναι η ευκολία που προσφέρουν σε σχέση, ας πούμε, με μια έξοδο στο σινεμά. Ο χώρος της τηλεόρασης είναι ιδανικός για να περάσεις καλά σπίτι σου χωρίς να ξοδέψεις χρήματα, κάνοντας ατελείωτο binge watching σε κάποια καινούρια σειρά από την πληθώρα επιλογών που υπάρχει αυτή την εποχή. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το σκηνικό αναδύονται κάποιες παραγωγές που βλέπονται με διαφορετικό τρόπο και απαιτούν να τους δώσεις χώρο και χρόνο για να σε κερδίσουν. Γιατί ωραίο το να κάθεσαι ένα Σαββατοκύριακο και να δεις μία ολόκληρη σεζόν, αλλά δε συγκρίνεται με τα συναισθήματα που μπορείς να πάρεις ανταποδοτικά αν επενδύσεις σε κάποια σειρά που δοκιμάζει κάτι διαφορετικό που σίγουρα δε χωνεύεται τόσο εύκολα.

Για το «The Leftovers» έχουμε μιλήσει και στο παρελθόν και έχουμε καταστήσει σαφές πως θεωρούμε τη σειρά του HBO μία από τις καλύτερες που έχουν εμφανιστεί εδώ και αρκετά χρόνια. Έχοντας μπει όμως στην τρίτη και τελευταία σεζόν και αφού είμαστε πλέον πολύ κοντά στο τέλος, το δημιούργημα των Damon Lindelof και Tom Perrotta έχει αναδειχθεί σε μια τομή στην ιστορία της σύγχρονης τηλεόρασης, ανατρέποντας όλα όσα είχαμε ως δεδομένα για τον τρόπο που λειτουργεί το μέσο.

Στην αρχή, το concept της σειράς αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό. Η ιδέα της ξαφνικής εξαφάνισης του 2% του πληθυσμού της Γης και το πέπλο μυστηρίου που καλύπτει το συμβάν έφερε σε πολλούς αναμνήσεις από το «Lost», συνεπώς το «The Leftovers» θεωρήθηκε μία καρικατούρα του εαυτού του. Βλέποντας πάντως τώρα ξανά τα πρώτα επεισόδια, καταλαβαίνεις πόσο λάθος ήταν αυτή η εκτίμηση. Όταν η μαζική κατανάλωση απαιτεί να διατηρηθεί το ενδιαφέρον του κοινού με κάθε τρόπο, αυτή η σειρά αποφασίζει να αφήσει στην άκρη κάθε πιθανή ευκολία, επιλέγοντας αντ' αυτού να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα και να το εξερευνήσει εις βάθος και μέχρι τέλους. Και μιλάμε για το αίσθημα της απώλειας και την κατάθλιψη που μπορεί να δημιουργήσει.

Θα ήταν πολύ εύκολο η σειρά να μείνει στο πρώτο επίπεδο της εξαφάνισης και να επιλέξει την οδό του μυστηρίου, εστιάζοντας σε όσους χάθηκαν ξαφνικά από προσώπου γης. Η απόφαση να μείνει σε αυτούς που έμειναν πίσω και στον αντίκτυπο που έχει πάνω τους αυτή η εξαφάνιση είναι γενναία. Ουσιαστικά ποτέ δεν είχε αληθινό ενδιαφέρον πού ακριβώς πήγαν όλοι αυτοί και αν υπάρχουν ακόμη σε κάποια άλλη παράλληλη πραγματικότητα. Αποτελεί μοναχά μια αφορμή για να ασχοληθούμε με τον αντίκτυπο που έχει αυτή η εξαφάνιση σε όσους έμειναν πίσω και σε όλα τα στάδια που περνούν εισχωρώντας σε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Και αν στην πρώτη σεζόν το ζητούμενο ήταν η αποδοχή της απώλειας και η ζωή σε έναν νέο κόσμο μακριά από τα πρόσωπα με τα οποία είχες συνηθίσει να τον ζεις, βρισκόμενοι στην τρίτη σεζόν όμως και με τη σειρά να πραγματοποιεί ένα σημαντικό χρονικό άλμα, η εστίαση αλλάζει και πια δεν έχει σημασία το γεγονός της εξαφάνισης αυτό καθεαυτό, αλλά η συνειδητοποίηση της τυχαιότητας και της ματαιότητας της ίδιας της ζωής.

Το ζητούμενο είναι η ανακάλυψη μιας μορφής πίστης σε κάτι που θα διατηρήσει ενεργή τη δίψα για ζωή. Σε έναν κόσμο που ο Θεός και ο,τιδήποτε αντιπροσωπεύει είτε είναι απών ή εμφανίζεται ως χαιρέκακος τιμωρός, η ζωή γίνεται ανυπόφορη και όλοι συνεχίζουν να επιβιώνουν απλά ως συνήθεια, αναζητώντας σε κάθε μεριά του πλανήτη μια λύση για το βαθύ υπαρξιακό τους κενό. Και η μορφή της αφήγησης έχει τροποποιηθεί, δίνοντας έμφαση σε αυτή την πνευματική αναζήτηση, με την ιστορία να αποτελείται από ένα παζλ προσωπικών ιστοριών που τοποθετούνται ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο. Το τρίτο επεισόδιο της σεζόν είναι μια μοναχική περιπλάνηση σε έναν ερημικό κόσμο που μοιάζει με την ιστορία του Wolverine στο «Logan», το πέμπτο επεισόδιο είναι ένα φελινικού τύπου ταξίδι που μέσα από την συνάντηση με τον Θεό εν μέσω ενός διονυσιακού οργίου φέρνει αντιμέτωπο το κοινό με το ελάχιστο της ανθρώπινης​ ύπαρξης και το έκτο επεισόδιο είναι μια εκ βαθέων, ανθρώπινη και λεπτομερής ανάγνωση της κατάθλιψης, όταν θες να ξεφύγεις από τον εαυτό σου και επιδιώκεις να καταφέρεις να σταματήσεις ο,τιδήποτε σε συνδέει μαζί του.

Στην τρίτη του σεζόν το «The Leftovers» αφήνει κάθε τι που ξέραμε για τις τηλεοπτικές σειρές, φέρνοντας μπροστά τα συναισθήματα, απογυμνωμένα από ο,τιδήποτε άλλο, μένοντας στις ιστορίες, γιατί μόνο αυτές είναι που μένουν όταν η ζωή περνά στο στάδιο της αμφισβήτησης​ του νοήματος της ύπαρξής της. Η τηλεόραση άλλαξε μπροστά στα μάτια μας και δεν πρέπει να κοιτάξει ποτέ ξανά πίσω.

ΓΜ