Μέχρι το τέλος της χρονιάς, θα παρακολουθούμε από κοντά ό,τι συμβαίνει στο χώρο της τηλεόρασης και αξίζει να ειπωθεί.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]

Είναι πλέον εντελώς κλισέ να επαναλαμβάνουμε πόσο έχει εξελιχθεί η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζοντας όλο και περισσότερα πρότζεκτ με κινηματογραφικές αποχρώσεις, τα οποία βρίσκουν χώρο και χρόνο να αναπνεύσουν και η φωνή τους βρίσκει την απήχηση που ίσως να έχανε στη μάχη με τα μεγάλα blockbuster.

Επειδή λοιπόν μέσα σε αυτό το ραγδαία αναπτυσσόμενο τοπίο είναι εύκολο να χαθούν σημαντικές δημιουργίες και επειδή πολύ απλά η καλή τηλεόραση είναι περισσότερη από αυτή που προλαβαίνουμε να καταναλώσουμε, θα στοιχειοθετήσουμε όλα τα επεισόδια-σταθμούς της φετινής τηλεοπτικής χρονιάς, σε μια λίστα που θα ανανεώνεται διαρκώς και που θα προσθέτει κι άλλα κομμάτια μέχρι το τέλος της χρονιάς να διαθέτουμε και εμείς αλλά και εσείς μια καλή εικόνα για την σπουδαιότητα του τηλεοπτικού 2017.

Η κατάληξη του «The Leftovers» είναι η αγάπη, ακόμη και αν αυτή έρχεται καθυστερημένη και έχει περάσει από τόσα εμπόδια και κύματα. Ακόμη και όταν κάποια απώλεια μας βαραίνει, είναι πιθανό αν καταφέρναμε να βρισκόμασταν με το άτομο που είναι απών μετά από καιρό να είχαμε χάσει τα κοινά σημεία επικοινωνίας που είχαμε μαζί του. Και για αυτό το λόγο το νόημα της ζωής είναι ότι πάντα θα συνεχίζεται και μαζί της καλούμαστε να ακολουθούμε κι εμείς την ίδια διαδρομή, ζώντας το κάθε τώρα με την επίγνωση ότι έτσι ποτέ δε θα είναι αργά. Δεν έχουν σημασία ούτε οι μεταθανάτιοι κόσμοι, ούτε η διαλεύκανση της εξαφάνισης. Όσο δύο άνθρωποι κοιτάζουν στα μάτια ο ένας τον άλλον και διαβάζουν την ψυχή του, τότε το μυστήριο μπορεί να διατηρηθεί ως έχει για καλό όλων μας. Η καλύτερη σεζόν τηλεόρασης που έχουμε δει εδώ και χρόνια έκλεισε με το πιο ταιριαστό τρόπο που ήδη έχει μπει στο πάνθεον των τηλεοπτικών φινάλε.

Το «Girls» πέρασε από πολλά στάδια καταξίωσης και αμφισβήτησης και πολλές φορές κατάφερε να διανύει και τα δύο στάδια παράλληλα και κατηγορήθηκε για την hipster κατηγοριοποίησή του, για την υποκρισία και την επιδειξιομανία του και για το πόσο μισητοί ήταν οι περισσότεροι χαρακτήρες, αλλά τελικά το δημιούργημα της Lena Dunham δικαιώθηκε όπως ακριβώς του άξιζε. Η τελευταία σεζόν της σειράς ήταν αφοπλιστικά αληθινή σε κάθε τι πού άγγιξε και η τελευταία κοινή εμφάνιση της Hannah και του Adam ήταν ένα rollercoaster συναισθημάτων για το οποίο δεν ήμαστε έτοιμοι σε καμία περίπτωση. Φανταστείτε τον Woody Allen να σκηνοθετεί σενάριο της Nora Ephron και την αληθινή ζωή να έρχεται στο τέλος για να κλέψει τις εντυπώσεις. Διαθέτει αύρα κλασικού και αν έχεις περάσει από παρόμοιες καταστάσεις θα θέλεις καιρό ώστε να το χωνέψεις. Πάντα η Hannah και ο Adam ήταν το επίκεντρο της σειράς, έτσι δεν είναι;

Πώς φαίνεται η κατανόηση των πολλαπλών δυνατοτήτων της τηλεόρασης ως μέσο και η σταδιακή αξιοποίησή τους; Μα φυσικά από δουλειές σαν αυτή του «Dear White People», στην οποία μια αξιόλογη indie κινηματογραφική ταινία για τον φυλετικό ρατσισμό και τα κοινωνικά δικαιώματα γίνεται μια σειρά-μανιφέστο για την εμπειρία της μαύρης κουλτούρας στην Αμερική του σήμερα. Το τηλεοπτικό «Dear White People» εξερευνά ακόμη καλύτερα τις σχέσεις ανάμεσα στους σπουδαστές και αναπτύσσει μαεστρικά τους χαρακτήρες τους, ενώ τα δέκα επεισόδια βλέπονται μονομιάς στο binge watching λόγω του διασκεδαστικού και παιχνιδιάρικου ρυθμού που ελαφρύνει όσο χρειάζεται το κλίμα. Όλη η σειρά ωστόσο περιστρέφεται γύρω από το πέμπτο επεισόδιο, το οποίο βρίσκεται ακριβώς στη μέση της σεζόν και ορίζει τα πάντα ως εκεί και από εκεί και έπειτα. Ο Marque Richardson επιστρέφει στο ρόλο του ακτιβιστή Reggie από την ταινία, για να δώσει μια από τις ερμηνείες της τηλεοπτικής σεζόν. Και αφού τον γνωρίσουμε καλά και μάθουμε τους προβληματισμούς του και τις επιδιώξεις του, θα εμπλακεί σε μια διαμάχη σε ένα πάρτι σχετικά με τον ρατσισμό και από το πουθενά θα χτιστεί η πιο σοκαριστική «πάγωσε το αίμα μας» στιγμή αστυνομικής βίας της χρονιάς και αυτό χωρίς να χυθεί ούτε σταγόνα αίμα. Έπρεπε να περιμένουμε κάτι τέτοιο από ένα επεισόδιο σκηνοθετημένο από τον σκηνοθέτη του «Moonlight», Barry Jenkins.

Θεωρούμε το «Master of None» μια από τις καλύτερες δουλειές του Netflix και σίγουρα μια από τις πιο απολαυστικές σειρές εκεί έξω, από αυτές που σε κάνουν να δένεσαι με χαρακτήρες που είναι αληθινοί άνθρωποι, μέχρι η κωμωδία να γίνει τόσο αληθινή και να σε φέρει κατά μέτωπο με την αληθινή φύση των ανθρώπινων σχέσεων, αυτή για την οποία δε θα σου πει κανείς άλλος εκτός από τους πολύ κοντινούς σου φίλους. Και τι να πούμε για την δεύτερη σεζόν που απαλλαγμένη πια από την ανάγκη να αποδείξει πράγματα, έφτασε να είναι αυτό που πάντα περιμέναμε από το όχημα του Aziz Ansari. Υπάρχει μια ακατανίκητη «ζεστασιά» και μια διεισδυτική ματιά στην καθημερινή σύγχρονη ζωή μας που μόνο σε σειρές όπως το «Louie» έχουμε πετύχει. Θα μπορούσαμε να επιλέξουμε πολλά επεισόδια της δεύτερης σεζόν ως κορυφές, μιας και δεν έκανε ποτέ κοιλιά, αλλά το «First Date» κατανοεί καλύτερα από κάθε τι άλλο που έχουμε δει, διαβάσει ή ακούσει την κουλτούρα του online dating και για αυτό πετυχαίνει και να σε κάνει να γελάσεις αλλά και να νιώσεις πράγματα για την μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας που υπάρχει εκεί έξω. Όταν μετά από χρόνια θα θέλουμε να δείξουμε σε κάποιον πώς ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις στην εποχή μας θα μπορεί να δει αυτό το επεισόδιο και θα καταλάβει τα πάντα.

Το σύμπαν του «The Handmaid’s Tale» μοιάζει σαν αυτό του «The Hunger Games», αν αυτό όμως δεν ήταν υλικό για  επαναστατημένους εφήβους και συνέβαινε στην πραγματικότητα. Για αυτό και είναι τόσο τρομακτικό και αποπνικτικό. Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό τον κόσμο και μέσα σε αυτό το πλαίσιο δίνεται η δυνατότητα να συζητηθούν πολύ σημαντικά ζητήματα γύρω από τη θηλυκότητα, τη μητρότητα και τη θέση της γυναίκας σήμερα. Μετά από δύο αναγνωριστικά επεισόδια που λειτούργησαν εισαγωγικά σε αυτό τον δυστοπικό κόσμο ως teasing, τα γρανάζια της αυταρχικής φονταμενταλιστικής Gilead αρχίζουν να ξεδιπλώνονται και δείχνουν το χειρότερό τους πρόσωπο στην Ofglen. Ίσως η απουσία του χαρακτήρα της Alexis Bledel να ήταν ο λόγος που η σειρά έκανε μια μικρή κοιλιά, παρά την σταθερά σπουδαία παρουσία της Elisabeth Moss.

Το σημαντικότερο κομμάτι της νέας τολμηρής (τόσο θεματικά αλλά κυρίως δημιουργικά) σειράς της Jill Solloway (βλέπε «Transparent») είναι αυτό που φέρνει μπροστά τη γυναικεία σεξουαλικότητα και τα θέλω της. Κορυφαίο επεισόδιο της μικρής αλλά περιεκτικότατης σεζόν είναι με διαφορά το πέμπτο, εκεί που οι γυναίκες της σειράς γράφουν όλες το δικό τους γράμμα στον Dick ως κυνηγοί και δρώντα όντα, με τους άνδρες να είναι τα αντικείμενα των επιθυμιών τους. Είναι μια επαναστατική πράξη στην ιστορία της τηλεόρασης, μια τομή στα καλύτερα επεισόδια της χρονιάς σε επίπεδο θεματικής και δομής, ένα τηλεοπτικό δοκίμιο που βλέπεται από θεατές με ανοιχτούς ορίζοντες.

Το πιο φιλόδοξο επεισόδιο τηλεόρασης που έχουμε δει ποτέ είναι μια επιστροφή του David Lynch στο ανατρεπτικό σύμπαν του «Eraserhead», για πρώτη φορά τόσο έντονα στην καριέρα του, σαν να κλείνει ένας κύκλος ενός σπουδαίου δημιουργού, σίγουρα του κορυφαίου που έχει περάσει ποτέ από την τηλεόραση και ο οποίος απέδειξε πως δεν του είναι καθόλου δύσκολο μέσα από το συγκεκριμένο μέσο να βάλει το όνομά του δίπλα στην «Οδύσσεια του διαστήματος» και τον Κιούμπρικ. Και περισσότερο από όλα αυτά, ανέδειξε την τηλεόραση οριστικά και αμετάκλητα ως ένα εργαλείο που μπορεί να παράξει τέχνη, ισόποσα με οποιαδήποτε άλλη μορφή. Ο Lynch τόλμησε να εξαπολύσει έναν ανήκουστο τρόμο και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ επιστροφή από αυτό. Σοκ και δέος όπως ποτέ ξανά πριν.

Στην τρίτη της σεζόν η σειρά που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την καλτ ταινία των αδερφών Κοέν από τα 90s έγινε πιο κινηματογραφική από ποτέ και αυτό δεν έμεινε μόνο σε επίπεδο παραγωγής αλλά επεκτάθηκε και στις αναζητήσεις της. Η προσθήκη της Carrie Coon ήταν κίνηση-ματ μετά την ερμηνευτική αποκάλυψη του «The Leftovers» και μόνο αυτή θα μπορούσε να πρωτοστατήσει σε ένα επεισόδιο τόσο πρωτοποριακό, σαν το τρίτο της φετινής σεζόν, το οποίο λειτουργεί και ως standalone φιλμ μικρού μήκους αλλά και εμβαθύνει κατά πολύ στην ουσία της φιλμογραφίας των Κοέν. Με την αξιοποίηση ευρηματικού animation, το τηλεοπτικό «Fargo» αναζήτησε το ελάχιστο της ύπαρξης και το νόημα μέσα στο τυχαίο και παράδοξο της ανθρώπινης ζωής στη Γη, παραδίδοντας όχι μόνο το καλύτερο επεισόδιο της σειράς έως τώρα, αλλά και μια σπουδαία εμβάθυνση στο έργο ενός από τα πιο χαρισματικά δίδυμα στην ιστορία του σινεμά.

Υπάρχει μια ξεχωριστή θέση στις υπερηρωικές σειρές για το «Legion». Εδώ που τα λέμε υπάρχει μια ξεχωριστή θέση γενικά στην τηλεόραση για τη σειρά του Noah Hawley, η οποία είναι με διαφορά ό,τι πιο τολμηρό έχουμε δει να προσφέρει το είδος. Βρισκόμενο πιο κοντά στην ψυχαναλυτική παράνοια του «Hannibal» παρά στη διαδικαστική φύση άλλων αντίστοιχων παραγωγών, αποτέλεσε μια συναρπαστική κούρσα που πάτησε πάνω σε ψυχολογικά μονοπάτια και ακόμη και το διεκπεραιωτικό για τα δεδομένα της φινάλε της σεζόν δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Κορυφαία στιγμή ήταν δίχως αμφιβολία το πέμπτο επεισόδιο, εκεί που ο τρόμος απλώθηκε μέσα από ενδόμυχες φοβίες που παραμένουν κρυμμένες στο υποσυνείδητο και ήρθαν μπροστά με τη μορφή βουβού ασπρόμαυρου σινεμά και με την Aubrey Plaza να εκπληρώνει επιτέλους αυτό που περιμέναμε από αυτήν τόσον καιρό. Δοκίμασε πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει σε πολλά επίπεδα το «Legion» και πέτυχε σε κάθε ρίσκο που πήρε.

Μια σειρά από τον δημιουργό αστυνομικών και δικαστικών σειρών που έχουν διαγραφεί από τη μνήμη μας και από τον σκηνοθέτη των «Dallas Buyers Club», «Wild» και «Demolition» δε θα «έπρεπε» να είχε τόσο βάθος. Κάτι που περιμέναμε με περιέργεια μεν, αλλά ως ένοχη απόλαυση δε, εξελίχθηκε σε μια από τις πιο δυνατές και σημαντικές τηλεοπτικές προτάσεις της χρονιάς. Η προσέγγιση στην αποδόμηση μερικών φαινομενικά τέλειων γάμων είναι υποδειγματική και δε γίνεται άτσαλα, είναι όμως ο γάμος του χαρακτήρα της Nicole Kidman με τον Alexander Skarsgard που σοκάρει στο πώς διαλύεται, ειδικά όταν αυτή προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι θα σωθεί. Και αυτό είναι το επεισόδιο που η καταστροφή φαίνεται πως είναι ανεπανόρθωτη, με αποκορύφωμα τη συνεδρία της Kidman με την ψυχοθεραπεύτρια/σύμβουλο γάμου. Είναι απίστευτος ο τρόπος που χειρίζεται το σώμα της και τις εκφράσεις του προσώπου της για να δείξει τον ψυχικό πόνο και το αδιέξοδο που περνά εκείνη τη στιγμή ο χαρακτήρας της και σίγουρα παραδίδει μια από τις σπουδαιότερες ερμηνείες της χρονιάς έως τώρα, με έναν καθόλου προφανή και εύκολο τρόπο, δηλώνοντας ότι η «ice queen» που λατρέψαμε επέστρεψε για τα καλά.

Η πρώτη σεζόν του «American Gods» λειτούργησε περισσότερο εισαγωγικά, παρουσιάζοντας περισσότερο τους χαρακτήρες με τη δράση να κορυφωθεί λογικά στον δεύτερο κύκλο επεισοδίων. Όσο και αν εκτιμήσαμε δεόντως το στυλ της σειράς και τη φιλοδοξία της στο οπτικό κομμάτι, αυτό που μας έλειπε ήταν η ψυχή, κάτι δηλαδή που θα μας κάνει να την αγαπήσουμε. Η καρδιά της εμφανίστηκε λοιπόν λίγο πριν το τέλος, στο έβδομο επεισόδιο και με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Το επεισόδιο επικεντρώνεται ανάμεσα στην Laura, την νεκροζώντανη σύζυγο του Shadow Moon και τον Mad Sweeney, ένα είδος καλικάντζαρου από την Ιρλανδία που λέγεται leprechaun (και στο ρόλο του βλέπουμε τον Pablo Screiber, γνωστό μας ως Pornstache από το «Orange Is the New Black»). Ανάμεσα στο στόρι τους παρεμβάλλονται flashbacks από την ιστορία του Mad Sweeney με μια άλλη γυναίκα, την Essie, πριν από πολλά χρόνια. Το παράδοξο είναι ότι την Essie τη υποδύεται η Emily Browning, την οποία συναντάμε και στο ρόλο της Laura, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στις δύο. Με αυτό τον τρόπο μαθαίνουμε καλύτερα τον Mad Sweeney, βλέποντας μέσα στην ψυχή του και στα κίνητρά του και χτίζεται μια πολύ δυνατή προστατευτικού τύπου παράξενη φιλία με την Laura. Και έτσι από το πουθενά γίνεται ο πιο συμπαθής χαρακτήρας στη σειρά και η σχέση του Mad Sweeney με την Laura γίνεται η ψυχή της.

Στη δεύτερη σεζόν του το «Preacher» είναι αισθητά βελτιωμένο σε κάθε επίπεδο συγκριτικά με την πρώτη. Είναι η διαφορά μιας σειράς που έχεις συνηθίσει να την βλέπεις κάθε εβδομάδα με μια σειρά που περιμένεις το νέο της επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να βγάλει τους τρεις πρωταγωνιστές του σε ένα road trip. Ήδη από την πρώτη σεζόν ο κύριος villain ήταν ο Saint of Killers, ένας καουμπόι από την κόλαση που είχε πάρει στο κυνήγι τον Jesse ώστε να τον σκοτώσει. Στην δεύτερη σεζόν ο Jesse, η Tulip και ο Cassidy κατάφερναν να του ξεφεύγουν, αλλά στο έκτο επεισόδιο κατάλαβαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να αναμετρηθούν με αυτή την αδίστακτη πολεμική μηχανή. Το «Preacher» έχει βρει έναν δικό του ρυθμό που μπορεί να αργοπορεί κάποιες εξελίξεις και να τρέχει κάποιες άλλες παράλληλα, εδώ όμως χωρίς να το περιμένουμε ανεβάζει κατακόρυφα ρυθμούς και φέρνει τον Jesse αντιμέτωπο με τον χρόνο, αναζητώντας μια ψυχή που να ταιριάζει με αυτή του Saint, την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι είναι αιχμάλωτοί του. Το αποτέλεσμα είναι ένα αγωνιώδες όσο και απολαυστικό 40λεπτο με ένα ικανοποιητικό φινάλε που αποδεικνύει πως το «Preacher» είναι αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ ο φρενήρης και απρόβλεπτος εαυτός του.

Ακόμη και για μια σειρά που διαρκώς προσπαθεί να παραμένει φρέσκια επανεφεύροντας τον εαυτό της, η όγδοη σεζόν του «Archer» είναι ένα τρελό επίτευγμα. Ερχόμενο από το πρώτο του σημαντικό cliffhanger, βρίσκει τον Sterling Archer να βρίσκεται σε κώμα, με ολόκληρη τη σεζόν να είναι ένα όνειρο που βλέπει στο κρεβάτι του νοσοκομείου και που τοποθετείται στο Λος Άντζελες του 1947. Εξελίσσεται σαν ένα παραισθησιογόνο φιλμ νουάρ που χωρίζεται σε οκτώ επεισόδια, με όλους τους χαρακτήρες να αλλάζουν ρόλους ή και φύλο και με τον George Coe που δάνειζε την φωνή του στον μπάτλερ Woodhouse τις πρώτες τέσσερις σεζόν και απεβίωσε το 2015 να αποκτά το φινάλε που του άξιζε. Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποια άλλη σειρά που στην όγδοη σεζόν της να φαίνεται τόσο ξεκούραστη.

Δεν είναι λίγες οι φορές που το «Rick and Morty» έχει διαβεί αρκετά σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα του Rick, ενός ηλικιωμένου επιστήμονα που φοβάται την μοναξιά, τον θάνατο και την έκφραση των συναισθημάτων του και όλα αυτά τα κρύβει πίσω από τις διαστρικές περιπέτειές του και τις τρελές εφευρέσεις του. Το σημαντικότερο επεισόδιο ίσως και όλης της σειράς έως τώρα είναι το «Pickle Rick», εκεί που ο Rick μεταμορφώνει τον εαυτό του σε ένα τουρσί ώστε να αποφύγει την θεραπεία με την ψυχολόγο. Η συνέχεια του επεισοδίου αψηφά κάθε κανόνα της φαντασίας όπως μόνο το «Rick and Morty» ξέρει να κάνει -με τον Rick ως τουρσί να κυριαρχεί στον ζωικό πληθυσμό των υπονόμων και στην πορεία να τα βάζει με μυστικές υπηρεσίες- και καταλήγει σε μια αφοπλιστική διαπίστωση της ψυχολόγου προς το τουρσί Rick ότι αποφεύγει ηθελημένα κάθε σχέση που μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα ή να καταδείξει ευαισθησία και η αντίδρασή του σε αυτή την κατάσταση είναι να υποδύεται τον ρόλο του villain στην οικογένειά του. Άουτς.

Αυτή η σειρά δε θα έπρεπε να είναι καλή. Σίγουρα ό,τι πιο καμένο έχουμε δει φέτος στην τηλεόραση, το «What Would Diplo Do?» είναι ένα πρότζεκτ του ίδιου του DJ και μουσικού παραγωγού Diplo για τη ζωή του και φτιάχτηκε για να συνοδεύσει μια περιοδεία του. Τον Diplo τον υποδύεται ο James Van Der Beek ο οποίος είναι επίσης πολύ καλύτερος από ό,τι θα «έπρεπε» και τα 25λεπτα επεισόδια περνούν τόσο διασκεδαστικά που τα νιώθεις σαν 5λεπτα. Στο τρίτο επεισόδιο η πραγματικότητα συναντά τον σουρεαλισμό και μια ιστορία που ξεκινά από το περίφημο tweet του Diplo για τα οπίσθια της Taylor Swift καταλήγει με τον παραγωγό να προσπαθεί να σπάσει μια κατάρα, ενώ στην αρχή και στο τέλος του επεισοδίου πηγαίνουμε πίσω στο 2001, όταν προσπαθούσε να μοιράσει δωρεάν δίσκους του έξω από metal συναυλίες. Ό,τι πιο κοντά μπορεί να υπάρξει σε προσωπική κριτική και ψυχανάλυση για τον Diplo και ανερυθρίαστα απολαυστικό.

Το «Insecure» είναι από τις καλύτερες σειρές που παίζονται αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση και το αποδεικνύει με κάθε πιθανό τρόπο. Αφού ξεμπέρδεψε με τις εισαγωγές στον κόσμο του, στη δεύτερη σεζόν εξερευνά ακόμη περισσότερο τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους. Και αν η πρώτη σεζόν ήταν η πορεία προς την διάλυση μιας μακροχρόνιας σχέσης, φέτος παρακολουθούμε το αποτύπωμά της και πόσο δύσκολο είναι τελικά να προχωρήσεις παρακάτω, ακόμη και αν για μια στιγμή νόμιζες ότι όλα θα πάνε καλά χωρίς προβλήματα. Παράλληλα, το «Insecure» είναι με διαφορά η σειρά με την καλύτερη μουσική στην τηλεόραση, με την επένδυση από ό,τι πιο καινούριο από το χώρο της μαύρης μουσικής κουλτούρας στην Αμερική να είναι τόσο καίρια και να προσδίδει χαρακτήρα. Και πέρα από όλα αυτά, είναι και η σειρά με το καλύτερο σεξ στην τηλεόραση που είτε είναι αισθησιακό, είτε έντονο, είτε απλά άβολο, είναι πάντα αληθινό. Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται σε μεγέθυνση αλλά και με έμφαση στη λεπτομέρεια στο αυστηρώς ακατάλληλό έκτο επεισόδιο της σεζόν, το οποίο πειραματίζεται με τη σεξουαλικότητα στη μαύρη κουλτούρα μέσα από τη δική της φωνή και κλείνει με το πιο σπαρακτικό πλάνο της σειράς έως τώρα, με την Issa να είναι άδεια και μόνη, χωρίς να μπορεί πια να καλύψει το κενό της κάτω από το πέπλο του εύκολου σεξ. Είμαστε ευλογημένοι που υπάρχει αυτή η σειρά στην τηλεόραση.

Στο «Time’s Arrow» ξετυλίγεται όλη η ζωή της μητέρας του BoJack, από την αριστοκρατική καταγωγή της και τους περιορισμούς του πατέρα της στα παιδικά της χρόνια, μέχρι τη στιγμή που γνώρισε τον νομά και υποστηρικτή της κουλτούρας του beatnik πατέρα του BoJack και πώς μέσα από την συναρπαστική περιπέτειας μιας βραδιάς κατέληξε έγκυος και παντρεύτηκε, μένοντας σε έναν γάμο που της προκάλεσε μόνο πλήξη και δυστυχία, μακριά από την ζωή για την οποία προοριζόταν. Και όσο για τον σύζυγό της, όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο γινόταν μια χειρότερη εκδοχή του ίδιου του BoJack (καθόλου τυχαίο που και στους δύο την φωνή του δανείζει ο Will Arnett), με αποκορύφωμα το παιδί που έκανε παράνομα με την υπηρέτριά τους, την Henrietta, την υποτιθέμενη μέχρι εκείνο το σημείο κόρη του BoJack. Και μέσα από τις συμβουλές που δίνει προσωπικά η ίδια στην Henrietta, χωρίς να δικαιολογούμε την απουσία του ρόλου της ως μητέρα στην ανατροφή του BoJack, μπορούμε να πούμε πως όχι μόνο καταλαβαίνουμε και τη δική της μεριά, αλλά νιώθουμε άσχημα για την κατεστραμμένη ζωή που αναγκάστηκε να ζήσει. Όχι μόνο η ανατροπή για την ταυτότητα της αδερφής τελικά του BoJack ήταν εντελώς λειτουργική, αλλά οδήγησε και σε ένα αφοπλιστικά συγκινητικό φινάλε, με την μητέρα του BoJack να αναγνωρίζει επιτέλους τον γιο της, ο οποίος μέχρι εκείνο το σημείο πίστευε πως είναι η Henrietta, ακριβώς στο σημείο που αυτός ήταν έτοιμος να την εγκαταλείψει οριστικά. Και κάπου εκεί, οι δύο τους μοιράστηκαν την μοναδική αληθινή στιγμή που είχαν ποτέ που –πόσο ειρωνικό- στηρίχτηκε σε μια περιγραφή-ψέμα του BoJack ότι όλα θα πάνε καλά. Δύο βαθύτατα λυπημένες και διαλυμένες ζωές σε μια στιγμιαία λυτρωτική σύγκλιση. Είναι ένα επεισόδιο για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τον χρόνο, για τα τραύματα και πόσο βαθιά μένουν χαραγμένα (η μητέρα του BoJack θυμάται μονάχα τη στιγμή που ο πατέρας της της έκαψε την κούκλα της και το όνομα της γυναίκας την οποία άφησε έγκυο ο σύζυγός της), για τις ζωές που δεν πάνε όπως θα ήθελε ο ιδιοκτήτης τους και που δεύτερη ευκαιρία δεν υπάρχει και για το πώς οι κακές οικογενειακές σχέσεις και αποφάσεις μπορούν να καταστρέψουν τρεις ολόκληρες γενιές.

Το «Room 104» είναι η νέα σειρά ανθολογίας των Mark και Jay Duplass, με μοναδικό κοινό παρονομαστή των επεισοδίων να είναι ότι διαδραματίζονται μέσα στο ίδιο δωμάτιο ενός μοτέλ. Κάθε φορά δεν αλλάζουν μόνο οι χαρακτήρες που διαμένουν σε αυτό, αλλά και το είδος και ο τόνος της πλοκής. Από τον τρόμο προς το δράμα και από το κοινωνικό στην επιστημονική φαντασία και στο mumblecore, κάθε εβδομάδα σε περιμένει κάτι διαφορετικό. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι κάθε επεισόδιο είναι hit or miss, αυτή η αίσθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν είναι όμως απελευθερωτική. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ίδια η σειρά χάνει το νόημα, μένοντας κλεισμένη στον ίδιο της τον εαυτό, με επεισόδια σαν το «Voyers» πάντως ανανεώνει την εμπιστοσύνη μας για καιρό ακόμη. Είναι ένα επεισόδιο χωρίς ομιλία που διηγείται την τραγική ιστορία μιας γυναίκας και του παρελθόντος της μέσα από μπαλέτο και σύγχρονο χορό. Απαιτεί την πλήρη προσοχή σου και δεν ενδείκνυται για να το βλέπεις κάνοντας κάτι άλλο, η χορογράφος Dayna Hanson που έγραψε και σκηνοθέτησε το επεισόδιο αξιοποιεί στο έπακρο πάντως κάθε σπιθαμή του δωματίου και αναδεικνύει μια νέα γλώσσα την οποία δεν έχουμε συνηθίσει στην τηλεόραση και που υπάρχει χώρος για την αποκρυπτογράφησή της. Με συντριπτική διαφορά το πιο ενδιαφέρον και καλύτερο επεισόδιο της σειράς έως τώρα.