Ανάμεικτα συναισθήματα μας άφησε η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των βραβείων Emmy. Βάλαμε σε μια σειρά τις σκέψεις μας, αναμένοντας την πρώτη απονομή της νέας εποχής του τηλεοπτικού τοπίου.

Κάτι που ήρθε μαζί με την ραγδαία εξέλιξη της τηλεόρασης είναι και η ανάγκη τα βραβεία Emmy να προσαρμοστούν σε αυτή τη νέα εποχή της. Γιατί τα Emmy είχαν συνηθίσει να ζουν υπό ένα εντελώς διαφορετικό καθεστώς στο τηλεοπτικό τοπίο, με μερικές στάνταρ πολύ καλές σειρές να μονοπωλούν το ενδιαφέρον και τον ανταγωνισμό να εκτείνεται στο ποιος θα πάρει το βραβείο και όχι ποιος θα μείνει έξω από τις υποψηφιότητες. Πλέον όμως είμαστε σε αυτή την εποχή που δεν πρέπει να ψάξεις να βρεις ποιοι θα πλαισιώσουν τα φαβορί στις υποψηφιότητες σε κάθε κατηγορία αλλά ποιοι είναι αυτοί που θα αδικηθούν μένοντας εκτός από αυτές.

Είμαστε επίσης και στην εποχή που τα Emmy ίσως και να μην έπρεπε να έχουν τόση αξία. Σίγουρα, το να βραβεύεται κάποια σειρά που το αξίζει είναι πάντα καλό, αλλά με τόση καλή τηλεόραση να είναι διαθέσιμη και να βρίσκει το κοινό της, είναι να απορείς αν υπάρχει ακόμη κόσμος που να περιμένει την επιβεβαίωση από τα βραβεία για να ασχοληθεί με κάποια σειρά. Παρόλα αυτά, επειδή αγαπάμε την κουβέντα που προκύπτει από τα Emmy περισσότερο από τα ίδια τα Emmy, δε θα σταματήσουμε ποτέ να επιδοκιμάζουμε και να κριτικάρουμε τις επιλογές τους.

Φέτος είναι μια πολύ σημαντική χρονιά για τα βραβεία, αφενός γιατί η σεζόν που πέρασε ήταν η πιο πυκνή σε καλές σειρές που έχουμε δει στην ιστορία του μέσου και έπειτα γιατί είναι μια χρονιά που το «Game of Thrones» δεν πρόλαβε να είναι έτοιμο έγκαιρα και θα λείψει από την τελετή, κάτι που δίνει χώρο σε άλλες σειρές να πάρουν τη σκυτάλη και να αποδείξουν ότι θα πάρουν τη θέση του και θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Φυσικά ο μεγάλος διεκδικητής αυτού του τίτλου ήταν το «Westworld», επίσης του HBO, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τις 22 υποψηφιότητες που απέσπασε συνολικά. Πολύ δυνατό μπάσιμο έκανε και το «The Handmaid’s Tale» με επτά υποψηφιότητες στις βασικές κατηγορίες, βάζοντας στο παιχνίδι και την πλατφόρμα του Hulu που ως τώρα βρισκόταν στη σκιά του Netflix.

Το «Westworld» είναι μια άρτια σειρά σε κάθε τι, αφού καταφέρνει να δέσει τον πολύπλοκο θεματικό της άξονα και τα ηθικά διλήμματα που θέτει με εντυπωσιακά εφέ, με ευρηματική σκηνοθεσία και με δυνατές ερμηνείες. Σίγουρα επιδέχεται βελτίωσης, κυρίως στο να βγάλει το πλάνο της σοβαροφάνειας που απλώνεται ακόμη από πάνω της και να αφεθεί προς κάτι που αφήνει χώρο και στη διασκέδαση. Μιας και όμως η σημαντικότερη περίοδος που κρίνει το αν μια σειρά θα καθιερωθεί ή όχι είναι το buzz που θα συγκεντρώσει στο διάστημα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη σεζόν, το «Westworld» φαίνεται να βαδίζει στο σωστό δρόμο για να πετύχει αυτό το στόχο. Το μόνο που μένει είναι να καταφέρει να αγαπηθεί προσωπικά και να ξεφύγει από το πρότυπο της σειράς που είναι «αντικειμενικά καλή» για όλους.

Από την άλλη, δε γίνεται να μην αναγνωρίσεις πόσο σημαντική είναι η δυναμική παρουσία του «The Handmaid’s Tale» στα βραβεία. Η τηλεοπτική μεταφορά του δυστοπικού μυθιστορήματος της Margaret Atwood είναι η κορωνίδα της «εισβολής» του ανεξάρτητου σινεμά στην τηλεόραση και πέρα από το γεγονός ότι είναι μια τρομερά καλογυρισμένη σειρά, με την Reed Morano να πραγματοποιεί σπουδαία σκηνοθετική δουλειά αναδεικνύοντας τη φωνή της και την Elisabeth Moss να αποδεικνύει ότι είναι από τις ελάχιστες ηθοποιούς σε σινεμά και τηλεόραση που μπορούν να χειριστούν τόσο καλά τα κοντινά πλάνα, είναι και ένα σόου με γεμάτη ατζέντα. Θίγει επίκαιρα ζητήματα φεμινισμού και κοινωνικών ζητημάτων που δεν είναι λιγότερο σημαντικά σήμερα από ό,τι μέσα στο απολυταρχικό καθεστώς που παρουσιάζεται και έχει ενδιαφέρον όχι μόνο ότι όλα αυτά τα θέματα συζητιούνται ανοιχτά, αλλά βρίσκουν και απήχηση. Αναμφίβολα ό,τι σημαντικότερο προκύπτει από τις υποψηφιότητες.

Το ίδιο συμβαίνει και με το «Big Little Lies» που όπως αναμενόταν κυριάρχησε στις κατηγορίες της μίνι σειράς, αποσπώντας οκτώ υποψηφιότητες στις μεγάλες κατηγορίες. Πρόκειται για άλλη μια περίπτωση σειράς που παρά το λαμπρό καστ ανήκει στον χώρο του ανεξάρτητου σινεμά, με τον Jean-Marc Vallée («Dallas Buyers Club», «Wild») να έχει αναλάβει εξολοκλήρου τη σκηνοθεσία της πρώτης σεζόν, δίνοντας μια κοινή αισθητική που σου δίνει να καταλάβεις πως υπάρχει διαρκώς ένα σκοτάδι που απλώνεται κάτω από την επιφάνεια και ξεσκεπάζεται μπροστά σου στο σκληρό να το παρακολουθείς φινάλε. Είναι σημαντικό να υπάρχουν τέτοιες σειρές που θέτουν την γυναικεία οπτική στο επίκεντρο και που δε δίνουν απλά σε γυναίκες απαιτητικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά και που προσελκύουν τέτοιες λαμπερές ηθοποιούς του Χόλιγουντ που δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία που δίνεται. Όλο το γυναικείο καστ αποδίδει εξαιρετικά, αλλά είναι η Nicole Kidman βρίσκεται στην καλύτερη έως τώρα στιγμή της στη δεκαετία που διανύουμε και την στηρίζουμε για τα βραβεία.

Αυτή είναι και η κύρια αρετή της τηλεόρασης έναντι του σινεμά τα τελευταία χρόνια, ότι δηλαδή μπορεί και συζητάει για σημαντικά θέματα της εποχής μας. Ένα εξίσου καυτό ζήτημα είναι και η προώθηση της μαύρης κουλτούρας που βρίσκει τη φωνή της στη μικρή οθόνη, μιλώντας για θέματα ρατσισμού, διακρίσεων, αστυνομικής βίας και μας δίνει την οπτική ματιά του πώς είναι να ζεις στην Αμερική του Trump όταν δεν είσαι λευκός. Το «Atlanta» ήταν από τις αγαπημένες μας σειρές της σεζόν σε αυτή την κατηγορία. Ο Donald Glover δημιούργησε μια καθόλα σύγχρονη κωμωδία που δε φοβάται το δράμα, αλλά ούτε και να γίνει ακραία σουρεαλιστική στα πρότυπα του «Louie». Είναι ωραίο ότι αναγνωρίστηκε και είναι από τις αγαπημένες μας στιγμές των φετινών Emmy, αν και θα θέλαμε και μια υποψηφιότητα για τον Brian Tyree Henry που ήταν ο σταρ της σειράς στο ρόλο του ράπερ Paper Boi και για την Zazie Beetz που εντελώς διακριτικά παρέδωσε μια από τις αγαπημένες μας γυναικείες ερμηνείες της σεζόν.

Όσο χαιρόμαστε για την επιτυχία του «Atlanta», άλλο τόσο δυσανασχετούμε όμως για τον παραγκωνισμό του «Insecure». Η κωμική σειρά της Issa Rae μίλησε με εξίσου –αν όχι με περισσότερο- διεισδυτικό τρόπο για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα και για το πώς είναι να είσαι νεαρή μαύρη γυναίκα στην σύγχρονη Αμερική. Και όλα αυτά με πιο-σύγχρονη-δε-γίνεται μουσική επένδυση και με τη φανταστική δουλειά της Melina Matsoukas στη σκηνοθεσία να ξεχωρίζει. Για να μην πούμε δηλαδή πόσο αστεία ήταν η πρώτη σεζόν όταν το ήθελε. Φυσικά και με τόσες καλές σειρές, ειδικά στη φόρμα αυτού που αποκαλούμε σήμερα «τηλεοπτική κωμωδία», κάποιος θα έμενε απ’ έξω, αλλά το «Insecure» δεν έπρεπε να είναι αυτό.

Και μιας και μιλήσαμε για παραγκωνισμό, ας μιλήσουμε τώρα για το μεγαλύτερο λάθος των βραβείων που δεν είναι άλλο από την ανυπαρξία του «The Leftovers» στις υποψηφιότητες, σαν η σειρά να εξαφανίστηκε από προσώπου γης σαν το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού στην πλοκή της. Μπορεί ποτέ να μη συγκέντρωσε την προσοχή του κοινού που θα άξιζε, αλλά θεωρούμε την τρίτη και τελευταία φετινή σεζόν την καλύτερη που έχει δημιουργήσει σειρά την τρέχουσα δεκαετία, κάτι στο οποίο συμφώνησαν με μια φωνή και όλοι οι κριτικοί. Όπως επίσης θεωρούμε πως η ερμηνεία του Justin Theroux είναι μια από τις κορυφαίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο μέσο και το ίδιο ισχύει φυσικά και για την Carrie Coon. Το πώς γίνεται κάποιος να δει επεισόδια σαν το «The Most Powerful Man in the World (and His Identical Twin Brother)» και να τα προσπεράσει έτσι απλά είναι κάτι που δεν ξέρουμε πώς μπορεί να γίνει, εκτός αν δεν τα έχει δει. Είναι η μόνη εξήγηση που μπορούμε και θέλουμε να δώσουμε, ειδικά από τη στιγμή που η Coon αναγνωρίζεται για παράδειγμα για τη δουλειά της στο «Fargo» και όχι εδώ. Και κάπως έτσι η καλύτερη νέα σειρά της δεκαετίας έκλεισε την πορεία της χωρίς ούτε ένα βραβείο, με τον θεσμό να δέχεται ένα ακόμη σημαντικό πλήγμα στην αξιοπιστία του.

Και ό,τι είναι το «The Leftovers» για την φόρμα του δράματος, το ίδιο είναι και το «BoJack Horseman» για αυτήν της κωμωδίας. Που φυσικά η animated σειρά του Netflix απέχει πάρα πολύ από το να χαρακτηριστεί κωμωδία, αλλά με αυτούς τους κανόνες ζούμε και σύμφωνα με αυτούς κάνουμε και την κατηγοριοποίηση των βραβείων. Η δεύτερη σεζόν του «BoJack Horseman» ήταν κατά γενική ομολογία ό,τι καλύτερο παίχτηκε στην τηλεόραση το 2016 και το «Fish Out of Water» ένα από τα καλύτερα επεισόδια των τελευταίων ετών και ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα που έχουμε δει στην τηλεόραση. Και από ό,τι φαίνεται αυτό δεν ήταν αρκετό για να φέρει τη σειρά ούτε στην κατηγορία του animation. Ή ούτε τώρα ασχολήθηκαν αρκετά μέλη που ψηφίζουν να δουν περί τίνος αυτός ο χαμός ή οι πολλές σκληρές αλήθειες ήταν κάτι που δεν περίμεναν να δουν σε animation. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η απουσία παραμένει σκανδαλώδης.

Την ίδια στιγμή, η broadcast τηλεόραση κάνει την δυναμική επανεμφάνισή της στην κατηγορία των βραβείων με το «This Is Us», ένα δακρύβρεχτο ανθρώπινο δράμα που αν και αξιοπρεπές, είναι φτιαγμένο ακριβώς για να αρέσει σε μια μεγάλη μερίδα του κοινού και σε επίπεδο παραγωγής και γενικότερης αισθητικής μοιάζει να μας πηγαίνει πολύ πίσω σε σχέση με τις σειρές που έχουμε συνηθίσει στην καλωδιακή αμερικανική τηλεόραση. Δεν συμμεριζόμαστε την άποψη ότι ήταν η broadcast τηλεόραση έπρεπε να κάνει την επάνοδό της με αυτή τη σειρά.

Παράλληλα, τα φετινά Emmy χαρακτηρίζονται από την δίκαιη μα και κάπως υπερβολική αγάπη προς το «Stranger Things», τη σειρά-φαινόμενο του Netflix που σημείωσε τρομακτική επιτυχία ενώνοντας όλα αυτά που μας έκαναν να αγαπήσουμε το σινεμά της δεκαετίας του 1980. Η υποψηφιότητα της Millie Bobby Brown είναι απολύτως κερδισμένη αφού ως Eleven ήταν η σταρ της πρώτης σεζόν και αυτή που φαίνεται πως έχει τις περισσότερες πιθανότητες να ακολουθήσει καριέρα μέσα από την αναγνώριση της σειράς. Ταυτόχρονα, υπάρχει όμως και μια υποψηφιότητα για την Shannon Purser, την ηθοποιό δηλαδή που υποδύθηκε την Barb. Και όσο και αν η Barb ήταν μια συμπαθής παρουσία της πρώτης σεζόν και αγαπήθηκε πάρα πολύ στη συνέχεια αποκτώντας ένα καλτ στάτους, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να φτάσει μέχρι και τα βραβεία, ακόμη και αν μιλάμε για την κατηγορία των guest.

Υπάρχουν περιπτώσεις σαν αυτή της Pamela Adlon που είναι υποψήφια για το πανέξυπνο και πολύ γλυκό αλλά και αληθινό «Better Things», αλλά μετά βλέπεις και απουσίες όπως αυτή του «Better Call Saul» ή του «Transparent» -ειδικά όταν είχε βραβευθεί κιόλας- και αναρωτιέσαι τι έχουν στο μυαλό τους αυτοί οι άνθρωποι. Προσπαθώντας να προσαρμοστούν στα νέα τηλεοπτικά δεδομένα αναγνωρίζουν το τι πουλάει με έναν επιδερμικό τρόπο, χωρίς να φαίνεται πως αντιλαμβάνονται ακριβώς τι συμβαίνει σε αυτό το καινούριο τοπίο. Οι υποψηφιότητες των φετινών Emmy είναι ένα ποτ πουρί της ποπ κουλτούρας που κυριαρχεί σήμερα στη μικρή οθόνη, όπως θα την έβλεπε κάποιος που είχε συνηθίσει εδώ και χρόνια σε μια διαφορετική συνθήκη και η εποχή τον καλεί να αλλάξει τρόπο σκέψης. Σίγουρα γίνονται κάποια βήματα, αλλά αυτή τη στιγμή η ίδια η τηλεόραση τρέχει πολύ πιο γρήγορα από τα βραβεία. Στην τελετή της απονομής στις 17 Σεπτεμβρίου θα φανεί αν αυτή η απόσταση μπορεί να καλυφθεί.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]