Η Charlize Theron ως μυστική πράκτορας στο Βερολίνο των 80s, στην ταινία με τις πιο εκστατικές σκηνές δράσης της χρονιάς.

Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι ο Daniel Craig θα συνεχίσει για άλλες δύο ταινίες James Bond, δίνοντας έτσι ένα οριστικό τέλος σε όλες τις φήμες που ακούγονταν για τη συνέχεια του franchise, μερικές από τις οποίες ήθελαν μέχρι και γυναίκα να αναλαμβάνει να συνεχίσει τις περιπέτειες του 007. Αυτό είναι κάτι που θα θέλαμε να δούμε. Η Jodie Whittaker είναι η πρώτη γυναίκα που θα υποδυθεί τον Doctor Who στην ομότιτλη δημοφιλή βρετανική σειρά επιστημονικής φαντασίας και έστω με αργά βήματα φαίνεται πως η ποπ κουλτούρα προχωρά μπροστά και προσαρμόζεται στις ανάγκες της εποχής της. Ο Craig ήταν παρά την αρχική καχυποψία ένας από τους καλύτερους Bond και άφησε παρακαταθήκη δύο από τις καλύτερες ταινίες της σειράς («Casino Royale» και «Skyfall»), αλλά στο «Spectre» φάνηκε πως δεν έχει να δώσει κάτι άλλο στο ρόλο και στα 49 του χρόνια θα μπορούσε να αφήσει πίσω τον Βρετανό πράκτορα. Μπορεί να μας διαψεύσει και να βγει κάτι πολύ καλό από αυτό, τη δεδομένη στιγμή όμως δε φαντάζει η ιδανική λύση.

Ένα ζητούμενο της ποπ κουλτούρας δεν είναι όμως μόνο να προσπαθεί να βρει τρόπους να εκσυγχρονίσει τις σταθερές της, αλλά και να αναδεικνύει φρέσκες ιδέες σε εντελώς καινούριες δημιουργίες. Το «Atomic Blonde» είναι μια τέτοια περίπτωση. Για ποιο λόγο να εφεύρεις μια γυναίκα James Bond όταν μπορείς να δημιουργήσεις μια νέα παρόμοια θέση για αυτή; Η Charlize Theron είχε παθιαστεί εδώ και χρόνια με την πραγμάτωση αυτού του πρότζεκτ και η επιτυχία του «Mad Max: Fury Road» βοήθησε κατά πολύ ώστε αυτή να έρθει. Και ο θαυμασμός της για το «John Wick» ήταν αρκετός για να κάνει τον David Leitch να παρατήσει τη σκηνοθεσία του σίκουελ και να αναλάβει τα ηνία του «Atomic Blonde». Το αποτέλεσμα ευνόησε και τα δύο φιλμ, αφού το «John Wick: Chapter 2» το γύρισε ένας ακόμη κασκαντέρ, ο Chad Stahelski, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορείς να σκηνοθετήσεις δράση αν δεν την έχεις βιώσει πρώτα στο πετσί σου.

Το «Atomic Blonde» είναι βασισμένο στο graphic novel «The Coldest City» των Antony Johnston και Sam Hart και τοποθετεί τη δράση στο Βερολίνο του 1989, λίγο πριν η πτώση του Τείχους του Βερολίνου σημάνει το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η Theron είναι η Lorraine Broughton, κορυφαία κατάσκοπος της MI6, η οποία βρίσκεται σε αποστολή να ανακαλύψει μια λίστα με ονόματα διπλών πρακτόρων που λειτουργούν στη Δύση. Η ταινία εξελίσσεται με την μορφή flashback, με την Broughton να ανακρίνεται από ένα ανώτερο στέλεχος της MI6 και έναν πράκτορα της CIA για όσα συνέβησαν στην αποστολή της. Σε αυτήν, θα έχει στο πλευρό της τον James McAvoy στο ρόλο ενός εκκεντρικού σταθμάρχη που συνεργάζεται με την Broughton και θα έρθει κοντά με την Delphine, μια Γαλλίδα μυστική πράκτορα που την υποδύεται η Sofia Boutella και με την οποία αναπτύσσει μια έντονη λεσβιακή σχέση.

Βέβαια, η υπόθεση είναι το τελευταίο που έχει σημασία στο «Atomic Blonde», αφού αποτελεί μια generic συρραφή από διάφορες κατασκοπικές περιπέτειες από τα 80s και δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούριο σε αυτό τον τομέα. Εκεί που πετυχαίνει όμως είναι σε όλα τα υπόλοιπα. Η αισθητική είναι πραγματικά καταπληκτική και αν αγαπήσατε τις neon επιρροές στο «John Wick», εδώ θα τρίβετε τα μάτια σας από τη συμμετρία και την ομορφιά που αποκαλύπτεται επί της οθόνης. Τα 80s ενδείκνυνται άλλωστε για την τελειοποίηση ενός neon καμβά χρωμάτων και η ταινία δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία, εκτείνοντας αυτή την τάση από την φωτογραφία μέχρι την χορογραφία της δράσης και φυσικά την μουσική επιμέλεια. Το soundtrack είναι φανταστικό, με έναν ενθουσιώδη συνδυασμό κλασικών 80s τραγουδιών και σύγχρονων διασκευών τους που ταιριάζουν όμως στο κλίμα της εποχής.

Η Theron είναι υπέροχη ως ηρωίδα δράσης, κουβαλώντας στις πλάτες της όλη την ταινία. Έχει τον αέρα και την αυτοπεποίθηση της κλασάτης όσο και badass πρωταγωνίστριας που έχει ανάγκη το φιλμ και με υπερβάλλοντα δυναμισμό φέρνει εις πέρας τις δύο σπουδαίες σκηνές δράσης που διαθέτει η ταινία που ανήκουν στην ανθολογία του σινεμά δράσης του 21ου αιώνα. Αρχικά, μια καταδίωξη στους δρόμους του Ανατολικού Βερολίνου κλιμακώνεται με απόλυτη χορογραφημένη αρμονία μέσα σε ένα σινεμά την ώρα που προβάλλεται το «Stalker» του Andrei Tarkovsky, ανατρέποντας έτσι την αντίληψη ότι ποπ για τα 80s μπορούν να είναι μόνο οι κλασικές εμπορικές περιπέτειες που έχουν ανακυκλωθεί τόσες και τόσες και άλλες τόσες φορές. Η μονομαχία μπροστά από την οθόνη ανήκει σε κάποιο μουσείο μοντέρνας τέχνης. Ακόμη πιο σπουδαία είναι όμως η δεύτερη μάχη της ταινίας που ξεκινά κάπου στα μισά της από το πουθενά στις σκάλες μιας πολυκατοικίας και χωρίς να το περιμένεις ή να σε είχε προϊδεάσει, πιάνει ασύλληπτα επίπεδα έντασης και εκτυλίσσεται σε μια ρεαλιστική και αγωνιώδη μάχη για επιβίωση, χωρίς τίποτα να είναι καλλωπισμένο και δίχως να χρειάζεται μουσική επένδυση για να δουλέψει. Μόνο αίμα, ξύλο και παράνοια και η ματιά ενός σκηνοθέτη που δείχνει στο Χόλιγουντ πώς το κάνουν σωστά. Ανεπανάληπτο.

Η σχέση της Broughton με την Delphine είναι ό,τι καλύτερο προκύπτει από την πλοκή. Η σκηνή που μοιράζονται στο κλαμπ είναι τόσο εκθαμβωτικά όμορφη που θες να την πάρεις και να αποθηκεύσεις ένα προς ένα τα κάδρα της και αυτή η ένταση εκτονώνεται σεξουαλικά, σε μια εξίσου μαγνητική στιγμή και από τις δύο εμπλεκόμενες. Το υπόλοιπο μέρος της υπόθεσης δε λειτουργεί σε καμία περίπτωση τόσο αυθεντικά όσο ό,τι αναφέραμε παραπάνω, με τον McAvoy να μην ταιριάζει καθόλου εδώ και να μην έχει καμία χημεία και με την Theron. Παρόλα αυτά, είναι τέτοια η ωμή κινηματογραφική ενέργεια του «Atomic Blonde» που καταφέρνει να λάμψει ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές μιας μέτριας έως τώρα χρονιάς για το σινεμά. Και το γεγονός ότι δύο από τις καλύτερες ταινίες που έχουμε δει ως τώρα ανήκουν στο απενοχοποιημένο σινεμά δράσης που δεν προσφέρει μόνο αγνή διασκέδαση αλλά πειραματίζεται και σκηνοθετικά, είναι ένας οδηγός που δεν πρέπει να πάει χαμένος.

Το «Atomic Blonde» κυκλοφορεί την Δευτέρα 21 Αυγούστου από την Spentzos.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]