Είκοσι χρόνια μετά το «Πέμπτο στοιχείο», ο Luc Besson δημιουργεί ένα ακόμη ποπ έπος επιστημονικής φαντασίας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]

Η σοβαροφάνεια ποτέ δεν αποδίδει. Και δε μιλάμε για την σοβαρότητα, αλλά για αυτή την τάση που θέλει ο,τιδήποτε δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του ή δεν είναι επιτηδευμένα ενήλικο να είναι αυτομάτως κακό και περιττό. Ειδικά στην τέχνη αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημα. Πολύ συχνά όσο πιο «σοβαρή» δείχνει μια δουλειά, τόσο είναι πιο πιθανό να εκτιμηθεί από αυτούς που θα την κρίνουν. Η ποπ κουλτούρα αν και είναι ένα μαζικό φαινόμενο που δε χρειάζεται την αποδοχή κανενός για να προωθήσει με επιτυχία τα προϊόντα της, συχνά βρίσκει τοίχο στους κριτικούς, δημιουργώντας έτσι το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς και στο κοινό.

Πολλές φορές όμως δεν είναι οι κριτικοί που έχουν αυτή την αποστασιοποίηση σε ο,τιδήποτε καινούριο και διαφορετικό μπορεί να παράγει η ποπ κουλτούρα, αλλά οι ίδιοι οι οπαδοί της είναι αυτοί που σνομπάρουν τις φρέσκες ιδέες και αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια. Ας πάρουμε για παράδειγμα το «Valerian and the City of a Thousand Planets» του Luc Besson, μια ταινία που έσπασε κάθε ρεκόρ μπάτζετ ανεξάρτητου φιλμ, χωρίς να αποδίδει ούτε καν τα αναμενόμενα στο μποξ όφις. Και δεν είναι σε καμία περίπτωση κάποιο αριστούργημα και ούτε πρωτοπορεί, αλλά έχει τόση προσωπικότητα και είναι τόσο διασκεδαστικό, όντας σε πλήρη αντιδιαστολή από το άψυχο πλαστικοποιημένο σινεμά των ατελείωτων franchise που μονοπωλούν το ενδιαφέρον τα τελευταία αρκετά χρόνια.

Το «Valerian and the City of a Thousand Planets» είναι ένα έργο ζωής για τον έτσι κι αλλιώς εργασιομανή Besson. Υπήρχε στο μυαλό του ήδη κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του «Πέμπτου στοιχείου», αλλά τελικά ήρθε ακριβώς είκοσι χρόνια αργότερα, όταν υπήρχαν και οι κατάλληλες συνθήκες χρηματοδότησης του πρότζεκτ από τον ίδιο. Είναι βασισμένο στο γαλλικό κόμικ επιστημονικής φαντασίας «Valérian and Laureline», με την πλοκή να τοποθετείται στον 28ο αιώνα και παρακολουθεί τις περιπέτειες δύο διαγαλαξιακών πρακτόρων οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με την αποστολή να διατηρούν την τάξη στο σύμπαν. Η βάση τους είναι η Alpha, μια μητρόπολη στην οποία εκατομμύρια πλάσματα από διαφορετικούς πλανήτες ζουν ειρηνικά, σχηματίζοντας ένα σταυροδρόμι πολιτισμών. Όταν μια απροσδιόριστη σκοτεινή δύναμη απειλεί να καταστρέψει αυτή την ευημερία, ο Valerian και η Laureline είναι οι μόνοι που μπορούν να τη διαφυλάξουν.

Δεν έχουμε διαβάσει τα κόμικ που μεταφέρει στην οθόνη ο Besson οπότε δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο πιστή είναι αυτή η μεταφορά, αυτό που μπορούμε να πούμε πάντως είναι ότι η κεντρική πλοκή δεν προσφέρει τίποτα καινούριο και αποτελεί μια generic συρραφή άλλων ιστοριών στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας και ο Valerian είναι ο πιο εκνευριστικά αδιάφορος πρωταγωνιστικός χαρακτήρας που θυμόμαστε σε ένα φιλμ τέτοιου τύπου, αφού συμπεριφέρεται διαρκώς σαν αγενής και κακομαθημένος ναρκισσιστής. Σε αυτή την εικόνα συμβάλλει και το κάστινγκ του Dane DeHaan που αποδεικνύεται εντελώς λάθος, καθώς δε φαίνεται να ταιριάζει καθόλου με την ατμόσφαιρα και το πλαίσιο της ταινίας και πετυχαίνοντας μια επιφανειακή ερμηνεία που βρίσκεται σε κάποια άλλη ταινία, τονίζει ακόμη περισσότερο όλα τα αρνητικά στοιχεία του Valerian.

Μπορεί με όσα αναφέραμε ως τώρα να νομίζετε ότι δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να δείτε το «Valerian and the City of a Thousand Planets» στο σινεμά, αλλά ξεκινήσαμε μιλώντας για τα αρνητικά σημεία γιατί δε θέλουμε να αναλωθούμε σε αυτά στη συνέχεια και γιατί είναι τόσο κρίμα να υπάρχουν, όταν όλα τα υπόλοιπα είναι τόσο εντυπωσιακά και όμορφα. Ο κόσμος που έχει χτίσει ο Besson είναι γεμάτος χρώματα και έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό από τις ίδιες ιδέες που ανακυκλώνονται στην πλειοψηφία του εμπορικού σινεμά σήμερα. Υπάρχουν πολλές μικρές περιπέτειες για τους δύο πρωταγωνιστές γύρω από την κεντρική πλοκή και όσο η ταινία μένει σε αυτές, το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Μπορεί ό,τι συμβαίνει να μην είναι σημαντικό, αλλά ο Besson παίρνει το χρόνο του να εξερευνήσει τον κόσμο που έχτισε όσο το δυνατόν περισσότερο και αυτό είναι κάτι που σπάνια βλέπουμε, αφού λίγα μπλοκμπάστερ αποκλίνουν από την πολύ βασική τους υπόθεση. Θα μπορούσαμε να δούμε μια σειρά πολλών επεισοδίων με αυτές τις μικρές παράλληλες αποστολές που προκύπτουν και μέσα από τις οποίες βλέπουμε έναν πολύχρωμο εξωγήινο κόσμο να απηχεί το σινεμά επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων είκοσι ετών και θα ήμασταν χαρούμενοι.

Στην πιο ενδιαφέρουσα μικρή παράλληλη περιπέτεια της ταινίας βλέπουμε την Rihanna να υποδύεται έναν μπουρλέσκ εξωγήινο που αλλάζει μορφές και μιλάει με ατάκες του Σαίξπηρ και αυτό εξελίσσεται ακόμη πιο διασκεδαστικό από ό,τι φαίνεται, με τον Besson να ξέρει ακριβώς πώς να αξιοποιήσει την ποπ τραγουδίστρια στην ταινία του, αφού η παρουσία ταυτόχρονα είναι και δεν είναι σημαντική. Το επίκαιρο ποπ αισθητήριο του Besson λειτούργησε περίφημα και στην περίπτωση της Cara Delevingne. Μπορεί να έχετε όποια άποψη θέλετε για τις υποκριτικές ικανότητες του 25χρονου μοντέλου, αλλά εδώ εκτός από το ότι είναι ακριβώς αυτό που ζητάει η Laureline, είναι και η ψυχή όλης της ταινίας. Σε αυτό το ποπ sci-fi σύμπαν του Besson η Delevigne μετατρέπεται στην απόλυτη σύγχρονη action ηρωίδα που χρειαζόμαστε και είναι παράλογο να μην υπάρχει το όνομά του χαρακτήρα της στον τίτλο του φιλμ, αφού ήδη υφίσταται στο υλικό των κόμικ και δεν υπάρχει τίποτα που να μαρτυρά ότι ο Valerian είναι πιο σημαντικός.

Είναι απελευθερωτικό να παρακολουθείς μια ταινία που κατανοεί ότι δεν πρωτοπορεί και δε δοκιμάζει κάτι καινούριο, αλλά την ίδια στιγμή ξέρει πώς να κρατήσει τα καλύτερα από την σύγχρονη ιστορία ενός αγαπημένου κινηματογραφικού είδους για να σε κάνει να περάσεις καλά. Το «Valerian and the City of a Thousand Planets» μπορεί να μην φτάνει σε καμία περίπτωση το «Πέμπτο στοιχείο», αφού η μια ταινία δημιούργησε την αισθητική της επιστημονικής φαντασίας των επόμενων ετών ενώ η άλλη ενσωματώνει αυτές τις επιρροές χωρίς να προτείνει κάτι καινοτόμο. Είναι όμως ένα φαντασμαγορικό ποπ ορατόριο και μια έκρηξη χρωμάτων που προσφέρει εγγυημένη διασκέδαση και ακόμη και αν δε μείνει στην ιστορία, βλέποντάς το θα περάσεις όσο καλά πέρασε και ο Besson δημιουργώντας το.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon.