Στο «Twice Born», κινηματογραφική διασκευή του bestseller της Margaret Mazzantini, η Πενέλοπε Κρουζ υποδύεται μια άκληρη γυναίκα που επιστρέφει για να ξαναζήσει το παρελθόν της στο Σαράγεβο.

Στα γυρίσματα του Twice Born -στο οποίο υποδύεται μια ακαδημαϊκό που δε μπορεί να αποκτήσει παιδιά-η Πενέλοπε Κρουζ θήλαζε το νεογέννητο γιο της. Μάλιστα, σε μερικές σκηνές μοιράζεται την οθόνη με «στρατιές» νεογέννητων.

«Κάποια από αυτά ήταν μόλις μιας εβδομάδας. Η μυρωδιά μου τα έκανε να θέλουν να φάνε. Ωστόσο, υποδυόμουν μία γυναίκα που δε μπορούσε να θηλάσει, μιας και δεν μπορούσε να κάνει παιδιά! Ήταν μια πολύ περίεργη αλλά αληθινή δυναμική ανάμεσα σε μένα και σε αυτά τα μωράκια», δηλώνει η ίδια η ηθοποιός.

Η ταινία, που παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ του Τορόντο, έχει επικό και μελοδραματικό χαρακτήρα και η υπόθεσή της τοποθετείται εν μέρει στο πλαίσιο του πολέμου στη Βοσνία. Η Κρουζ υποδύεται την Gemma, μια Ιταλίδα που γυρίζει στο Σαράγεβο με τον 16 χρόνων γιο της, Pietro. Στην πόλη βρίσκονται για να του μιλήσει για τον πατέρα του, τον νεκρό πια Αμερικανό φωτογράφο Diego (που τον υποδύεται ο Emile Hirsch), με τον οποίο είχε ζήσει στην πόλη χρόνια πριν. Μέσα από διάφορα flashbacks, μαθαίνουμε ότι η Gemma δεν είναι η φυσική μητέρα του Pietro.

«Νομίζω ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι ένας ύμνος σε όλες τις γυναίκες, στη μητρότητα», δηλώνει η Κρουζ. «Είναι επίσης ένας όμορφος φόρος τιμής στην ιδιαίτερη σχέση μητέρας και παιδιού». Έχοντας πλέον το δικό της γιο, τον Leo, καρπό του γάμου της με τον ηθοποιό Javier Bardem, η Πενέλοπε Κρουζ τονίζει πόσο βαθύτερα καταλαβαίνει τι λείπει στην Gemma.

Η Κρουζ έχει «χαλαρώσει» τους επαγγελματικούς ρυθμούς της μετά τη γέννηση του γιου της. «Όλο και περισσότερο γίνομαι πιο εκλεκτική στις επιλογές μου. Έχω πια τη δυνατότητα να επιλέγω ποια δουλειά θα κάνω, κάτι όμως που ποτέ δεν είναι στατικό και δεδομένο», υπογραμμίζει.

Η Ισπανίδα ηθοποιός, με αφορμή και την πλοκή του «Twice Born», κάνει και έναν παραλληλισμό με γεγονότα της τρέχουσας περιόδου. «Νομίζω ότι χρειάζεται να θυμόμαστε πράγματα που δεν έγιναν και τόσο παλιά, σε μέρη που δεν είναι και τόσο μακριά μας. Δε μπορεί να πάει κάποιος να δει αυτή την ταινία και να μη σκεφτεί το τι συμβαίνει σήμερα στη Συρία. Καμιά ταινία δε μπορεί να λύσει το πρόβλημα του πολέμου, ούτε της βίας. Μπορεί όμως να εμπνεύσει και να θέσει τα σωστά ερωτήματα».