Ο Guillermo del Toro δεν απογοητεύει ποτέ.

Είναι μια κατηγορία μόνος του ο Guillermo del Toro. Ο Μεξικανός δημιουργός έχει καθιερώσει ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό στιλ, καταφέρνοντας να είναι πάντα αγαπητός από την geek κοινότητα, την ίδια στιγμή που είχε και την εκτίμηση από μια σημαντική μερίδα του σινεφίλ κοινού, κυρίως λόγω του «Λαβύρινθου του Πάνα». Κοιτάζοντας την φιλμογραφία του, θα διαπιστώσει κανείς ότι ο del Toro δεν έχει κάποια κακή ταινία και σίγουρα καμία με την οποία να μην περνά καλά αυτός που τη βλέπει. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί ο ίδιος ο del Toro αντιμετωπίζει το σινεμά με τον ενθουσιασμό και τη φαντασία ενός μικρού παιδιού και αυτή η σταθερά δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο με το πέρασμα του χρόνου.

Ήρθε λοιπόν η στιγμή που ο Guillermo del Toro αναγνωρίζεται ευρέως από την πιο ακραιφνώς ακαδημαϊκή και σινεφίλ πλευρά του σινεμά και όλο αυτό χωρίς να αλλάξει τον πυρήνα όλων αυτών των πραγμάτων που αγαπάμε στις ταινίες του. Η «Μορφή του νερού» ξεκίνησε την πορεία της με τον Χρυσό Λέοντα στην Βενετία και ο δρόμος των βραβείων την φέρνει ως ένα από τα μεγάλα φαβορί στα Όσκαρ, με τον ίδιο τον del Toro να κάνει ουσιαστικά λόγο ότι πρόκειται για την πιο ώριμη έως τώρα ταινία του. Όχι επειδή διαφέρει στιλιστικά από ο,τιδήποτε άλλο έχει κάνει ως τώρα -καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για δική του ταινία από όλες τις απόψεις. Όπως είπε και ο ίδιος, στις πρώτες εννιά ταινίες του ερχόταν αντιμέτωπος με φοβίες της παιδικής του ηλικίας, ενώ στη «Μορφή του νερού» είναι η πρώτη φορά που μιλάει ανοιχτά ως ενήλικας για θέματα που τον απασχολούν σαν ενήλικα.

Η «Μορφή του νερού» είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, το οποίο μιλάει για τη διαφορετικότητα, τον έρωτα, αλλά και το σεξ με έναν τρόπο που ίσως δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε συχνά, αφού διαθέτει ανοιχτό μυαλό και ευθύτητα στον τρόπο που ξεδιπλώνει τις ιδέες του, την ίδια ώρα που διατηρεί μια παιδική αθωότητα στην αφήγηση από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι η ιστορία μιας μοναχικής βουβής επιστάτριας που δουλεύει σε ένα κυβερνητικό εργαστήριο υψηλής ασφάλειας, μέσα στο οποίο βρίσκεται καλά φυλασσόμενο ένα ανθρωπόμορφο αμφίβιο μυθικό πλάσμα που αιχμαλωτίστηκε από κάποιον βάλτο της Λατινικής Αμερικής. Πρόκειται δηλαδή για μια παραλλαγή του εμβληματικού «Creature from the Black Lagoon», το οποίο όρισε εν πολλοίς το είδος του monster horror στη δεκαετία του 1950.

Αυτό είναι το φανταστικό με τον Guillermo del Toro, ότι κατάφερε να μπει δυναμικά στην κούρσα όλων των βραβείων δημιουργώντας ένα fan fiction με τους δικούς του όρους. Ως παιδί, ήθελε να δει το τέρας από τον Gill-man και την Julia Adams να ολοκληρώνουν το ρομάντζο τους στην ταινία και αφού αυτό δεν επετεύχθη, ήθελε ο ίδιος να το πράξει. Η «Μορφή του νερού» τοποθετείται στην αρχή των 60s, σε μια προβληματική όσο και παράξενη εποχή μυστικών και αλλαγών, με τον Ψυχρό Πόλεμο να δημιουργεί ένα πέπλο καχυποψίας πάνω από τον κόσμο. Προφανώς και πρόκειται περί μιας αλληγορίας, αλλά δε σου επιβάλλει σε κανένα σημείο τη διδακτικότητά της παρά ενδιαφέρεται να σε βάλει μέσα σε μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, αποκόπτοντας για λίγο την επαφή σου με το σήμερα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που πηγαίνεις σινεμά.

Η Sally Hawkins είναι υπέροχη στον ρόλο της βουβής επιστάτριας που βλέπει τα πάντα στο πρόσωπο του τέρατος, μεταφέροντας μια μαγεία αλλοτινών στιγμών του κινηματογράφου, από δεκαετίες ακόμη παλιότερες από τα 60s. Η ψυχή του φιλμ είναι ωστόσο ο Richard Jenkins στον ρόλο ενός εξίσου μοναχικού γείτονα της Hawkins. Η μελαγχολική παρουσία του προσφέρει το λόγο στο φιλμ και σε συνδυασμό με την μαγική δουλειά που έχει κάνει ο Alexandre Desplat στο soundtrack, σχηματίζουν μια φανταστική ατμόσφαιρα, κάνοντάς σε να νιώθεις πως παρακολουθώντας την ταινία ίπτασαι μέσα στο νερό, μια εμπειρία μοναδική που δεν είναι εύκολο να τη συναντήσεις αλλού.

Η μοναδική μας ένσταση είναι ότι όλα αυτά τα βραβεία και οι διθυραμβικές κριτικές έρχονται τώρα σαν να μας λένε ότι μέχρι τώρα ο del Toro ήταν ένας δημιουργός ταινιών «για παιδιά» και πως τώρα σοβαρεύτηκε επιτέλους και ήρθε στον κόσμο των ενηλίκων. Δεν περιμέναμε την «Μορφή του νερού» για να αγαπήσουμε τον del Toro, όπως δεν περιμένουμε και την επιτυχία της ταινίας στα Όσκαρ ώστε να αναγνωρίσουμε την αξία του. Όλα αυτά είναι ήδη δεδομένα και απλά τώρα επιστεγάζονται ακόμη περισσότερο. Η «Μορφή του νερού» είναι πρώτα απ’ όλα ένα παραμύθι πίστης στο σινεμά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

Θέλεις βραβευμένες ταινίες; Δες Nova!

Απόλαυσε ταινίες που σάρωσαν τα βραβεία σε Αμερική και Ευρώπη. Και ταινίες που ήδη κλέβουν την παράσταση στο χορό των φετινών βραβείων σε Α' προβολή: Τρεις Πινακίδες έξω από το Εντινγκ, έξω από το Μιζούρι, Wonder, Το Σχήμα του Νερού, The Disaster Artist, The Greatest Showman.