Το solo σκηνοθετικό ντεμπούτο της Greta Gerwig είναι μια αληθινή ιστορία ενηλικίωσης, με την οποία θα ταυτιστούν αληθινοί άνθρωποι.

Η εφηβεία είναι μία ξεχωριστή χώρα, αποκομμένη από όλα τα πολύ «σημαντικά» που μονοπωλούν το χώρο των ειδήσεων και το ενδιαφέρον των «μεγάλων». Είναι υπέροχο που έχει τα απολύτως δικά της ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζει με τον εντελώς δικό της ξεχωριστό τρόπο, αλλά είναι και γλυκόπικρο καθώς παρότι ο πληθυσμός αυτής της χώρας είναι σταθερά μεγάλος, δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να μείνει σε αυτή για περισσότερα από λίγα χρόνια. Και μόλις φύγεις από αυτή τη χώρα μπορεί να έχεις αναμνήσεις, αλλά το πιθανότερο είναι να μη θυμάσαι ακριβώς πώς τις βίωσες εκείνη ακριβώς τη στιγμή που δημιουργήθηκαν. Και για αυτό το λόγο και οι κάτοικοι εφηβείας δεν πρόκειται να δουν με συμπάθεια όσους δε μένουν στη χώρα τους. Είναι η αλήθεια, αλλά εν τέλει είναι και το δίκαιο.

Φεύγοντας από την εφηβεία, γίνεσαι ουσιαστικά άλλος άνθρωπος και τα περισσότερα από τα πράγματα που σου φαίνονταν τότε μεγάλα και σπουδαία, φαντάζουν πια κάπως ασήμαντα και παιδικά. Είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να αναβιώσεις τις εμπειρίες, τις ανησυχίες, τα άγχη και τα συναισθήματα εκείνης της εποχής δίχως να φέρεις στην εξίσωση τη σκοπιά της τωρινής σου κατάστασης. Είναι λοιπόν πραγματικά σπάνιο αυτό που πετυχαίνει το «Lady Bird», το solo σκηνοθετικό ντεμπούτο της Greta Gerwig, το οποίο αποτελεί την πιο προσωπική κινηματογραφική ιστορία που μπορεί να συναντήσει κανείς στα φετινά Όσκαρ.

Εκεί που η πλειοψηφία των ταινιών που παίρνουν τον δρόμο των βραβείων δε μοιάζουν να δημιουργήθηκαν από κάποια αληθινή δημιουργική ανάγκη, το φιλμ της Gerwig είναι μια όαση προσωπικής εξομολόγησης επί της οθόνης, σαν αυτές τις στιγμές που βρίσκεσαι σε μια παρέα και έχετε αρχίσει ήδη και νιώθετε άνετα μεταξύ σας ώστε να διηγείστε ιστορίες της εφηβείας σας, όχι όμως επειδή «ήταν καλύτερα τότε», αλλά επειδή υπήρχε μια άγουρη μοναδικότητα, στην οποία ευχαρίστως επιστρέφεις τώρα που έχεις γίνει εκείνο που σου προκαλούσε αποστροφή σε εκείνα τα χρόνια.

Υπάρχει μια φωτογραφία από τα γυρίσματα του «Lady Bird» με την Greta Gerwig να φοράει ένα φόρεμα για τον μεγάλο prom χορό, ακόμη και ας μη βρίσκεται μπροστά από την κάμερα. Βρίσκεται τόσο μέσα στο πρότζεκτ της, ώστε ακόμη και αν δεν έχει συμβεί τίποτα από το σενάριο στην ίδια προσωπικά, ξέθαψε παλιά λευκώματα και φωτογραφίες από την εφηβεία της στο Σακραμέντο, ώστε οι ηθοποιοί της ταινίας να μπουν μέσα στο κλίμα όσο πιο πολύ γίνεται. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει τρομερά φυσικό και αυθεντικό, σαν ένα κανονικό ταξίδι down the memory lane για όσους μεγάλωσαν μέσα στα 00s, χωρίς βέβαια να υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί όσον αφορά την κοινή εμπειρία που θα βιώσει όποιος παρακολουθήσει την ταινία.

Φυσικά η Gerwig πέτυχε διάνα με την επιλογή της Saoirse Ronan για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία εδώ μοιάζει με ένα prequel της ίδιας της Gerwig στο «Frances Ha». Η Ronan διακατέχεται από μια ανεπιτήδευτη φυσικότητα, εκφράζοντας τον τύπο της νεαρής κοπέλας με καλλιτεχνικές ανησυχίες η οποία υπεραναλύει τα πάντα και περιμένει να τελειώσουν τα χρόνια της εφηβείας της ώστε να πάει σε μια μεγάλη πόλη που θα της ταιριάζει πολύ περισσότερο, μόνο για να συνειδητοποιήσει πως τελικά στην πορεία για να γίνει αυτό που θέλει, ένα κομμάτι της θα εξελιχθεί σε αυτό που σιχαινόταν στη μητέρα της. Είναι φανταστικός ο τρόπος που η Ronan εκπέμπει την ίδια στιγμή αβεβαιότητα για τον εαυτό της αλλά και συνάμα τόση αυτοπεποίθηση, πετυχαίνοντας μια ερμηνεία που την προτιμούμε πολύ περισσότερο από κάθε Frances McDormand και Sally Hawkins (και ας αναγνωρίζουμε την σπουδαία δουλειά τους).

Το «Lady Bird» είναι ένα αποτύπωμα μιας στιγμής της ζωής μας, μια χαμηλόφωνη κινηματογραφική διήγηση που μπορεί να είναι μικρής κλίμακας αλλά είναι πολύ πιο εύκολο να ταυτιστείς μαζί της από πολλές μεγαλύτερης κλίμακας ταινίας. Αν υπάρχει ένας λόγος που συνεχίζουμε να παθιαζόμαστε με το σινεμά σήμερα, να περιμένουμε να δούμε ταινίες στη μεγάλη οθόνη και ενθουσιαζόμαστε με αυτές και στην πορεία να ταυτιζόμαστε με πρόσωπα και χαρακτήρες, είναι η ύπαρξη ταινιών όπως το «Lady Bird». Έχουμε πραγματική ανάγκη για φωνές όπως αυτή της Greta Gerwig και βουρκώνουμε από συγκίνηση όταν δικαιώνουν με τέτοιον τρόπο την «επένδυσή» μας επάνω τους.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

Θέλεις βραβευμένες ταινίες; Δες Nova!

Απόλαυσε ταινίες που σάρωσαν τα βραβεία σε Αμερική και Ευρώπη. Και ταινίες που ήδη κλέβουν την παράσταση στο χορό των φετινών βραβείων σε Α' προβολή: Τρεις Πινακίδες έξω από το Εντινγκ, έξω από το Μιζούρι, Wonder, Το Σχήμα του Νερού, The Disaster Artist, The Greatest Showman.