Αξιολογούμε όσα αξίζει να κρατήσουμε από την ποπ κουλτούρα κάθε δεκαπενθήμερου.

Σήμερα κυκλοφορούν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα σε σινεμά, τηλεόραση και μουσική και η νέα ευκολία που προσφέρουν streaming μέσα όπως το Netflix και το Spotify δημιουργούν ένα πολυποίκιλο και τρομερά ενδιαφέρον τοπίο, χωρίς να έχουμε ωστόσο τον χρόνο να το εξερευνήσουμε στο βάθος που θα θέλαμε. Για αυτό το λόγο λοιπόν εδώ θα κρατάμε σημειώσεις δύο φορές τον μήνα για όσα αξιόλογα μας απασχόλησαν το προηγούμενο δεκαπενθήμερο.

Ας τσεκάρουμε όσα αξίζει να κρατήσουμε για το διάστημα από την 16η έως την 28η Φεβρουαρίου.

«Everything Sucks!»

Η αίσθηση που σου αφήνει το «Everything Sucks!» είναι πως θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο. Δεν είναι κακό, αλλά δεν καταφέρνει να σε κάνει να το αγαπήσεις στο βαθμό που θα περιμένεις τη δεύτερη σεζόν του, και ας τη δούμε με ευχαρίστηση όταν με το καλό θα βγει. Ίσως το «χειρότερο» που έχει συμβεί δημιουργικά στο Netflix να είναι η επιτυχία του «Stranger Things», υπό την έννοια ότι πλέον ξεπετάγονται διαρκώς σειρές που προσπαθούν να δανειστούν στοιχεία από τη φόρμα του. Τέτοιο παράδειγμα είναι το «Dark», ενώ και το «Everything Sucks!» έχει πολλά τέτοια στοιχεία, αφού υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να αναπαριστά την παρέα των παιδιών του «Stranger Things» αν ζούσαν σε μια επαρχιακή πόλη στα 90s, χωρίς τα μεταφυσικά στοιχεία.

Το «Everything Sucks!» τοποθετείται χρονικά στο 1996 και παρακολουθεί μια εφηβική παρέα στην υπαρκτή πόλη Boring του Oregon. Η νοσταλγία των 90s πουλάει πολύ, αλλά εδώ χρησιμοποιείται περισσότερο ως το τυράκι για να φέρει τον κόσμο, κάτι που το λογίζουμε ως θετικό στοιχείο. Αν εξαιρέσεις τη μουσική και κάποιες στιλιστικές επιλογές, η σειρά δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα θεματικό πάρκο των 90s και επικεντρώνεται στις σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών, ανακαλύπτοντας μια γλυκιά queer ιστορία ενηλικίωσης.

Το μόνο μας πρόβλημα είναι ότι δε βλέπουμε μια αληθινή δημιουργική ανάγκη πίσω από το «Everything Sucks!», το οποίο μοιάζει ως μια συρραφή πολλών άλλων πραγμάτων. Υπάρχει το potential για να ξεχωρίσει, αλλά για τώρα είναι ό,τι καλύτερο θα βρείτε στο Netflix για να παρακολουθήσετε offline κατά τη διάρκεια κάποιου ταξιδιού.

«Ugly Delicious»

Οι ταξιδιωτικές εκπομπές ντοκιμαντέρ που επικεντρώνονται γύρω από τη μαγειρική έχουν πάντοτε ενδιαφέρον. Δύο από τους βασικότερους λόγους που ο κόσμος δουλεύει είναι ώστε να έχει χρήματα για φαγητό της αρεσκείας του και για να μπορεί να κάνει ταξίδια. Συνεπώς, δεν υπάρχει κάτι καλύτερο μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά να γυρίσεις σπίτι και να ταξιδέψεις νοητικά παρακολουθώντας μια τέτοια εκπομπή.

Το «Ugly Delicious» του Netflix λοιπόν δεν είναι απλά μια τέτοια εκπομπή. Ο David Chang που την παρουσιάζει είναι έτσι κι αλλιώς μια διαφορετική περίπτωση σεφ από τα καθιερωμένα πρότυπα και όλα τα στοιχεία που τον κάνουν ξεχωριστό, είναι τα ίδια που οριοθετούν και τη συγκεκριμένη εκπομπή. Θεωρητικά, το «Ugly Delicious» στα οκτώ επεισόδια της πρώτης σεζόν του θέτει στο μικροσκόπιο μερικά από τα πιο δημοφιλή φαγητά ανά τον κόσμο, όπως την πίτσα, τα τάκος και το τηγανητό κοτόπουλο. Στην πράξη όμως το φαγητό και οι γεύσεις είναι απλά η αφορμή για κοινωνική και ιστορική έρευνα και για την ανάδειξη συγκεκριμένων πολιτισμικών στοιχείων μέσα σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει.

Μέσα από φαγητά που είναι αγαπητά ανά τον κόσμο, ο Chang ακολουθεί πολιτισμικές διαδρομές και φέρνει στην επιφάνεια αληθινά ευγενή συναισθήματα, με κάθε γεύση να συνδέεται με μια ανάμνηση. Ίσως να μην έχει υπάρξει ανάλογη περίπτωση τόσο κοντινής αναβίωσης του αλησμόνητου σκηνικού από τον «Ρατατούη», εκεί που ο στριφνός και αυστηρός κριτικός δοκιμάζοντας ένα πιάτο στο τέλος της ταινίας πηγαίνει πίσω στις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του. Το φαγητό είναι πολλά πράγματα πέρα από την γεύση και σίγουρα δε βρίσκεται μέσα στα πεντάστερα εστιατόρια που σερβίρουν fusion κουζίνες και αποκόβουν τις πρώτες ύλες από οποιοδήποτε συναίσθημα με το οποίο μπορεί να συνδέονται. Στο τέλος της πρώτης σεζόν αφενός θες περισσότερο και αφετέρου θέλεις απλά να πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά τον Chang. Το φαγητό είναι αγάπη.

SOB x RBE – «Gangin»

Το ότι το hip hop είναι η πιο ενδιαφέρουσα μουσική διαδρομή εν έτει 2018 δε σημαίνει και πως ό,τι κυκλοφορεί κάτω από την ταμπέλα του έχει αληθινό ενδιαφέρον. Ίσα-ίσα, το επίπεδο είναι πλέον πολύ υψηλό και οι προσδοκίες από κάθε νέα κυκλοφορία είναι εξίσου μεγάλες. Ο καλύτερος hip hop δίσκος του 2018 λοιπόν ως τώρα είναι το «Gangin» από τους SOB X RBE.

Ας το θέσουμε όσο πιο απλά γίνεται. Το σωστό hip hop δεν είναι φτιαγμένο για να το ακούν λευκοί άνδρες ως background ενώ δουλεύουν σε ένα γραφείο, και δεν προσπαθούμε να φανούμε «πιουρίστες» λέγοντας κάτι τέτοιο. Πρέπει να έχει μια δυναμική και μια αλητεία που να περνούν ένα τεστ αυθεντικότητας. Το hip hop είναι βιωμένες εμπειρίες ζωής στο δρόμο. Το «Gangin» λοιπόν είναι ένα άλμπουμ που στέκεται γερά στις 90s επιρροές του από το West Coast, ενώ έχει όλη τη φρεσκάδα ώστε να σταθεί επάξια στο σήμερα και να δείξει και το αύριο. Τα τέσσερα μέλη των SOB x RBE σε κάνουν να θέλεις να παρατήσεις τα πάντα και να πας σε κάποιον παραλιακό αυτοκινητόδρομο με κοκοφοίνικες και να χαζεύεις τα ακριβά αυτοκίνητα να κόβουν βόλτες. Το «Carpoolin’» είναι αυτή τη στιγμή το μοναδικό εναρκτήριο track που χρειαζόμαστε.

Αν το «Gangin» είναι ο hip hop δίσκος της χρονιάς έως τώρα, τότε το «In a Poem Unlimited» των U.S. Girls είναι απλά ο δίσκος της χρονιάς. Το σόλο μουσικό προτζεκτ της αμερικανίδας μουσικού Meghan Remy φτάνει στο peak της δημιουργικότητάς του, μέσα από ένα άλμπουμ-μουσικό χωνευτήρι διαφορετικών ειδών, το οποίο αποτελεί ένα μνημείο σύγχρονης αισθητικής στον ήχο. Από την mainstream pop των τελευταίων τριών δεκαετιών, την ηλεκτρονική μουσική του τώρα και το art «ο,τιδήποτε» της St. Vincent, σπάνια συναντάς τόσο φιλόδοξες κυκλοφορίες που ανοίγουν τόσο πολύ την κλίμακα, αλλά εν τέλει πετυχαίνουν στο κάθε τι.

Το «In a Poem Unlimited» είναι ένας δίσκος που βρίθει καλλιτεχνικών αναφορών και επιρροών και στιχουργικά αποτελεί ένα δυνατό κατηγορητήριο απέναντι στην σύγχρονη πολιτική, ενώ συνδράμει και ως ένα επίκαιρο και καθόλου βεβιασμένο φεμινιστικό μανιφέστο. Την ίδια στιγμή, οι συνθέσεις είναι αφάνταστα catchy και χορεύονται όλες από την αρχή ως το τέλος. Είναι απίστευτο πόσο τέλεια δομημένα είναι όλα μέσα σε αυτό το δίσκο και μπορεί το 2018 να ξεκίνησε υποτονικά στη μουσική, αλλά η συνέχεια του έτους προμηνύεται καυτή.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

Θέλεις βραβευμένες ταινίες; Δες Nova!

Απόλαυσε ταινίες που σάρωσαν τα βραβεία σε Αμερική και Ευρώπη. Και ταινίες που ήδη κλέβουν την παράσταση στο χορό των φετινών βραβείων σε Α' προβολή: Τρεις Πινακίδες έξω από το Εντινγκ, έξω από το Μιζούρι, Wonder, Το Σχήμα του Νερού, The Disaster Artist, The Greatest Showman.