Πώς ένα ιαπωνικό ριάλιτι σόου είναι ό,τι πιο εθιστικό θα δεις στο Netflix αυτή τη στιγμή.

Οι Ιάπωνες ζουν διαφορετικά κάποια πράγματα. Η Άπω Ανατολή μοιάζει με ένα παράξενο εξωγήινο τοπίο για ένα μέσο πολίτη της Δύσης και υπάρχουν τόσα ενδιαφέροντα σημεία για να εξερευνήσεις, όχι μόνο σε επίπεδο αρχιτεκτονικής και ιστορίας, αλλά και στο πώς προσεγγίζουν τα συναισθήματά τους οι άνθρωποι. Πρόκειται για μια διαφορετική κουλτούρα από ό,τι έχουμε συνηθίσει και εκεί έγκειται και το ενδιαφέρον, αφού ποιο θα ήταν ακριβώς το νόημα αν ήμαστε όλοι ίδιοι;

Υπάρχει μια στωικότητα και μια ευγένεια ως μέρος της παιδείας τους, κάτι το οποίο είναι εμφανές σε κάθε έκφανση της κουλτούρας τους, ακόμη και αν μιλάμε για ριάλιτι εκπομπές. Το «Terrace House», για παράδειγμα, είναι ένα μικρό φαινόμενο της τηλεόρασης για τη δεκαετία που διανύουμε, αφού μέσω της συνδρομής και του Netflix έχει καταφέρει να ανοιχτεί σε ένα παγκόσμιο κοινό και να δημιουργήσει πιστούς οπαδούς ανά την υφήλιο.

Μπορεί εκ μιας πρώτης όψεως να φαντάζει σαν ένα αναβαθμισμένο και πιο καλαίσθητο «Big Brother» για την ψηφιακή εποχή, με ολίγη από dating shows σε στιλ «The Bachelor», ωστόσο το αποτέλεσμα είναι άκρως εθιστικό και καθόλου ευτελές. Το «Terrace House» λειτουργεί ιδανικά και αν το μόνο που αναζητάς είναι ένα χαλαρωτικό «σβήσιμο» μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά, αλλά και αν είσαι ιδιότροπος σινεφίλ που θεωρεί trash ο,τιδήποτε σχετίζεται με τη λέξη «ριάλιτι».

Το «Terrace House» ξεκίνησε ως πρόγραμμα το 2012 και αυτή τη στιγμή διανύει τον τέταρτο κύκλο του, με το «Opening New Doors» (προηγήθηκαν τα «Boys x Girls Next Door», «Boys & Girls in the City» και «Aloha State»). Η ιδέα είναι πολύ απλή: έξι άνθρωποι -τρεις άνδρες και τρεις γυναίκες- ζουν μαζί σε ένα σπίτι από το οποίο μπορούν να φύγουν όποτε το θελήσουν, ενώ έχουν και πρόσβαση σε αυτοκίνητο. Δεν υπάρχει κανένα σενάριο και κατά τη διάρκεια κάθε συγκατοίκησης, μερικά μέρη του «καστ» αντικαθίστανται. Ανά 10 με 15 λεπτά σε κάθε επεισόδιο η δράση φεύγει από τους συμμετέχοντες και μεταφερόμαστε σε ένα στούντιο, στο οποίο μια παρέα δημοφιλών παρουσιαστών στην Ιαπωνία αναλαμβάνουν ρόλο σχολιαστή, ανακεφαλαιώνοντας με βιτριολικό χιούμορ όσα συμβαίνουν εντός και εκτός σπιτιού. Αυτό είναι το concept του «Terrace House» και αρκεί για να εξελιχθεί σε μια από τις πιο εθιστικές εκπομπές που μπορείς να πετύχεις στο Netflix αυτή τη στιγμή.

Η βάση του «Opening New Doors» τοποθετείται στο ορεινό χειμερινό θέρετρο της πόλης Karuizawa, κάτι που φαίνεται και στους συμμετέχοντες, αφού μέσα σε αυτούς συναντάμε έναν 31χρονο επαγγελματία snowboarder και μια 24χρονη παίκτρια χόκεϊ επί πάγου, η οποία μπήκε στο παιχνίδι με σκοπό να αυξήσει τη δημοφιλία του αθλήματος. Βέβαια, σε πρωταγωνιστές του πρώτου μέρους της σεζόν εξελίχθηκαν ένας 19χρονος επίδοξος σεφ που αρνείται να μεγαλώσει και να αναλάβει τις ευθύνες του και μια 20χρονη φοιτήτρια που θέλει να γίνει μοντέλο, αλλά προς το παρόν είναι αυτή με τις περισσότερες κατακτήσεις στο σπίτι, γεγονός που της δίνει τη δυνατότητα να αποδείξει και αυτή με τη σειρά της τη συναισθηματική της ανωριμότητα.

Είναι φανταστικό πώς το «Terrace House» λειτουργεί ως κοινωνικό πείραμα όταν δύο τουλάχιστον άνδρες ποθούν την ίδια γυναίκα και επιχειρούν να «ρίξουν» τον άλλο με έναν τρόπο που δε θα είναι προφανής και αγενής και αντιστοίχως εξίσου ενδιαφέρον έχει όταν αυτό συμβαίνει και στις γυναίκες, τονίζοντας τις διαφορές ανάμεσα στην ανδρική και τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Σε άλλα σημεία μοιάζει σαν ένα αθλητικό ντοκιμαντέρ, όταν η παίκτρια του χόκεϊ εξομολογείται το αγνό πάθος της με το άθλημα αλλά και την αγωνία της να καταφέρει να πετύχει με την ομάδα στην οποία αγωνίζεται από μικρό κορίτσι, Από την άλλη, όταν η συγκεκριμένη παίκτρια (αλήθεια, θεωρούνται όντως «παίκτες» οι συμμετέχοντες;) αρχίζει και αναπτύσσει φλερτ με έναν 22χρονο «συμπαίκτη» της που εργάζεται επαγγελματικά ως μοντέλο και έχει αμερικανικές ρίζες, το στιλ της εκπομπής αλλάζει και μοιάζει περισσότερο σε ιαπωνική mumblecore κομεντί. Όσο για την προσωπική ιστορία του νεαρού επίδοξου σεφ, από ένα σημείο και έπειτα μοιάζει με αδιέξοδη εφηβική δραμεντί με στοχαστική διάθεση.

Όλες αυτές οι ιστορίες καταλήγουν στο στούντιο των σχολιαστών, με την ατμόσφαιρα να είναι τόσο χαλαρή και παρεΐστικη που θα σε κάνει να γελάς δυνατά ακόμη και αν είσαι δύστροπος στο χιούμορ σου. Είναι τόσα πολλά πράγματα μαζί το «Terrace House» και εμπεριέχει τόσα πολλά διαφορετικά συναισθήματα, ώστε δεν ταυτίζεσαι με κάποιον από τους συμμετέχοντες συγκεκριμένα, αλλά βρίσκεις πράγματα που να σε ενδιαφέρουν και να σε αφορούν μέσα σε όλες τις καταστάσεις. Και ακόμη και όταν η εκπομπή φτάνει στα όρια του κανονικού «ριάλιτι», το κάνει τόσο εθιστικά που σε κάνει να θέλεις κι άλλο. Στο τέλος, απλά θα καταλήξεις να δεις όλες τις σεζόν που υπάρχουν διαθέσιμες. Το «Terrace House» δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας καθρέπτης της ίδιας της ζωής.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ