Αξιολογούμε όσα αξίζει να κρατήσουμε από την ποπ κουλτούρα κάθε δεκαπενθήμερου.

Σήμερα κυκλοφορούν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα σε σινεμά, τηλεόραση και μουσική και η νέα ευκολία που προσφέρουν streaming μέσα όπως το Netflix και το Spotify δημιουργούν ένα πολυποίκιλο και τρομερά ενδιαφέρον τοπίο, χωρίς να έχουμε ωστόσο τον χρόνο να το εξερευνήσουμε στο βάθος που θα θέλαμε. Για αυτό το λόγο λοιπόν εδώ θα κρατάμε σημειώσεις δύο φορές τον μήνα για όσα αξιόλογα μας απασχόλησαν το προηγούμενο δεκαπενθήμερο.

Είναι πραγματικά δύσκολο να αριθμήσεις πολλούς εν ενεργεία καλύτερους δημιουργούς του κινηματογράφου από την Lynne Ramsay αυτή τη στιγμή. Μπορεί η Σκωτσέζα να παίρνει το χρόνο της ανάμεσα στις δουλειές της, έχοντας μόλις τέσσερις μεγάλου μήκους φιλμ μέσα σε 19 χρόνια, ωστόσο κάθε νέα της ταινία έρχεται να ταρακουνήσει κάθε φορά τον κινηματογράφο, δείχνοντας καινούριους δρόμους.

Στις αρχές της δεκαετίας μας σόκαρε με το «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν», αναδεικνύοντας το υποκριτικό ταλέντο του Ezra Miller, και τώρα επανήλθε για να χτίσει ένα αγωνιώδες θρίλερ με έναν πληρωμένο δολοφόνο, ως προκάλυμμα ενός υπαρξιακού ψυχογραφήματος του πρωταγωνιστή του. Το «Δεν ήσουν ποτέ εδώ» δανείζεται τα ακραία συναισθήματα του ομότιτλου μυθιστορήματος από τον Jonathan Ames, τα μεγεθύνει και δημιουργεί σινεμά το οποίο βρίσκεται στα άκρα. Συνεπικουρούμενη από μια ακόμη βιωματική ερμηνεία από τον Joaquin Phoenix και από ένα ακόμη συγκλονιστικό soundtrack από τον Jonny Greenwood, η Ramsay ορίζει ξανά την ταυτότητα του σινεμά σήμερα, με μια ανεπανάληπτη εμπειρία που δεν ενδείκνυται για όσους δεν έχουν γερό στομάχι.

Είναι ωραίο να βλέπεις κινηματογραφικά ντεμπούτα που έχουν την ζωντάνια και τις ανησυχίες νέων ανθρώπων που αναζητούν τρόπους να εκφραστούν δημιουργικά και όχι να ακολουθήσουν μια πεπατημένη οδό που μυρίζει ναφθαλίνη. Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό και πιο ακραίο «Frances Ha», με πρωταγωνίστρια μια 31χρονη γυναίκα που βρίσκεται στο Παρίσι εντελώς μόνη της και με κάθε τι στη ζωή της να καταρρέει. Μοναδική της συντροφιά είναι μια γάτα, και κάτω από αυτές τις συνθήκες πρέπει να ανακαλύψει αυτό που θέλει να γίνει, με το χρόνο να μην είναι με το μέρος της.

Η Laetitia Dosch παραδίδει μια ερμηνεία που δεν κάνει εκπτώσεις, απεικονίζοντας την πρωταγωνίστρια ακριβώς όπως είναι σε αυτή τη φάση της ζωής της, τρέχοντας δηλαδή σε έναν αυτοκινητόδρομο με σπασμένα τα φρένα. Εκεί που το σινεμά των αδερφών Dardenne συναντά αυτό του Noah Baumbach, αναδύεται η φωνή της Leonor Soraille. Επιβάλλεται να παρακολουθήσουμε τα επόμενα βήματά της.

«On My Block»

Ένα από τα πιο αληθινά ενδιαφέροντα στοιχεία του Netflix αυτή τη στιγμή είναι η πολυπολιτισμικότητα που διακρίνει τα sitcoms του. Μετά από την επιτυχία που σημειώνουν σειρές όπως το «One Day at a Time», αλλά και τα «Dear White People» και «She’s Gotta Have It», αναδεικνύονται ιστορίες με μαύρους και Λατίνους πρωταγωνιστές, οι οποίοι αυτή τη φορά δε βρίσκονται στο περιθώριο, αλλά διηγούνται τη δική τους ζωή με ζητήματα που τους αφορούν άμεσα.

Το «On My Block» έρχεται να προστεθεί σε αυτή την αλυσίδα, παρουσιάζοντας μια ιστορία ενηλικίωσης μαύρων και Λατίνων εφήβων. Πίσω από τη σειρά βρίσκεται η δημιουργός του «Awkward», η οποία γνωρίζει πώς να «βουτήξει» μέσα στην κωμωδία της καρικατούρας, αλλά και να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα όταν χρειάζεται και να κάνει την αλλαγή προς το σκληρό δράμα. Το «On My Block» είναι από τα πιο φρέσκα πράγματα που έχουμε δει φέτος στην τηλεόραση και χρειαζόμαστε σίγουρα και άλλες τέτοιες ιστορίες.

«The Terror»

Όσο και αν το «The Walking Dead» προσπαθεί να πλασαριστεί ως μια από τις σημαντικότερες horror τηλεοπτικές δημιουργίες της δεκαετίας, στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από μια βαρετή και παρωχημένη σειρά που έχει περιέλθει στην ανυπαρξία για ένα ντροπιαστικά μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό το κενό λοιπόν φαίνεται πως έρχεται να καλύψει, επίσης από το δίκτυο του AMC.

Στηρίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Dan Simmons, το οποίο με τη σειρά του βασίζεται στην αληθινή ιστορία εξαφάνισης της βρετανικής ναυτικής αποστολής εξερεύνησης του Αρκτικού κύκλου το 1845. Πολλά σενάρια έχουν σχηματιστεί για τους λόγους της εξαφάνισής τους και  το φυσικό αφιλόξενο αρκτικό περιβάλλον συναντά το μυστήριο και το μεταφυσικό, με το όνομα του Ridley Scott στην παραγωγή να εγγυάται τα καλύτερα αποτελέσματα. Εκεί που το «Alien» συναντά το «The Thing» του Carpenter έρχεται το «The Terror» για να δώσει ένα νέο νόημα στον τηλεοπτικό τρόμο. Τα σημαντικά ονόματα που συναντάμε στο καστ (Jared Harris, Tobias Menzies, Ciaran Hinds μεταξύ άλλων) απλά εγγυώνται πως αυτή η σειρά ήρθε για να μείνει. Προς το παρόν ακόμη να ξεπεράσουμε το αγνό horror στον πάγο του δεύτερου επεισοδίου. Τα καλύτερα είναι σίγουρα μπροστά για αυτό το νέο μας τηλεοπτικό κόλλημα.

Είναι φανταστική η εξέλιξη της Kacey Musgraves. Η 29χρονη τραγουδοποιός από το Τέξας έδειξε από την αρχή της καριέρας της ότι δεν είναι μια ακόμη τυπική σταρ της country, ακολουθώντας μια καθαρά προσωπική διαδρομή, διαφορετική από αυτή της Taylor Swift, αλλά ικανή να την κάνει να φύγει από τα στεγανά του είδους της.

Φαινόταν πως η Musgraves μπορεί να κάνει την country ενδιαφέρουσα και επίκαιρη μετά από πάρα πολλά χρόνια, αλλά ο τρίτος δίσκος της με τίτλο «Golden Hour» ξεπερνά ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες. Σε αυτόν η Musgraves εξιστορεί με απλότητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια την κοσμοθεωρία της, την ίδια στιγμή που οδηγεί τη μουσική της σε τριπαριστά ποπ μονοπάτια, τα οποία όπως ειπώθηκε εύστοχα φαντάζουν σαν οι Daft Punk να κάνουν παραγωγή στους Fleetwood Mac. Το «Slow Burn» είναι ένα αληθινά συγκλονιστικό τραγούδι, από τα καλύτερα εναρκτήρια κομμάτια που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό, ενώ το «High Horse» είναι ένα ασύλληπτο χιτάκι που ακολουθεί απάτητες έως τώρα μουσικές διαδρομές. Μπορεί να κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγες μέρες, ωστόσο είναι εμφανές πως το «Golden Hour» έχει τη στόφα του κλασικού. Ήρθε για να μείνει η Kacey Musgraves.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ