Αξιολογούμε όσα αξίζει να κρατήσουμε από την ποπ κουλτούρα κάθε δεκαπενθήμερου.

Σήμερα κυκλοφορούν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα σε σινεμά, τηλεόραση και μουσική και η νέα ευκολία που προσφέρουν streaming μέσα όπως το Netflix και το Spotify δημιουργούν ένα πολυποίκιλο και τρομερά ενδιαφέρον τοπίο, χωρίς να έχουμε ωστόσο τον χρόνο να το εξερευνήσουμε στο βάθος που θα θέλαμε. Για αυτό το λόγο λοιπόν εδώ θα κρατάμε σημειώσεις δύο φορές τον μήνα για όσα αξιόλογα μας απασχόλησαν το προηγούμενο δεκαπενθήμερο.

Είναι τρελός ο Donald Glover. Και ιδιοφυία. Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποιον άλλο δημιουργό της γενιάς του που να πειραματίζεται σε τόσα πολλά επίπεδα, την ίδια στιγμή που ο,τιδήποτε φτιάχνει είναι τόσο πολύ στο εδώ και το τώρα, δίχως καν να προσπαθεί για αυτό. Το «Atlanta» είναι η σημαντικότερη ποπ σειρά που υπάρχει σήμερα -εκεί που το «Twin Peaks» συναντά τη σύγχρονη σκηνή του hip hop- και με επεισόδια σαν το «Teddy Perkins» συνεχίζει να χτίζει και να επιβεβαιώνει το μύθο του.

Το «Teddy Perkins» είναι ένα φιλμ διάρκειας 41 λεπτών που προβλήθηκε από τη συχνότητα του FX χωρίς την παρεμβολή διαφημίσεων και το οποίο εξερευνά ουσιαστικά την προσωπικότητα του Michael Jackson, όπως αυτός ήταν και εκλαμβανόταν από την κοινή γνώμη στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ο Glover αναλαμβάνει να υποδυθεί τον χαρακτήρα του Teddy Perkins, ενός μοναχικού ξεπερασμένου σταρ ο οποίος σύμφωνα με τον ίδιο μένει κλεισμένος μαζί με τον αδερφό του, ο οποίος έχει μια σπάνια ασθένεια και τον οποίο αρχικά δεν τον βλέπουμε πουθενά.

Είναι σημαντικό που πρωταγωνιστής αυτού του επεισοδίου είναι ο Darius, καθώς είναι ο μόνος χαρακτήρας της σειράς που θα αντιμετώπιζε αυτή την κατάσταση μέχρι τέλους και με τόση εσωτερική πειθαρχεία και εξωτερικευμένη ηρεμία. Το «Teddy Perkins» είναι ταινία τρόμου και αποπνικτικό δράμα ταυτόχρονα, με τη σκηνή που ξεκλειδώνει όλο το επεισόδιο να είναι αυτή με το «μουσείο του πατέρα», στην οποία αναφέρεται και το όνομα του πατέρα του Michael Jackson.

Όπως και στην πρώτη σεζόν, έτσι και η δεύτερη, μετά τα τρία πρώτα αναγνωριστικά επεισόδια που επικεντρώνονταν περισσότερο στην πλοκή πειραματίζεται προς κάθε κατεύθυνση, καταδεικνύοντας ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν όρια για τον Glover. Είναι πραγματικά απελευθερωτικό να το λες αυτό για κάποιον δημιουργό.

Όσο ενθουσιασμένοι είμαστε με τον Donald Glover, άλλο τόσο είμαστε αυτή τη στιγμή και με την Phoebe Waller-Bridge. Η δημιουργός και πρωταγωνίστρια του λατρεμένου «Fleabag» είναι έτοιμη για να κατακτήσει την κορυφή και δε γίνεται να μη χαρείς για αυτό.

Πρόκειται για ένα βρετανικό κατασκοπικό θρίλερ όπως δεν το έχεις ξαναδεί, το οποίο περιστρέφεται γύρω από δύο γυναίκες πρωταγωνίστριες. Από τη μία βρίσκεται η Eve, μια πράκτορας της MI5 και από την άλλη η Villanelle, μια νεαρή ικανότατη ψυχρή πληρωμένη δολοφόνος. Οι ζωές τους ενώνονται και παρότι βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, η μία θα πάθει εμμονή με την άλλη.

Η Sandra Oh (Cristina Yang του «Grey’s Anatomy») βρίσκει επιτέλους την ευκαιρία να απελευθερωθεί, υποδυόμενη ένα ανάγλυφο χαρακτήρα που έχει πολλές πτυχές που αποκαλύπτονται στην πορεία και η Jodie Comer είναι φανταστική στο ρόλο της ψυχοπαθούς πληρωμένης δολοφόνου με ακριβά γούστα, μια δικαίωση για όσους την είχαμε αναγνωρίσει στο «My Mad Fat Diary».

Στα δύο πρώτα του επεισόδια προσφέρει εξαιρετική ανάπτυξη χαρακτήρων, υποδειγματική ατμόσφαιρα και χρήση μουσικής, διαθέτει και υπέροχο ευρωπαϊκό city porn, ταξιδεύοντάς μας από το Λονδίνο ως την Τοσκάνη και από το Παρίσι ως το Βερολίνο, ενώ μας έχει παρουσιάσει και την πιο ενδιαφέρουσα ερωτική σκηνή της χρονιάς, με τους ρόλους που έχουμε συνηθίσει να αντιστρέφονται. Και όλα αυτά ενώ βρισκόμαστε ακόμη στον πρόλογο.

Χρειαζόμαστε πολύ τέτοιες σειρές, οι οποίες όχι μόνο θα προτάξουν γυναικείους χαρακτήρες, αλλά και θα ξέρουν τι θα τους κάνουν. Ανανεώθηκε για δεύτερη σεζόν πριν καν την πρεμιέρα του και μιλάμε ήδη για το επόμενο βρετανικό sensation.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι απλό: η Cardi B δεν είναι φτιαγμένη για τους corporate 35άρηδες που θα την ακούσουν αντιμετωπίζοντας την σαν χαρακτήρα ενός διαπολιτισμικού κόμικ, απλά και μόνο για να είναι καλά με τον εαυτό τους ότι παραμένουν κουλ.

Η Cardi B είναι ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο που ήρθε για να σαρώσει τη σκόνη από τα κατάλοιπα περασμένων δεκαετιών στη μουσική βιομηχανία, η οποία αναζητά μια R&B ή hip hop βασίλισσα κάθε εποχή, αλλά ποτέ δύο μαζί. Η Cardi δεν ήρθε για να πάρει τη θέση της Nicki Minaj ή κάποιας άλλης ποπ σταρ της μαύρης κουλτούρας, αλλά για να ταρακουνήσει τη μουσική βιομηχανία και να δώσει ξανά ένα κάποιο νόημα στο αμερικανικό όνειρο.

Το «Invasion of Privacy» είναι ένας από τους λίγους αληθινά σημαντικούς δίσκους που έχουν βγει ως τώρα στη χρονιά. Είναι μια αυτοβιογραφία, ένα statement και το σενάριο μιας χολιγουντιανής ταινίας. Τα λέμε κάπου αυτό το καλοκαίρι οταν θα παίξει το «I Like It».

Όταν μια εμφάνιση στο Coachella γίνεται θέμα μέχρι και στα ελληνικά δελτία ειδήσεων, χωρίς να έχει συμβεί κάτι το απρόοπτο ή το αρνητικό, τότε καταλαβαίνεις ότι συνέβη κάτι πραγματικά σπουδαίο.

Η ποπ κουλτούρα και πιο συγκεκριμένα η ποπ μουσική είναι το απαύγασμα του να ζεις για το τώρα, του να εκτιμάς την κάθε εποχή και του να μη μένεις προσκολλημένος σε κανένα παρελθόν. Η Beyoncé κράτησε αυτό το στοιχείο, αλλά μόνο ως βάση για να οικοδομήσει πάνω του το ξετύλιγμα ολόκληρης της σύγχρονης ιστορίας της μαύρης κουλτούρας.

Αυτό που είδαμε στο Coachella (έστω και μέσω του YouTube) ήταν μια εμφάνιση που ξεπερνά τα στεγανά του μουσικού φεστιβάλ, αναδεικνύοντας τη θηλυκότητα, το πώς είναι να είσαι μαύρη γυναίκα στην Αμερική του σήμερα και το πάθος για τη μουσική ως ανάγκη για ζωή. Και όλο αυτό εκφράστηκε μέσα από μια ποπ όπερα, με κινηματογραφική ποιότητα που ξεπερνά τουλάχιστον το 80% της παραγωγής σινεμά που έχουμε δει έως τώρα φέτος.

Μπορεί να φαίνεται τρελό, όμως έπρεπε να φτάσουμε στο 2018 ώστε να δούμε headliner στο Coachella μια μαύρη γυναίκα. Το σίγουρο όμως είναι πως δε θα το ξεχάσουμε ποτέ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ