Μια δραματική κομεντί διανθισμένη με ρομαντικές πινελιές προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες και φέρει τον τίτλο «Οδηγός Αισιοδοξίας».

«Οδηγός αισιοδοξίας»

Βασικό της θέμα είναι η διαδικασία επανένταξης και ενσωμάτωσης στο κοινωνικό σύνολο ενός αντισυμβατικού –εκ πρώτης όψεως- νέου που μόλις βγήκε από το ψυχιατρείο. Στο δρόμο του θα συναντήσει έναν, αντίστοιχα, ασυνήθιστο χαρακτήρα με άστατο και πονεμένο παρελθόν, την όμορφη Τίφανι. Και οι δύο, παρά τα ψυχολογικά προβλήματα και τις εμμονές που τους καταδιώκουν, θα βάλουν τις βάσεις για να χτίσουν μια όμορφη ζωή γεμάτη αγάπη και μηνύματα αισιοδοξίας.

Ο Πατ (Μπράντλεϊ Κούπερ) είναι ένας μανιοκαταθλιπτικός τύπος, ευαίσθητος, με πολλές απρόσμενες εκρήξεις και συναισθηματικές διαταραχές. Βγαίνει από το ψυχιατρείο και βρίσκεται υπό περιορισμό. Έχοντας χάσει τα πάντα, δουλειά, σπίτι και τη γυναίκα του, αναγκάζεται να μείνει με τους γονείς του. Παράδοξα αισιόδοξος, διακατέχεται ταυτόχρονα από μία εμμονή: να ξαναβρεί τη γυναίκα του και να συνεχίσουν να ζουν ερωτευμένοι.

Δείχνει να πιστεύει ακράδαντα σε έναν έρωτα που έχει πάψει από καιρό να υπάρχει και όλο του το «είναι» περιστρέφεται γύρω από αυτή τη σκέψη. Η Τίφανι (Τζένιφερ Λόρενς) είναι μια νέα γυναίκα, τραυματισμένη ψυχολογικά από μια πρόσφατη χηρεία που την κατέστησε νυμφομανή και άνεργη.

Αυτοί οι δύο διαταραγμένοι χαρακτήρες συναντιούνται –ευτυχώς- γιατί έχουν πολλά να μοιραστούν. Πράγματι, παρά τις επιφανειακές συγκρούσεις, περνούν αρκετές στιγμές μαζί, γίνονται φίλοι και βοηθά ο ένας τον άλλο με κάποιο αντάλλαγμα..

Μια ιστορία βαθιά ανθρώπινη κατατίθεται μέσα από τις εικόνες του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ ο οποίος με απλότητα και κάποιο τραγικό χιούμορ έρχεται να μας μιλήσει για τη διαδικασία αυτό-καθορισμού και έτερο-καθορισμού πρόσωπων που «έχουν χάσει το δρόμο τους» για τον ένα ή τον άλλο λόγο.

Το συγκεκριμένο σενάριο δίνει την ευκαιρία στο σκηνοθέτη να σκιαγραφήσει τις σχέσεις των ανθρώπων και να στήσει έναν καθρέπτη της μέσης οικογένειας με αρκετά αληθοφανή και ρεαλιστικό τρόπο χωρίς να περιπίπτει σε άστοχους μελοδραματισμούς ή σε υπερβολές.

Η οικογένεια του Πατ δεν πλέει σε πελάγη χαράς και εξιδανικευμένης ευτυχίας ούτε είναι βυθισμένη στη μιζέρια και τη δυστυχία. Είναι μια συνηθισμένη απλή οικογένεια με τις ατέλειες και τις ομορφιές της, από αυτές που συναντούμε συχνά ή μέσα στις οποίες έχουμε μεγαλώσει. Η αναπαράσταση των διαπροσωπικών σχέσεων συγκινεί και παρασύρει το θεατή να συμμεριστεί τα πάθη των ηρώων του.

Ο Πατ δεν έχει βγει αλώβητος από τα διάφορα χτυπήματα της ζωής που έχει δεχτεί. Αυτά αντανακλώνται με γκροτέσκο τρόπο στην ουλή που φέρει πάνω στη μύτη του ως σήμα κατατεθέν των πληγών του. Κυνικός και ανισόρροπος, κάποιες φορές συμπεριφέρεται σαν παιδί. Όπως όταν τρώει κορν-φλέικς στο πρώτο ραντεβού ή φορά μια φανέλα φιλάθλου για να πάει στο δείπνο του φίλου του. Το τραγικο-κωμικό διαχέεται τόσο από τον ηθοποιό όσο και από το πρόσωπο που υποδύεται. Η εμμονή και οι ακραίες καταστάσεις επεκτείνονται και στη συμπεριφορά του πατέρα (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) αντηχώντας το ρητό «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει».

Ο σκηνοθέτης μοιράζει το χρόνο με ακρίβεια για να αποδώσει με λεπτομέρεια την εξέλιξη και ωρίμανση του μανιοκαταθλιπτικού-διπολικού καθώς και της σχέσης του με την Τίφανι. Η κάμερα παρακολουθεί τις εντάσεις, ταυτίζεται με αυτές αποδίδοντάς τες, αρκετά συχνά, με ανάλογες κινήσεις και αλλαγές οπτικής γωνίας.

Χαρακτηριστικά είναι τα champs-contre-champs που διαγράφουν έξυπνα την αλληλοσυγκρουόμενη σχέση μεταξύ πατέρα και γιου, τις ρήξεις, την τρυφερότητα και την αγάπη. Η διπολικότητα, από την οποία πάσχει ο ήρωας, φαίνεται να προεκτείνεται ως έννοια και να παίρνει μεταφορικές διαστάσεις διατρέχοντας την ιστορία: ο Πατ και ο πατέρας του, ο Πατ και η πρώην σύζυγος, ο Πατ και η Τίφανι.

Ο Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ, όπως και στην προηγούμενη ταινία του «The Fighter», ασχολείται με τις ποικίλες αλληλεπιδράσεις που λαμβάνουν χώρα στους κόλπους μιας οικογένειας. Μπορούμε να απολαύσουμε το Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε έναν από τους πιο συγκινητικούς ρόλους της καριέρας του. Η ερμηνεία δε του Μπράντλεϊ Κούπερ και της Τζένιφερ Λόρενς είναι πειστικότατη, άξια για βραβείο. Το τέλος της ιστορίας είναι, βέβαια, αρκετά αισιόδοξο φέροντας αρκετή μυρωδιά από Χόλλυγουντ και αντανακλώντας τον αυθεντικό τίτλο «Silver Linings Playbook», αν λάβουμε υπόψη ότι η έκφραση «Silver Lining» σημαίνει την άκρατη αισιοδοξία.

Παίζουν: Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζάκι Γουίβερ. H ταινία προβάλλεται από την Odeon.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ