Άλλη μία σειρά με υπερήρωες;

Είναι ιστορία με υπερήρωες, είναι η πρώτη απόπειρα του Netflix να κάνει μια σειρά του είδους χωρίς τη Marvel- η συνεργασία τους ολοκληρώνεται με το τέλος των πετυχημένων live-action σειρών «Jessica Jones» και «Punisher»- και κυρίως είναι  η σειρά με τις περισσότερες προβολές αυτή την περίοδο στην πλατφόρμα.

Βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ του τραγουδιστή Gerard Way, η σειρά των Jeremy Slater και Steve Blackman «The Umbrella Academy» (Η Ακαδημία της Ομπρέλας) ακολουθεί τη ζωή μιας δυσλειτουργικής οικογένειας σούπερ ηρώων. Η οικογένεια αυτή δημιουργείται όταν ο δισεκατομμυριούχος Sir Reginald Hargreeves (Colm Feore) υιοθετεί επτά από τα παιδιά που γεννήθηκαν την 1η Οκτωβρίου του 1989 από γυναίκες ανά τον κόσμο που δεν είχαν παρουσιάσει προηγουμένως κανένα σημάδι εγκυμοσύνης.

Ποιοι είναι οι ήρωες της Ακαδημίας

Αυτά τα παιδιά μαζί με τον δισεκατομμυριούχο Hargreeves, τον Pogo (Adam Godley), ένα πίθηκο που διαθέτει την ικανότητα της ομιλίας, και την Grace (Jordan Claire Robbins),ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ που αποκαλούν μαμά, συναποτελούν την Ακαδημία της Ομπρέλας και την οικογένεια της οποίας τα καμώματα παρακολουθούμε. Και από καμώματα έχουν πολλά μιας και όλα τα παιδιά αυτής της οικογένειας, πέρα από υπεράνθρωπες δυνάμεις έχουν και πολλά- μα πάρα πολλά- θέματα.

Τα παιδιά μεγάλωσαν σε ένα καθόλου τυπικό  οικογενειακό περιβάλλον, πειθαρχημένα και αφοσιωμένα στην εκπαίδευσή τους καθώς ο αυστηρός και απόμακρος πατέρας τους πίστευε ότι μια μέρα θα κληθούν να (μαντέψτε)… σώσουν τον κόσμο. Η σειρά ξεκινάει με την οικογένεια διαλυμένη και τα μέλη της να κρατούν αποστάσεις το ένα από το άλλο. Αυτή είναι η χωρίς spoiler περιγραφή της σειράς και εμείς σας δίνουμε πέντε λόγους για να την ξεκινήσετε και άλλους τόσους για να το ξανασκεφτείτε.

Πέντε λόγοι για να ξεκινήσεις τη σειρά

1. Είσαι λάτρης του είδους. Πρόκειται για μία προσεγμένη αισθητικά σειρά της οποίας το καλούπι διαφέρει από τη συνηθισμένη δομή των ιστοριών με σούπερ ήρωες δίνοντας βάση στον παράγοντα άνθρωπο.

2. Δεν είσαι λάτρης του είδους. Ακριβώς επειδή δίνει βάση στον άνθρωπο και τον τρόπο που η οικογένεια τον διαμορφώνει (ή τον καταστρέφει) η σειρά μπορεί να απευθυνθεί (και) σε κοινό που δεν εκτιμά ιδιαίτερα τις κλασικές ιστορίες με σούπερ ήρωες.

3. Η μουσική. Το πιο λειτουργικό κομμάτι της σειράς και βασικό στοιχείο της αισθητικής της είναι η μουσική της. Ολόκληρες σκηνές συνοδεύονται και επισκιάζονται κάπως από τη μουσική επένδυση με πραγματικά εξαιρετικές επιλογές από διάφορα είδη μουσικής που υπογραμμίζουν πολλά νοήματα και  προσδίδουν ένταση στα πλάνα που συνοδεύουν. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι «I Think We’re Alone Now» της Tiffany που ακούμε στο πρώτο επεισόδιο της σειρά καθώς βλέπουμε καθένα από τα αδέρφια να χορεύει μόνο του το τραγούδι. Κάνουν όλοι το ίδιο πράγμα αλλά ο καθένας μόνος του.

4. Οι σουρεαλιστικές νότες. Σύμφωνα με το κόμικ, η Ακαδημία υπάρχει σε ένα κόσμο σκοτεινό, βίαιο, αλλοπρόσαλλο και παράλογο γι’ αυτό και στη σειρά βλέπουμε να γίνονται προσπάθειες ένταξης αυτών των στοιχείων. Οι μάσκες που φοράνε οι δολοφόνοι Cha-Cha (Mary J. Blige) και Hazel (Cameron Britton), η καψούρα με μια κούκλα βιτρίνας, η αδυναμία στα ντόνατ, η αποστολή στον πόλεμο του Βιετνάμ, η επαφή με τους νεκρούς, ακόμα και ο ομιλών πίθηκος εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση.

5. Ο Νούμερο 5 και ο Klaus. Δύο πραγματικά υπέροχοι χαρακτήρες που ζωντανεύουν τη σειρά όταν συχνά– ακολουθεί spoiler για τους πέντε λόγους που πρέπει να το ξανασκεφτείς- η ιστορία χάνει το ενδιαφέρον της. Ο Number 5 σε πείθει ότι είναι ένας 58χρονος στο σώμα ενός ανήλικου και ο Klaus είναι η πιο σωστά σκιαγραφημένη για το οικογενειακό δράμα προσωπικότητα.

Πέντε λόγοι για να το ξανασκεφτείς

1. Η Vanya (Ellen Page). Παρόλο που σαν χαρακτήρα την καταλαβαίνουμε και παρά το γεγονός πως όλα τα αδέρφια της οικογένειας έχουν θέματα να λύσουν με τον εαυτό τους και τους άλλους-σαφώς δικαιολογημένα λόγω του άκαρδου πατέρα που τα μεγάλωσε σαν να ναι στρατιώτες-, η Vanya καταφέρνει να νικήσει ακόμα και τον μίζερο Luther, πράγμα που της χαρίζει τον τίτλο του πιο εκνευριστικού ήρωα της σειράς. Είναι λες και στην περιγραφή του ρόλου της η Ellen Page διάβασε «τέρμα ενοχλητική».

2. Η απουσία κινητών. Δεν θέλω να κολλάω στις λεπτομέρειες, αλλά πολλά θα είχαν αποφευχθεί αν οι ήρωες είχαν κινητά τηλέφωνα. Βασικά όχι μόνο δεν έχουν αλλά φαίνεται να μην υπάρχουν καν στο σύγχρονο, αστικό σύμπαν τους μιας και τους βλέπουμε να παίρνουν τηλέφωνο από (κρατήσου)… τηλεφωνικό θάλαμο, να γράφουν σε γραφομηχανή, να έχουν τηλεοράσεις της προπερασμένης δεκαετίας, να ψάχνουν πληροφορίες για ένα άτομο στη βιβλιοθήκη. Γεννημένοι το 1989 και κάπου στα 30 πλέον, οι ήρωες ζουν στο 2019 και σε μια εποχή που ο άνθρωπος ταξιδεύει στη Σελήνη, τα ρομπότ μιλάνε και μοιάζουν στον άνθρωπο, υπάρχουν προσθετικά μέλη, η ανάγκη όμως για κινητή τηλεφωνία δεν έχει καλυφθεί ακόμη.

Αυτή η μάλλον συνειδητή καλλιτεχνική, ας πούμε, επιλογή θα μπορούσε κάπως να έχει τη βάση της στο κόμικ, σύμφωνα με το οποίο, οι ήρωες ζουν σε μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία δεν έχει πραγματοποιηθεί η-για πολλούς κομβική- δολοφονία του Κέννεντυ. Αυτό δεν αναφέρεται στη σειρά, αλλά αν είναι αυτός ο λόγος τότε, ίσως ήταν καλύτερα να μην όριζαν τόσο ξεκάθαρα την χρονική περίοδο στην οποία υποτίθεται ότι λαμβάνει χώρα η ιστορία ώστε να μπορέσουμε να δεχτούμε πιο εύκολα αυτή την στοχευμένη vintage νότα στην τεχνολογία.

3. Ο φίλος της Vanya, Leonard (John Magaro). Και όμως υπάρχουν εκνευριστικοί χαρακτήρες και εκτός της οικογένειας της Ακαδημίας. Και φυσικά ο πιο εκνευριστικός αυτών μόνο με ένα άτομο θα έκανε χωριό, τη Vanya. Αν δεν σε εξαντλήσουν τα πρώτα επεισόδια της σειράς, το ζευγάρι αυτό θα αναλάβει στην πορεία να κακοποιήσει τα νεύρα σου.

4. Τα 4 πρώτα πραγματικά αργά επεισόδια. Υποψιάζομαι πως όσοι δεν ολοκληρώνουν τη σειρά σταματάνε σε κάποιο από τα πρώτα επεισόδια, και καθόλου δεν τους αδικώ. Η σειρά χαρακτηρίζεται για τον αργό της ρυθμό. Δεν βιάζεται καθόλου, ούτε καν στα πρώτα επεισόδια και ούτε καν χρησιμοποιεί όοολο αυτό τον χρόνο για να χτίσει ένα ενδιαφέρον στο τέλος κάθε επεισοδίου για το επόμενο. Αντιθέτως προσπαθεί να χτίσει ένα οικογενειακό δράμα με υπερήρωες με τον ίδιο τρόπο που η σειρά «Οι δαίμονες του Χιλ Χάουζ» έκανε, σαφώς πιο επιτυχημένα, ένα οικογενειακό δράμα με φαντάσματα.

5. Η πολλή πόζα και η λίγη ουσία. Η σειρά ακολουθώντας το κόμικ προσπαθεί να πετύχει τη συνταγή του «Χιλ Χάουζ» (και) στο στιλ αφήγησης που συνδυάζει πολλές μετατοπίσεις ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν- αλλά και πάλι το «Χιλ Χάουζ» το κάνει καλύτερα. Επιπλέον, οι δημιουργοί της σειράς φαίνεται να δυσκολεύτηκαν πολύ στην προσπάθεια να εντάξουν το βίαιο και σκοτεινό στοιχείο του κόμικ με αποτέλεσμα να προσπαθούν μονίμως στη σειρά να επιτηδεύσουν την ιστορία, τα πλάνα, τους ήρωες. Μέχρι που πνίγουν τα πάντα μέσα στο στιλ και τη μουσική.   

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]