Ο George Clooney μας παρασύρει μέσα από μια ειρωνική σειρά που εκθέτει το παράλογο του πολέμου μέσα από τη σάτιρα και το μεσογειακό καλοκαίρι.

Σε ένα σπουδαίο αντιήρωα της λογοτεχνίας επέλεξε να δώσει τηλεοπτική πνοή ο George Clooney καταλήγοντας τελικά να φτιάξει μια υπέροχη μίνι σειρά, 6 επεισοδίων, με θέμα τον πόλεμο.  

Υπηρετώντας το «Catch 22» του Hulu από τριπλό πόστο, σκηνοθέτη -μαζί με τους Ellen Kuras και Grant Heslov-, παραγωγού και ηθοποιού, ο Clooney μας μεταφέρει σε ένα παράλογο και βίαιο σύμπαν γεμάτο αντιθέσεις, που συνδυάζει την πειθαρχία με το χάος, τον πόλεμο με την ηρεμία, την εμπόλεμη κατάσταση με τις μελωδίες της swing μουσικής, τον θάνατο με την καλοκαιρινή ραστώνη και τη σάτιρα, την λογική με το παράλογο.  

«Ο πόλεμος θα τελειώσει. Απλά θέλω να είμαι ζωντανός όταν γίνει αυτό». Αυτή η φράση συνοψίζει την μοναδική επιθυμία του Yossarian στην ιστορία. Θέλει μόνο να γυρίσει ζωντανός στο σπίτι του και συνεχώς παλεύει για αυτό. Όσο όμως το παλεύει τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα, με κωμικοτραγικό τρόπο. Και όσο παραμένει στη μοίρα βλέπει συνεχώς συντρόφους και φίλους να χάνονται.  

Βασισμένη στην ομότιτλη κλασική νουβέλα του Joseph Heller, η σειρά ακολουθεί τον στρατευμένο Yossarian (Christopher Abbott) και τις περιπέτειές του σε μία αεροπορική μοίρα των ΗΠΑ που μάχεται στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ξεκινώντας με μία ιδανική σκηνή για να μας μπάσει στο σύμπαν του λογικού παραλόγου που χαρακτηρίζει την ιστορία, η σειρά αν και θέτει τις βάσεις της με τα σωστά στοιχεία, δεν «κάθεται» καλά στα πρώτα επεισόδια. Βρίσκει όμως το ρυθμό της στην πορεία μέσα από ωραία κοντινά πλάνα που εναλλάσσονται με μακρινές λήψεις που αποθεώνουν το τοπίο και κυρίως μέσα από το μοτίβο της επανάληψης, με βάση το οποίο δομείται η σειρά και το βασικό νόημα της ιστορίας, και το οποίο φιλτράρεται μέσα από τα στοιχεία της ειρωνείας και της σάτιρας.  

Σημαντικός παράγοντας στην εύστοχη και με κινηματογραφικά στάνταρ μεταφορά της ιστορίας, αναδεικνύεται ο Christopher Abbott ο οποίος δεν αποκαλύπτεται με τη μία, αλλά αφήνει να περάσει χρόνος για να χτίσει το χαρακτήρα του και κυρίως την απελπισία που βιώνει όταν νιώθει πως είναι η λογική του είναι ανεπαρκής σε ένα κόσμο εντελώς παράλογο που δεν μπορεί να ελέγξει. Ένα χαρακτήρα για τον οποίο μαθαίνουμε τελικά ελάχιστα, σίγουρα περισσότερα από όσα μαθαίνουμε για οποιοδήποτε άλλο χαρακτήρα της σειράς, αλλά και πάλι λίγα για να θεωρηθεί πως μας αποκαλύπτεται η προσωπικότητά του. Στην τελική όμως το ζητούμενο δεν είναι η σκιαγράφηση του χαρακτήρα αλλά μιας συγκεκριμένης πτυχής της, την επιθυμία του να παραμείνει ζωντανός σε ένα βίαιο περιβάλλον που διοικεί η παραφροσύνη.  

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]