Βαρετή, προβλέψιμη και ανέπνευστη ιστορία μιας στοιχειωμένης κάμερας.

Χρησιμοποιώντας ως βάση την ιστορία της νορβηγικής μικρού μήκους ταινίας του με τίτλο «Polaroid», ο σκηνοθέτης Lars Klevberg κάνει μια προσπάθεια να την εξελίξει σε μεγάλου μήκους. Και αποτυγχάνει σε όλη τη διάρκεια χάνοντας πρώτα από όλα την αισθητική και την δυναμική που ανέπτυξε η μικρού μήκους ταινία.  

Η μοναχική έφηβη Μπερντ Φίτσερ δεν έχει ιδέα για τα κρυφά μυστικά που τυλίγουν τη vintage Polaroid φωτογραφική μηχανή που βρήκε τυχαία. Σύντομα θα ανακαλύψει ότι όλοι όσοι φωτογραφίζει βρίσκουν τραγικό θάνατο. O εφιάλτης μόλις ξεκίνησε. 

Τοποθετώντας, μάλλον άστοχα, ως εισαγωγή την ιστορία της μικρού μήκους ταινίας, ή καλύτερα μια ιστορία με πολλές ομοιότητες με το νορβηγικό φιλμ, ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με μια άλλη ιστορία με μια παρέα εφήβων η οποία συνεχίζει την κατάρα της στοιχειωμένης φωτογραφικής μηχανής. Και η αλήθεια είναι πως η ταινία γυρίζεται έχοντας ως αφετηρία ένα ενδιαφέρον σεναριακά στοιχείο, την παλιακή κάμερα που σκοτώνει όποιον φωτογραφίζει.  

Με ρετρό διάθεση και άπειρα στοιχεία και αναφορές σε άλλες ταινίες τρόμου, η ιστορία ξετυλίγεται πάσχοντας από όλες τις αδυναμίες που μπορεί να εμφανίσουν οι ταινίες του είδους. Η κακή, επίσης, ροή της ιστορίας και το ξεχειλωμένο σενάριο (Blair Butler) που γεμίζει με όλες τις κοινοτυπίες και τα κλισέ των ταινιών τρόμου οδηγούν στο απόλυτα αδιάφορο και χωρίς έμπνευση αποτέλεσμα το οποίο παρασύρει ακόμα και το έξυπνο σεναριακό εύρημα που συσχετίζει τη μοίρα των φωτογραφιών με τα πρόσωπα τα οποία εικονίζονται σε αυτές.  

Με δύο λόγια η ταινία πάσχει από την αρχή της και η μόνη της συνέπεια είναι η έλλειψη μιας ενιαίας και ισορροπημένης δικής του ιστορία με ανατροπές και τρομακτικά συστατικά. Ούτε καν για τον κακό της ιστορίας δεν υπάρχει συνέπεια. Είναι σκιά, είναι φάντασμα, είναι τέρας, ή μήπως εξωγήινος;  

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]