H 92η Απονομή των Βραβείων Oscar έρχεται στις 9 Φεβρουαρίου.

Για πρώτη φορά μια ξενόγλωσση παραγωγή από τη Νότια Κορέα τρυπώνει στις σημαντικές υποψηφιότητες των Όσκαρ, ενώ για δεύτερη μόλις φορά μια ταινία που βασίζεται σε χαρακτήρα κόμικ είναι υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Όσο ο «Joker» χαμογελάει ικανοποιημένος, στο κόκκινο χαλί των βραβείων θα κάνει επίσης την εμφάνισή του η πιο μισητή ιστορική προσωπικότητα, ο Χίτλερ.

«Παράσιτα», «Joker», «Τζότζο», «Κόντρα σε Όλα», «Ο Ιρλανδός», «Μικρές Κυρίες», «Ιστορία Γάμου», «1917» και «Κάποτε… στο Χόλιγουντ» είναι οι εννιά υποψήφιες ταινίες για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Πάμε να αναλύσουμε τις υποψήφιες ταινίες; 

«Κόντρα σε Όλα» (Ford v Ferrari) 

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του οραματιστή Αμερικανού σχεδιαστή αυτοκινήτων Κάρολ Σέλμπι και του ατρόμητου Βρετανού οδηγού Κεν Μάιλς, οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους και εναντιώθηκαν στις εταιρικές παρεμβάσεις, τους νόμους της φυσικής και τους προσωπικούς τους δαίμονες προκειμένου να κατασκευάσουν ένα επαναστατικό αγωνιστικό αυτοκίνητο για την εταιρεία Ford Motor και να αναμετρηθούν με τα πανίσχυρα αγωνιστικά αυτοκίνητα του Έντσο Φερράρι στο 24ωρο πρωτάθλημα του Λε Μαν στη Γαλλία το 1966. 

 Απολαυστική σε όλη της την πραγματικά μεγάλη διάρκεια, η ταινία κινείται σε mainstream ρυθμούς με μία συγκλονιστική ιστορία και μια τρανταχτή αδικία που αμέσως μετά θα τσεκάρεις αν είναι όντως πραγματική. Και είναι. Δεν είναι (μόνο) η ταχύτητα όμως που θα σε μαγνητίσει. Αλλά το να βλέπεις εκείνους τους ανθρώπους που ίσα που τα βγάζουν πέρα να κάνουν αυτό που τους αρέσει, το μεράκι τους. Και να είναι οι καλύτεροι σε αυτό.

Κι έπειτα να έρχονται οι εταιρείες, οι επιτροπές, το μάρκετινγκ να τα δυσκολεύουν όλα. Σαν από την αρχή να θέλουν-που θέλουν- να χάσει ο δικός τους οδηγός. Μόνο το κατακόκκινο από την ένταση πρόσωπο του Christian Bale μπορεί να τους απαντήσει, μόνο ο σφιγμένος από την αγωνία  Matt Damon μπορεί να καταλάβει. Και μόνο ο αντίπαλος Ferrari είναι αυτός που δείχνει το σεβασμό που οφείλει στον ξεκάθαρα καλύτερο οδηγό του αγώνα.
 
«Ο Ιρλανδός» (The Irishman) 

Η αληθινή επική ιστορία για το οργανωμένο έγκλημα στη μεταπολεμική Αμερική, από την οπτική του βετεράνου του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου Frank Sheeran, ο οποίος συνεργάστηκε με μερικές από τις πιο διαβόητες προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Η ταινία εξιστορεί ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα μυστήρια της αμερικανικής ιστορίας για δεκαετίες, την εξαφάνιση του θρυλικού προέδρου της Ένωσης Jimmy Hoffa, και προσφέρει ένα μνημειώδες ταξίδι στις κρυφές πτυχές του οργανωμένου εγκλήματος: τις εσωτερικές του λειτουργίες, τις αντιπαλότητες και τις συνδέσεις με την κυρίαρχη πολιτική. 

Μια καλή ταινία που όμως έχουμε ξαναδεί. Από τον ίδιο σκηνοθέτη.  

«Τζότζο» (Jojo Rabbit) 

Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο κόσμος του Τζότζο, ενός μοναχικού αγοριού από τη Γερμανία, αντιστρέφεται όταν ανακαλύπτει ότι η διαζευγμένη μητέρα του κρύβει ένα νεαρό Εβραίο κορίτσι στη σοφίτα τους. Με μοναδική βοήθεια από τον χαζούλη φανταστικό του φίλο, Αδόλφο Χίτλερ ο Τζότζο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τυφλό φανατισμό του. 

Το «Τζότζο» επιχειρεί ένα παράτολμο εγχείρημα, αντιστρέφει και αποδομεί. Βλέπουμε την ιστορία και το ναζισμό μέσα από τα μάτια και την αφέλεια ενός δεκάχρονου παιδιού με ψυχή ποτισμένη από τη ναζιστική ιδεολογία. Γι' αυτό και ο Χίτλερ δεν είναι πραγματικά τρομακτικός, γι΄αυτό και η τέλεια σκηνογραφία με την καρτποσταλική αισθητική, η οποία μάλιστα αλλάζει ξεθωριάζοντας τα χρώματα όταν βαθμιαία αλλάζει και η οπτική του μικρού... Ο πιο έξυπνος χειρισμός που κάνει ο Waititi είναι ότι εκεί που σε έχει βομβαρδίσει με πλήθος αστείων, υπερβολών και απλουστεύσεων για τους Ναζί, τους χαιρετισμούς τους και το πόσο εύκολα ή τυφλά πίστευαν κάποια πράγματα σε προσγειώνει εντελώς απότομα στην ιστορική πραγματικότητα. Για λίγο. Και κλιμακούμενα πηγαίνοντας προς το τέλος. Διαβάστε αναλυτική κριτική εδώ. 

«Joker» 

Πάντα μόνος ανάμεσα στο πλήθος, ο Άρθουρ Φλεκ αναζητά να συνδεθεί. Καθώς περιφέρεται στην εχθρική Γκόθαμ, ο Άρθουρ φοράει δύο μάσκες. Τη μία τη βάφει ο ίδιος στο πρόσωπο του κάθε πρωί που δουλεύει ως κλόουν. Τη δεύτερη δεν μπορεί να τη βγάλει ποτέ. Είναι η μεταμφίεση που κρύβει τη μάταιη προσπάθεια του να γίνει μέρος του κόσμου γύρω του και όχι απλώς ένας καταπατημένος άντρας. Ορφανός από πατέρα, ο Άρθουρ έχει μία αδύναμη μητέρα, που τον φωνάζει Happy, το παρατσούκλι που του καλλιεργεί ένα μόνιμο, σπασμωδικό χαμόγελο για να κρύψει τον πόνο μέσα του. Αλλά, κάθε φορά που τον περιγελούν, αυτός ο κοινωνικά απόβλητος άντρας εκτροχιάζεται ακόμα περισσότερο. 

Πιθανότατα ο Joaquin Phoenix θα βραβευτεί με Oscar για την ερμηνεία του, αν και δεν το χρειάζεται καθόλου για να ξέρει και ο ίδιος και όλος ο υπόλοιπος κόσμος πόσο αποθέωσε τον ρόλο του. Η ταινία ολόκληρη ήταν αυτός ο άνθρωπος και η ανάλυση του χαρακτήρα του και στην πραγματικότητα δεν θα λειτουργούσε τίποτα αν δεν ήταν αυτός τέλειος. Τέλειος όμως. Η προσωπικότητα του Joker όπως προέρχεται από το κόμικ πρόκειται για ένα ρόλο αβανταδόρικο που οποιασδήποτε κληθεί να τον υποδυθεί θα τον ερμηνεύσει τουλάχιστον αξιοπρεπώς μέτρια. Το έχουμε ήδη δει πολλές φορές. Η ταινία του Phillips όμως έτσι όπως είναι δομημένη απαιτεί μία ερμηνεία ισοπεδωτική. Και την έχει. Αν δεν την είχε, η πρωτότυπη, ρεαλιστική, ψυχολογική προσέγγισή της που τόσο μας εντυπωσιάζει θα υστερίαζε όπως το γέλιο του ήρωά της. Και τότε θα λέγαμε άλλα. 

«Μικρές Κυρίες» (Little Women)  

Βγαίνει στις αίθουσες στις 6/02 

«Ιστορία Γάμου» (Marriage Story) 

Ο Τσάρλι, ένας θεατρικός σκηνοθέτης στην εναλλακτική σκηνή της Νέας Υόρκης και η Νικόλ, μια υποσχόμενη ηθοποιός που δεν έχει ξεδιπλώσει το ταλέντο της, περιγράφουν εναλλάξ το τι αγαπούν ο ένας στον άλλο, μετά από δέκα χρόνια γάμου. Τα λεγόμενά τους συνοδεύονται από ένα μοντάζ των προσωπικών τους στιγμών, που αποπνέουν μια αίσθηση απόλυτης φυσικότητας: σαν μια γλυκιά αδιάκριτη ματιά στη ζωή που βρίσκει πάντα τον τρόπο να διαβρώσει τα ανθρώπινα αισθήματα. 

Μια ιστορία καθημερινή, ίσως και κάπως τετριμμένη, όταν γεμίζει με ειλικρίνεια και τόσο συγκλονιστικές ερμηνείες δεν μπορεί παρά να αγγίξει και τον πιο δύσκολο θεατή. Ένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδί χωρίζει. Όχι όποιο κι όποιο ζευγάρι. Ο Adam Driver και η Scarlett Johansson χωρίζουν. Η ιστορία αφορά το διαζύγιο και ο Baumbach το μόνο που κάνει είναι να δώσει χώρο και χρόνο στους ήρωές του να ανακαλύψουν και οι ίδιοι τι έχει πάει στραβά στη σχέση τους. Δεν διαλέγει πλευρά, τους αφήνει να (ξανά)κάνουν τα λάθη τους και μόνοι τους να φτάσουν στο σημείο μηδέν όπου θα ξεστομίσουν κατάρες και υπερβολές, προτού τους αφήσει να ξαποστάσουν στο μόνο τέλος που τους αξίζει. Στη συνειδητοποίηση πως κανένα διαζύγιο δεν μπορεί να τους στερήσει το γεγονός πως αποτελούν οικογένεια.   

Οι ταινίες που συγκέντρωσαν τις περισσότερες υποψηφιότητες ​

 «1917» 

Στην καρδιά του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δύο νεαροί Βρετανοί στρατιώτες, ο Σκόφιλντ και ο Μπλέικ αναλαμβάνουν μια σχετικά δύσκολη και επικίνδυνη αποστολή. Σε μια μάχη ενάντια στο χρόνο, πρέπει να περάσουν στα εδάφη του αντιπάλου και να παραδώσουν ένα μήνυμα που θα σταματήσει μια θανάσιμη επίθεση σε εκατοντάδες στρατιώτες. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο αδερφός του Μπλέικ. 

Εντυπωσιακό πολεμικό αντιπολεμικό σινεμά που σίγουρα αποτελεί προσωπικό στοίχημα για τον Sam Mendes αλλά που δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τους συνεργάτες τους. Άκρως συλλογική, χειρουργική και μερακλίδικη δουλειά χρειάζεται για να βγει αυτό το αποτέλεσμα, αυτή η συνεχής και αεικίνητη δίωρη ψευδαίσθηση μονοπλάνου, αυτή η αποθέωση της φόρμας και της τεχνικής. Ξεκινώντας από ρεαλιστικά πλάνα και λήψεις που κυνηγούν τους ήρωες από πίσω, η κάμερα κινείται και αγχώνει προτού περάσει στο δεύτερο μέρος σε ένα εφιάλτη πιο ποιητικό με άλλα χρώματα, άλλη αισθητική και φωτογραφία.  

«Κάποτε... στο Χόλιγουντ» (Once Upon a Time in Hollywood) 

Στο Λος Άντζελες του 1969 τα πάντα είναι ρευστά και όλα αλλάζουν. Ο τηλεοπτικός αστέρας Rick Dalton και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του Cliff Booth κινούνται στη νέα βιομηχανία του θεάματος, την οποία με δυσκολία αναγνωρίζουν πια. 

Ταινία αληθινά βαρετή που για κάποιο λόγο ο Tarantino νιώθει πως είναι το απόσταγμα της καριέρας του. Θα έπρεπε να λείπει μία ώρα το λιγότερο αλλά μάλλον κανείς δεν του λέει όχι. Τουλάχιστον ο Brad Pitt ήταν εξαιρετικός και ευτυχώς ο Tarantino μάζεψε τις δηλώσεις και προθέσεις του να αποσυρθεί κι έτσι  μάλλον δεν θα είναι η τελευταία του ταινία.  
 
«Παράσιτα» (Gisaengchung) 

Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ- ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία του σπιτιού. Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων. 

Ο σκηνοθέτης Bong Joon Ho συνυπογράφοντας και το σενάριο, δημιουργεί μια ιστορία γεμάτη αντιθέσεις τις οποίες, πριν τα γυρίσματα ακόμα, επιθυμεί να οπτικοποιήσει με βάση τον χώρο- και τα δύο σπίτια είναι προσεκτικά σχεδιασμένα αλλά η πολυτελής κατοικία αποτελεί στην ουσία το βασικό σκηνικό της ταινίας. Τζαμαρίες, στριμωγμένα και βρώμικα δρομάκια, ηλιόλουστα παράθυρα, δωμάτια, διάδρομοι, σκάλες, κι άλλες σκάλες αποκτούν μια ιδιαίτερη λειτουργία στην ταινία τονίζοντας τις αντιθέσεις στις οποίες συνοψίζεται όλο το θέμα της ταινίας. Αντιθέσεις υλικές, ψυχολογικές, οικογενειακές, ταξικές.  Διαβάστε αναλυτική κριτική εδώ. 

Δείτε αναλυτικά όλες τις υποψηφιότητες εδώ. 

ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ ΙΩΑΝΝΑ