Η νέα πρόταση του Netflix, αν και συναρπαστική στα πρώτα επεισόδια, στα μισά χάνει τον προσανατολισμό της.

Διαθέτοντας όλα εκείνα τα συστατικά που χρειάζονται τα δικαστικά θρίλερ για να ανθίσουν, ήρθε η ιταλική σειρά «Η Δίκη» (Il Processo) να στριμάρει στον κόσμο του Netflix (και αφού έχει ήδη ολοκληρωθεί η μετάδοσή της στην ιταλική τηλεόραση από το κανάλι Channel 5).  

Έτσι, η σειρά πατάει γκάζι και ξεκινάει με μια καλή ιστορία, που στην πραγματικότητα σημαίνει μια «καλή», βίαιη και περίεργη δολοφονία. Μια 17χρονη κοπέλα έχει δολοφονηθεί, το πτώμα της έχει βρεθεί σε ένα ποτάμι και ο αρχικά ύποπτος για τη δολοφονία της αποκαλύπτει ένα μεγάλο σεξουαλικό σκάνδαλο.  

Αν κάνει κάτι πραγματικά καλά η σειρά, είναι να δομήσει υπέροχα το υλικό της. Μόνο το πρώτο επεισόδιο αφορά την έρευνα για την δολοφονία, ενώ τα υπόλοιπα επτά αφορούν τη δίκη του βασικού υπόπτου. Εισαγγελέας και συνήγορος υπεράσπισης συχνά μπαίνουν μέσα στις αφηγήσεις προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τα γεγονότα. Βλέπουμε ελάχιστες εξωτερικές σκηνές, πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες του νόμου, του νόμιμου, της αλήθειας και του δίκαιου. Η δίκη, που εκτυλίσσεται με την επιγραφή «Ο νόμος είναι ίδιος για όλους», αποτελεί μια σαφή εικόνα του ιταλικού συστήματος δημιουργώντας αμφιβολίες για το αλάθητο κάθε συστήματος δικαιοσύνης.   

Με αμφιβολίες μας γεμίζουν επίσης οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες της σειράς, αν και ομολογουμένως μονάχα οι τρεις βασικοί, η εισαγγελέας Elena Guerra (Vittoria Puccini), ο συνήγορος υπεράσπισης Ruggero Barone (Francesco Scianna) και η κατηγορούμενη Linda Monaco (Camilla Filippi) είναι πειστικοί, εκνευριστικοί όταν πρέπει και μυστηριώδεις- και κυρίως ο χαρακτήρας- αίνιγμα της Linda Monaco.  

Η σειρά κινείται στο σωστό ρυθμό στη μισή της περίοδο, και παρόλο που είναι εθιστική αναγκάζοντάς σε να την δεις ως το τέλος, υποκύπτει σε ένα πολύ μεγάλο λάθος. Μπερδεύει την δικαστική της υφή και το θρίλερ με εντελώς περιττά και υπερβολικά οικογειακά δράματα και μελοδράματα που μάλλον οι δημιουργοί νόμιζαν πως θα επιφέρουν ενδιαφέρουν στην ιστορία τη στιγμή που τη θάβουν κυριολεκτικά και την αποδιοργανώνουν. Ό,τι όμορφο χτίζεται στο πρώτο μέρος, καταστρέφεται στο δεύτερο. 

Όπως και να’χει, αν παραμερίσεις τα δάκρυα και την προσωπική εμπλοκή, θα διαπιστώσεις πως πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα σειρά που το πιο ενδιαφέρον της στοιχείο είναι η γυναίκα που κατηγορείται, μια γυναίκα που δεν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις και θα σε αναγκάσει να φτάσεις ως το τέλος για να δεις αν είναι τελικά αθώα ή ένοχη. Και πολύ περισσότερο από αυτό, δεδομένου ότι προέρχεται από πολύ πλούσια οικογένεια, αν είναι τελικά ίση με τους υπόλοιπους απέναντι στο νόμο.  

ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ ΙΩΑΝΝΑ