Ο πρώτος κύκλος της σειράς «The Umbrella Academy» είχε σίγουρα περιθώρια βελτίωσης. Οι συντελεστές της σειράς τα είδαν και βελτίωσαν πολλά από αυτά.

Η πρώτη σειρά με υπερήρωες  του Netflix στη μετά Marvel εποχή έχει αναδειχθεί σε μεγάλη επιτυχία της πλατφόρμας. Όταν βγήκε ο πρώτος κύκλος έκανε ρεκόρ προβολών, ενώ πλέον η σειρά έχει στρογγυλοκάτσει στο Top10 των σειρών παραγωγής Netflix- με το «Stranger Things» να «ακούει» την ανάσα του.

 Η σειρά βασίζεται στο ομώνυμο κόμικ του τραγουδιστή Gerard Way και ακολουθεί τη ζωή μιας δυσλειτουργικής οικογένειας σούπερ ηρώων. Η οικογένεια αυτή δημιουργείται όταν ο δισεκατομμυριούχος Sir Reginald Hargreeves (Colm Feore) υιοθετεί επτά από τα παιδιά που γεννήθηκαν την 1η Οκτωβρίου του 1989 από γυναίκες ανά τον κόσμο που δεν είχαν παρουσιάσει προηγουμένως κανένα σημάδι εγκυμοσύνης.

Τα παιδιά αυτά στον πρώτο κύκλο σχεδόν κατέστρεψαν τον κόσμο, πράγμα που φαίνεται πως θέλουν να επαναλάβουν και στο δεύτερο. Μόνο που πλέον το κάνουν καλύτερα, με στιλ, καλύτερη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και πιο στητή ιστορία- διατηρώντας, ωστόσο, τα στοιχεία που αγαπήθηκαν στον πρώτο κύκλο, την αισθητική, τη μουσική, τον Number 5 (Aidan Gallagher) και τον Klaus (Robert Sheehan). Στοιχεία που αγαπήσαμε και στοιχεία που από ένα σημείο και μετά κάπως επαναλαμβάνεται η χρήση τους, σαν να στέρεψε η έμπνευση.

Οι περιπέτειες της οικογένειας στον δεύτερο κύκλο ξεκινούν πάνω κάτω με ένα déjà vu, αξιοποιείται όμως πολύ εύστοχα το ταξίδι στο χρόνο, η οπτική της εναλλακτικής πραγματικότητας και η δολοφονία του Κέννεντυ- σύμφωνα με το κόμικ οι ήρωες ζουν σε μία πραγματικότητα στην οποία δεν έχει πραγματοποιηθεί η δολοφονία που για πολλούς άλλαξε τον ρου στης ιστορίας. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με ένα σκηνικό που θυμίζει τη σειρά «11.22.63» η οποία συνδυάζεται με τις ιστορίες υπερηρώων διαθέτοντας παράλληλα ένα, αν και εξασθενημένο σε αυτή τη σεζόν, σουρεαλιστικό στοιχείο- τι να σου κάνει μόνο ένα ψάρι μέσα σε γυάλα αντί για κεφάλι και κάποιες νύξεις για εξωγήινους.

Γενικά οι ήρωες φαίνονται να λειτουργούν καλύτερα στη νέα εποχή στην οποία προσγειώνονται, ενώ το γεγονός ότι μειώνεται η μεταξύ τους αλληλεπίδραση τους δίνει την ευκαιρία να αναπτύξουν τους χαρακτήρες, να γίνουν λιγότερο ενοχλητικοί και όταν πια βρεθούν ξανά όλοι μαζί να είναι πιο δεμένοι. Ο χαρακτήρας της Ellen Page βέβαια παραμένει ενοχλητικός- ίσως όμως με τη μόνη δραματική χροιά- αν και αυτή τη φορά απειλείται σοβαρά από τη μιζέρια του χαρακτήρα του Tom Hopper και τον εμμονικό χαρακτήρα του David Castañeda.

Παρά τις αδυναμίες της, η σειρά είναι απολαυστική και αισθητά βελτιωμένη συγκριτικά με την πρώτη σεζόν. Αξιοποιεί το καλό μοντάζ, τις χορογραφίες και τη λειτουργία της μουσικής εκπέμποντας την ενέργεια που οφείλουν οι σειρές του είδους. Και το πιο σημαντικό, σου δημιουργεί μια ανυπομονησία για τον τρίτο κύκλο.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]