Ο δημιουργός των «Watchmen» ξεκαθάρισε πως δεν τον ενδιαφέρουν πια τα κόμικ και έκανε λόγο για «παλιμπαιδισμό του κόσμου».

Με τους «Watchmen» και το «V for Vendetta» που κυκλοφόρησαν την δεκαετία του 1980 ο Alan Moore άλλαξε για πάντα τον κόσμο των κόμικς, όμως ο ίδιος θεωρεί πλέον πως οι ταινίες των ηρώων που ξεπήδησαν από τις σελίδες των κόμικ έχουν «αμαυρώσει τον πολιτισμό». Σε μια σπάνια συνέντευξη που παραχώρησε στο Deadline, ο 66χρονος συγγραφέας εκτίμησε πως το συγκεκριμένο είδος ταινιών μάλιστα έχει προκαλέσει παλιμπαιδισμό στους θεατές.

«Δεν με ενδιαφέρουν πια τόσο πολύ τα κόμικ, δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτά. Έκανα κόμικ για περίπου 40 χρόνια όταν τελικά αποσύρθηκα. Όταν μπήκα στη βιομηχανία των κόμικ, το μεγάλο δέλεαρ ήταν πως επρόκειτο για ένα χυδαίο μέσο, το οποίο δημιουργήθηκε για να διασκεδάζει ανθρώπους της εργατική τάξης, ειδικά τα παιδιά» αναφέρει ο Moore.

Wikipedia

Συνεχίζοντας, εξήγησε πως «ο τρόπος κατά τον οποίο η βιομηχανία έχει αλλάξει - είναι graphic novel πλέον - έχει κοστολογηθεί εντελώς για ένα αναγνωστικό κοινό μεσαίας τάξης. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους των μεσαίων τάξεων, αλλά [η βιομηχανία των κόμικ] δεν δημιουργήθηκε για να λειτουργεί ως μέσο για μεσήλικες χομπίστες».

Στην συνέντευξη του ο Βρετανός συγγραφέας υπογράμμισε ότι «υποτίθεται ότι ήταν ένα μέσο για ανθρώπους που δεν είχαν πολλά λεφτά», ενώ συμπλήρωσε πως το γεγονός ότι «ο περισσότερος κόσμος συσχετίζει τα κόμικ με τις ταινίες των υπερώων τώρα» τα καθιστά ακόμα πιο προβληματικά για τον ίδιο.

DC

«Δεν έχω δεν καμία ταινία με υπερήρωες μετά την πρώτη ταινία του Tim Burton με τον Batman. Έχουν αμαυρώσει τον κινηματογράφο και έχουν αμαυρώσει τον πολιτισμό κατά ένα βαθμό. Πριν από πολλά χρόνια είχα πως ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικό σημάδι που εκατοντάδες χιλιάδες ενήλικες έμπαιναν στην ουρά για να δουν χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν πριν από 50 χρόνια για να διασκεδάσουν 12χρονα αγόρια» τόνισε ο Moore.

Σύμφωνα με τον ίδιο η τεράστια απήχηση του συγκεκριμένου είδους ταινιών αντανακλά «μια επιθυμία απόδρασης από τις πολυπλοκότητες του σύγχρονου κόσμου και μια επιστροφή σε μια νοσταλγική και γεμάτο αναμνήσεις παιδική ηλικία. Μου φάνηκε επικίνδυνο, ήταν ένας παλιμπαιδισμός του κόσμου».