Ένα mockumentary για το 2020 στο Netflix.

Το ονόμασαν το «σωτήριο» έτος, το έτος της ελπίδας, της αισιοδοξίας, το έτος που θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους της πανδημίας. Το 2021 μπορεί να είναι όλα αυτά. Μπορεί και να μην είναι. Έχει άλλωστε 365 μέρες για να το αποδείξει.

Με βάση, ωστόσο, την πρώτη γεύση που μας έδωσε μάλλον βλέπει ανταγωνιστικά το 2020 και θέλει να το ξεπεράσει ως ένα ακατανόητο έτος γεμάτο με απίστευτες εξελίξεις που δομούν ένα περιβάλλον πέρα για πέρα ανοικείο, γεμάτο με ανθρώπους που απλά πασχίζουν να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους.

Για να μας εξοπλίσει απέναντι σε αυτό το ανεξήγητο σκηνικό που στήνεται και «νομιμοποιείται» γύρω μας το Netflix μας συστήνει ένα mockumentary σε σενάριο και παραγωγή του Τσάρλι Μπρούκερ. Κάτι θα ξέρει από ακατανόητα σύμπαντα ο δημιουργός του «Black Mirror» που σε 70 περίπου λεπτά επιχειρεί μια ιδιόμορφη ανασκόπηση του 2020.

Μέσα από συνεντεύξεις φανταστικών ή πραγματικών χαρακτήρων τους οποίους υποδύονται γνωστοί ηθοποιοί, όπως ο Σάμιουελ Τζάκσον, ο Χιου Γκραντ, η Λίζα Κούντροου ή η Λέσλι Τζόουνς, η ταινία «Death to 2020» μας «φτύνει» ό,τι συνέβη την προηγούμενη χρονιά. Και ξεκινάει όπως ξεκίνησε το 2020, με τις πυρκαγιές στην Αυστραλία και την δολοφονία Σουλεϊμανί που έφερε στα πρόθυρα του πολέμου τις ΗΠΑ με τον Ιράν.

Με άλλοτε πετυχημένο και άλλοτε όχι χιούμορ, η ταινία υιοθετεί μια σκοπιά πολιτικής σάτιρας με την οποία ανακαλεί τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν το 2020: πανδημία, BlackLivesMatter , Brexit και φυσικά ΗΠΑ, Τραμπ και αμερικανικές εκλογές.

Οι περισσότερες κριτικές εστιάζουν στο γεγονός πως η ταινία δεν κατάφερε να βρει την τέλεια τομή ανάμεσα στις (καλές) προθέσεις της ή στην προχειρότητα με την οποία προσεγγίζεται το σενάριο με αποτέλεσμα να μην είναι τελικά αρκετά αστείο ή αρκετά πολιτικό ή αρκετά πετυχημένο ή αρκετά εύστοχο ή αρκετά πρωτότυπο ή… ή…

Και εμείς αν και δεν συμφωνούμε, δεν μπορούμε και να διαφωνήσουμε. Η ταινία παρόλα αυτά παραμένει απολαυστική, σε κάποια σημεία τρομερά αστεία και σε άλλα δίχως αίσθηση του χιούμορ. Είναι επίσης πολύ έξυπνη, έχει πολιτικό λόγο- και ας χάνεται κάποιες φορές- και αποτελεί ένα συμπυκνωμένο ημερολόγιο της χρονιάς που μας εγκατέλειψε σημαδεύοντάς μας για πολλά χρόνια. Αν κάτι δεν έχει, είναι η συμπερίληψη και άλλων σημαντικών γεγονότων. Έχει μια τάση να προσκολλάται σε αμερικανικά πράγματα αφήνοντας στην αφάνεια ή στην απλή αναφορά άλλα μεγάλα συμβάντα.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- [email protected]