Παρά το «υπέροχο» φινάλε στο θρίλερ του Jonathan Demme, θεωρεί ότι υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ σασπένς και τρόμου.

Το «Κάποτε… στο Χόλιγουντ» ήταν αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της περασμένης χρονιάς, καθώς αντιπαρέβαλε τη νοσταλγία της ανέμελης δεκαετίας του 1960 με την υπερεαλιστική προσέγγιση στη βία για την οποία έχει ξεχωρίσει ο Quentin Tarantino. Σε μια νέα συζήτηση του με τον Edgar Wright για το περιοδικό Empire, ο Αμερικάνος σκηνοθέτης μίλησε για τον κινηματογραφικό τρόμο και αναφέρθηκε σε μια συγκεκριμένη σκηνή της τελευταίας ταινίας του, την οποία και θεωρεί ως μια από τις σπουδαιότερες που έχει γυρίσει.

Σε μια από τις πιο έντονες σκηνές της ταινίας, ο Cliff Booth (τον οποίο ενσαρκώνει ο Brad Pitt) καταφτάνει σε ένα ράντζο όπου παλαιότερα γυριζόντουσαν ταινίες, όμως πλέον η «οικογένεια» του Charles Manson έχει εγκατασταθεί εκεί. Αντιλαμβανόμενος ότι κάτι δεν πάει καλά, ο Booth αποφασίζει να δει τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη του ράντζου, τον George Spahn (Bruce Dern), καθώς θεωρεί ότι είναι αιχμάλωτος και η ζωή του κινδυνεύει.

Σύμφωνα με τον Tarantino πρόκειται «για ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω πετύχει ποτέ με την ομάδα μου» και θεωρεί πως η σκηνή προκαλεί μεγαλύτερο «τρόμο» από το καταιγιστικό φινάλε στη «Σιωπή των αμνών» του Jonathan Demme. «Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ σασπένς και τρόμου. Σασπένς προκαλεί αυτό που θα συμβεί. Τρόμος είναι όταν φοβάσαι επειδή ξέρεις ακριβώς τι θα συμβεί και δε θέλεις να το δεις. Φαντάζεσαι τα χειρότερα» εξήγησε ο σκηνοθέτης, σχολιάζοντας πως το φινάλε της «Σιωπής των αμνών» είναι μεν υπέροχο, ωστόσο διαφωνεί ως προς ένα σημείο.

«Δεν πιστεύω ότι η Jodie Foster θα πεθάνει. Σε εκείνο τη σημείο στην ταινία, θα είχα μείνει έκπληκτος εάν ο Buffalo Bill κατέληγε να σκοτώσει τη Jodie Foster. Έχω δει τόσες πολλές ταινίες ώστε να πιστέψω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Με παρέσυρε η στιγμή, αλλά ακόμα σκεφτόμουν κινηματογραφικά» ανέφερε χαρακτηριστικά στη συζήτηση ο σκηνοθέτης και στη συνέχεια εξήγησε περισσότερο τι θέλησε να πετύχει στο «Κάποτε… στο Χόλιγουντ».

«Ένας από τους λόγους που η σκηνή [στο ράντζο] είναι τόσο αποτελεσματική είναι επειδή ο Cliff μπορεί να πεθάνει. Αφηγηματικά, ως ταινίας, από οποιαδήποτε άποψη, όχι μόνο μπορούσε να πεθάνει σε εκείνη τη σκηνή, αλλά δραματικά μάλιστα μπορεί να είχε νόημα να πεθάνει. Όταν δεις την ταινία με ένα κοινό για πρώτη φορά, πετυχαίνει κάτι το οποίο νομίζω είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί σε μια ταινία. Πετυχαίνει τον τρόμο – οι θεατές φοβούνται για τον Cliff. Η ατμόσφαιρα στην αίθουσα αλλάζει. Όλοι συγκλονίζονται και πραγματικά φοβούνται» κατέληξε ο Tarantino.