Ίσως από τις καλύτερες σειρές της πλατφόρμας, και σίγουρα η καλύτερη δουλειά που έχει κυκλοφορήσει εδώ καιρό.

Το «Ερπετό», με ιδιαίτερη κινηματογράφηση που μιμείται την αισθητική της εποχής που αφηγείται, έχει μια εθιστική μαγεία που σε κάνει ταυτόχρονα να σιχαίνεσαι και να λατρεύεις αυτό που έχεις μπροστά στην οθόνη σου.

«Για όλους τους ατρόμητους νέους που ξεκίνησαν ένα ταξίδι με μεγάλα όνειρα. Αλλά δεν γύρισαν ποτέ σπίτι», αναγράφεται στους τίτλους τέλους της σειράς το «Ερπετό» (The Serpent) που αφηγείται την ιστορία ενός από πιο αξιοσημείωτους καταζητούμενους άντρες στον κόσμο.

Ήταν κλέφτης, άρχοντας της μεταμφίεσης και της εξαπάτησης, serial killer και κυρίως «διάβαζε» και έκανε όπλο του τη μοναξιά των ανθρώπων.

Ο Charles Sobhraj (Tahar Rahim) έδρασε όλη την ανατολική και νοτιοανατολική Ασία τη δεκαετία του 1970, κατηγορήθηκε για τη δολοφονία τουλάχιστον 12 ανθρώπων. Στόχευε κυρίως ανθρώπους μοναχικούς, που ακλουθούσαν το εναλλακτικό ταξίδι. Η δράση του άρχισε να παίρνει τη μορφή υπόθεσης όταν ο Ολλανδός διπλωμάτης Herman Knippenberg (Billy Howle) έδειξε ενδιαφέρον για την υπόθεση δύο εξαφανισμένων νεαρών.

Και οι δύο εξαφανισμένοι γίνονται με τον καιρό πολλοί.

Μεγάλο μέρος της ευθύνης για αυτή την σατανική επίδραση της σειράς πάνω στον θεατή έχει ο ίδιος ο σατανικός χαρακτήρας που την έχει εμπνεύσει, και δυστυχώς πρόκειται για πραγματική προσωπικότητα. Ένας τέτοιος χαρακτήρας χαίρει επίσης ιδιαίτερης «περιποίησης» στα «ερμηνευτικά χέρια» του πάντα χαιρόμαστε να τον βλέπουμε όπου τον βλέπουμε, Tahar Rahim. Και τέλος, η εθιστική αν και βασανιστική, επίδραση της σειράς, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην δομή και στον τρόπο που επιλέγεται να ειπωθεί η φριχτή αυτή ιστορία.

Και επιλέγεται να ειπωθεί με ένα τρόπο έξυπνο, κάνοντας ένα βήμα διαφοροποίησης από το κλισέ «καλός προσπαθεί να πιάσει κακό», ή «καλός αναζητεί την αλήθεια».

Γιατί και την αλήθεια και τον δολοφόνο τους ξέρουμε από πολύ νωρίς. Γνωρίζουμε επίσης από την πρώτη στιγμή κάποια πράγματα για το τέλος, αλλά όχι το τέλος. Άλλωστε καμία σημασία δεν έχει το τέλος. Σημασία έχει πώς φτάνει κανείς ως εκεί. Ε λοιπόν φτάνει με πάρα πολύ άγχος. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο δομείται η αφήγηση, ο αγχωτικός.

Βέβαια η ιστορία δομικά και θεματικά επικεντρώνεται στον Ολλανδό διπλωμάτη και την προσπάθεια να φτιάξει την υπόθεση, να βρει τα θύματα, να παρακινήσει τις αρχές να δράσουν. Είναι παράλληλα το ταξίδι του προς την ψύχωση με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Για τον θεατή όμως, ειδικά τα πρώτα επεισόδια, ασκούν ψυχολογικά ιδιαίτερη πίεση.

Γιατί η ιστορία ρέει με τέτοιο τρόπο που παρά τις επαναλαμβανόμενες μετατοπίσεις στο χρόνο, που νομίζεις θα σε ζαλίσουν, τελικά μόνο σε αποπροσανατολίζουν αυξάνοντας την ένταση καθώς το μόνο που δεν ξέρεις στο τέλος κάθε επεισοδίου είναι αν ο χαρακτήρας που έχεις συμπαθήσει είναι το επόμενο θύμα. Και όλα αυτά γνωρίζοντας πως είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, πράγμα που φορτίζει περισσότερο την ιστορία. 

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- [email protected]