Αρχικά η ταινία δεν θα έπρεπε να τιτλοφορείται «Ο βιρτουόζος» αλλά White Rivers.

Δεν ξέρουμε πώς τους ήρθε να δώσουν αυτό τον τίτλο στην τελευταία δουλειά στην οποία συμμετέχει ο τιτάνας Anthony Hopkins, ωστόσο, η αστοχία αυτή είναι ενδεικτική μιας σειράς άλλων αστοχιών που υποβαθμίζουν την ταινία σε μέτρια εντάσεως βαρεμάρας.

Κι ας είχε πολλές δυνατότητες που παραμένουν ανεκμετάλλευτες. Κι ας έχει κουκλί ήρωα- όχι δεν αναφερόμαστε στον Sir Anthony αλλά στον Anson Mount.

Οι συστάσεις

Στην ιστορία αν και εμφανίζονται ορισμένοι χαρακτήρες, έχουμε τρία βασικά πρόσωπα. Τον Βιρτουόζο- Anson Mount ο οποίος βιοπορίζεται ως πληρωμένος δολοφόνος, τον μέντορά του- Anthony Hopkins ο οποίος του αναθέτει τις δολοφονίες και με τον οποίο συνδέεται με πιο προσωπική σχέση, και η σερβιτόρα- Abbie Cornish που κρατάει τη σπίθα της ταινίας αναμμένη. Κάπου στην ιστορία εμφανίζονται επίσης οι Eddie Marsan και David Morse με εξίσου ευεργετικά αποτελέσματα κόντρα στην κούρασή μας.

Ο επί πληρωμή λοιπόν βασικός ήρωας της ταινίας μεταβαίνει σε μια απομακρυσμένη πόλη των ΗΠΑ για να εκτελέσει ένα άνθρωπο… στα τυφλά. Και λέμε στα τυφλά γιατί τα μόνα στοιχεία που του δίνονται είναι μία τοποθεσία, μία ώρα και μια ένδειξη (White Rivers) την οποία πρέπει να αποκρυπτογραφήσει, ερμηνεύσει, μαντέψει για να εντοπίσει το επόμενο χτύπημά του ανάμεσα στους διάφορους πιθανούς στόχους που εντοπίζει.

Η χαλαρή πορεία της ταινίας

Ξεκινώντας με μία πραγματικά ωραία σκηνή, στην οποία βλέπουμε τον Βιρτουόζο μας επί τω έργω, η ταινία δίνει ωραίο τυράκι αλλά δεν μας χορταίνει. Για να είμαστε ειλικρινείς, μετανιώνουμε και που φάγαμε το τυράκι.

Στις επόμενες σκηνές βλέπουμε τον ήρωα να περιγράφει αναλυτικά τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει, τρόπος ίσως και χειρουργικής ακρίβειας. Κανακεύεται τον βιρτουόζο του είδους αλλά τον βλέπουμε να κάνει ένα λάθος με «παράπλευρες απώλειες» που του στοιχίζει την υπαρξιακή του κατάφαση δημιουργώντας του ενοχές. Και μετά έρχεται η αποστολή με τον στόχο δίχως στοιχεία και κάποιους αστάθμητους παράγοντες.

Ακούγεται ενδιαφέρον ε; Όμως δεν είναι. Μπορεί ο Mount να φαίνεται ξύλινος και να ερμηνεύει άπνευστα το ρόλο του ως παγωμένου (;), μπερδεμένου (;) και μοναχικού εκτελεστή που κάνει πρόβες για να μπορέσει να χαμογελάσει, ωστόσο, αφήνεται να πέσει σε αυτό τον βάλτο.

 Το σενάριο είναι πέρα για πέρα βαρετό και εντελώς προβλέψιμο που σου επιτρέπει να κάνεις και κάτι άλλο ταυτόχρονα με την προβολή της ταινίας.

Η νύχτα, η αφήγηση σε voiceover σε δεύτερο ενικό, η μουσική, το κινηματογραφικό είδος, όλα τα στοιχεία συναινούν σε μια διαφορετική από την πεπατημένη τεχνική εξιστόρησης ενός θρίλερ. Τελικά όμως η ταινία ούτε μυστήριο έχει ούτε είναι τόσο έξυπνη όσο θέλει να φαίνεται.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- [email protected]