Σινεμά ή streaming στο σπίτι;

Λένε ότι ο Σεπτέμβρης είναι ο ιδανικός μήνας για θερινό σινεμά. Και μάλλον έχουν δίκιο αναλογιστούμε ότι έχουμε αποχαιρετήσει τις καυτές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, έχουμε επιστρέψει από τις διακοπές μας και όλοι αναζητούμε μια απόδραση που δεν «κολλάει» με την κλασική φθινοπωρινή ρήση «άντε, καλό χειμώνα να έχουμε».

«Μυστήριο στη Βενετία»

Κοιτώντας τις ταινίες που κυκλοφορούν την Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες σαφώς ξεχωρίζει μία- και όχι δεν μιλάμε το κορεατικό «Oldboy» του Παρκ Τσαν-γουκ που επανακυκλοφορεί και θα μπορούσε να αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή για θερινό. Ο λόγος για τη νέα ταινία του Κένεθ Μπράνα «Μυστήριο στη Βενετία (A Haunting in Venice)» και το τρίτο μέρος των περιπετειών του Ηρακλή Πουαρό.

Σύμφωνα με την σύνοψη της ταινίας, η ιστορία διαδραματίζεται στην απόκοσμη, μεταπολεμική Βενετία την Παραμονή των Αποκριών και αποτελεί την επιστροφή του διάσημου Ηρακλή Πουαρό που καλείται να λύσει ένα τρομακτικό μυστήριο. Συνταξιούχος πλέον και αυτοεξόριστος στην πιο λαμπερή πόλη του κόσμου, ο Πουαρό παρευρίσκεται απρόθυμα σε μια συνεδρίαση σε ένα παρακμιακό, στοιχειωμένο παλάτι. Όταν ένας από τους καλεσμένους δολοφονείται, ο ντετέκτιβ βρίσκεται μπλεγμένος σε έναν απαίσιο κόσμο σκιών και μυστικών.

Το πρόβλημα με τις δύο πρώτες ταινίες του Ηρακλή Πουαρό του Μπράνα («Έγκλημα στο Οριαν Εξπρές» και «Έγκλημα στον Νείλο») είναι ότι είχαν ήδη γυριστεί ταινίες από τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι, οι οποίες μάλιστα θεωρούνται πλέον κλασικές.

Η ταινία «Μυστήριο στη Βενετία» είναι όμως διαφορετικό θέμα καθώς βασίζεται σε ένα λιγότερο γνωστό βιβλίο της Κρίστι που τιτλοφορείται «Halloween Party». Επομένως το κινηματογραφικό κοινό θα παρακολουθήσει μια ιστορία που λίγο ή πολύ του είναι άγνωστη, ενώ παράλληλα ο Μπράνα επιχειρεί να δώσει επίσης έναν άγνωστο τόνο στην ιστορία της Κρίστι, προσθέτοντας μια «στρώση» της αισθητικής των ταινιών τρόμου.

«Αν είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτές τις ταινίες, δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά», όπως το έθεσε ο παραγωγός της ταινίας, Τζέιμς Πρίσαρντ. «Μια παρέκκλιση αυτή τη στιγμή ενέχει πιθανώς ρίσκο, αλλά προσφέρει επίσης τη δυνατότητα να την κρατήσει ζωντανή, να φέρει διαφορετικό κοινό και να κάνει κάτι ενδιαφέρον που ελπίζουμε ότι θα εκπλήξει και θα ενθουσιάσει».

Η ταινία κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες την Πέμπτη, 14 Σεπτεμβρίου.

Από τις επιλογές στις πλατφόρμες streaming υπάρχει μία άκρως ενδιαφέρουσα ταινία που αναμένεται στο Netflix. Ο λόγος για την ταινία «El Conde» (Ο Κόμης) του Χιλιανού σκηνοθέτη Πάμπλο Λαραΐν, ο οποίος καταπιάνεται με μια τολμηρή αλληγορία για την τάση της ιστορίας να επαναλαμβάνεται.

Μετά την αγγλόφωνη ταινία «Spencer», για την πριγκίπισσα Νταϊάνα, ο σκηνοθέτης επιστρέφει στην πατρίδα του, τη Χιλή και την ιστορία της, και παίζοντας με τον γκοθ σουρεαλισμό μας λέει την ιστορία του δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ.

Ο Λαραΐν μας δείχνει ένα Πινοσέτ που πέθανε ποτέ αλλά κατέληξε ένα… βαμπίρ που έχει ζήσει 250 χρόνια στη γη ελπίζοντας ότι θα πεθάνει.

Όπως έχει εξηγήσει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, η μόνη επιλογή για την ταινία ήταν η σάτιρα, η φάρσα και ο σουρεαλισμός. «Γιατί ο ρεαλισμός προκαλεί στο θεατή μια κάποια σύνδεση, ίσως κι ενσυναίσθηση. Κι αυτό θα ήταν ανεπίτρεπτο».  

Στο «El Conde», του οποίου το σενάριο συνυπογράφει, χρησιμοποιεί «τη γλώσσα της σάτιρας και της πολιτικής φάρσας» για να δείξει στον κόσμο την αληθινή φύση ενός δικτάτορα που «δεν αντιμετώπισε ποτέ την αληθινή δικαιοσύνη».

Η ταινία είναι διαθέσιμη στο Netflix από την Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου.

Σημειώνεται ότι στις 11 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από το πραξικόπημα της 11ης του 1973 που έφερε τον Πινοσέτ στην εξουσία για σχεδόν 17 χρόνια. Το καθεστώς του Πινοσέτ βασάνισε, σκότωσε και εξαφάνισε 3.065 ανθρώπους στο όνομα της μάχης κατά του κομμουνισμού. Παρά τις φρικαλεότητες, μερικοί στη Χιλή θυμούνται την «κληρονομιά» του Πινοσέτ ως κάτι όχι και τόσο κακό.

Οι άσχημες ιδέες, προειδοποιεί ο Λαραΐν, έχουν την τάση να επιβιώνουν, να μεταλλάσσονται και να μολύνουν τις κοινωνίες ξανά και ξανά, ακόμη και πολλά χρόνια μετά την υποτιθέμενη διάλυση και καταστροφή τους. Κάτι σαν βρικόλακες που ζουν στην εξορία την ώρα που άπληστοι κληρονόμοι κυκλοφορούν για να προσπαθήσουν να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει.

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη- [email protected]