Είναι διαθέσιμη στο Disney+ και μας συστήνει τις εγκλωβισμένες γυναίκες της Ντραγκέτα.

Σε λίγες μέρες κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο στην Ιταλία καθώς ολοκληρώνεται η μεγαλύτερη δίκη κατά της μαφίας που έχει γίνει εδώ και πάνω από 30 χρόνια στην Ιταλία.

Η δίκη αφορά στην μαφία της Καλαβρίας, γνωστή ως Ντραγκέτα, η οποία είναι σήμερα η πιο πλούσια και η πιο ισχυρή  εγκληματική οργάνωση της Ιταλίας που έχει σχεδόν μονοπώλιο στο ευρωπαϊκό εμπόριο κοκαΐνης.

Οι εισαγγελείς έχουν ζητήσει ποινές φυλάκισης συνολικά σχεδόν 5.000 ετών για 322 κατηγορούμενους, οι οποίοι φέρουν ψευδώνυμα όπως «The Wolf», «Fatty», «Sweetie» και «Lamb Thigh». Ο αριθμός των αδικημάτων για τα οποία κατηγορούνται προκαλούν ίλιγγο: σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απόπειρα δολοφονίας, διακίνηση ναρκωτικών, εκβιασμός, τοκογλυφία, κατάχρηση εξουσίας και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.

Ένα στοιχείο που προκαλεί εντύπωση, και υπογραμμίζει το βαθμό διείσδυσης της Ντραγκέτα στην κοινωνία, είναι το γεγονός ότι ανάμεσα στους κατηγορούμενους βρίσκουμε δημόσιους υπαλλήλους, επαγγελματίες, δήμαρχους, υψηλόβαθμο αστυνομικό και φυσικά τον Τζιανκάρλο Πιτέλι, γνωστό δικηγόρο και πρώην βουλευτή του κόμματος Forza Italia που είχε ιδρύσει ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Η ιστορία

Με αφορμή την δίκη, παρακολουθήσαμε την σειρά «The Good Mothers» στην πλατφόρμα του Disney+, που καταπιάνεται με μια άλλη πτυχή της Ντραγκέτα: τις γυναίκες της.

Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και στο βιβλίο του Βρετανού δημοσιογράφου Άλεξ Πέρι, η σειρά ακολουθεί τις ιστορίες τριών γυναικών της Καλαβρίας και τις σχέσεις τους με την Ντραγκέτα. Η σειρά ρίχνει φως σε δύο χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης μαφίας.

Από τη μία βλέπουμε την ιδιαίτερη σύστασή της, καθώς δεν ακολουθεί την τυπική ιεραρχία άλλων μαφιόζικων οργανώσεων αλλά δομείται με βάση οικογένειες- φατρίες που συνδέονται στενούς δεσμούς αίματος.

Από την άλλη βλέπουμε πόσο πατριαρχικές είναι αυτές οι οικογένειες. Η δυναμική των φύλων, οι αντιφάσεις και οι σχέσεις εξουσίας βασίζονται σε αξίες όπως η οικογένεια, η τιμή, η ομερτά, ο σεβασμός, η βία και η εκδίκηση. Οι γυναίκες εδώ όχι μόνο δεν έχουν λόγο αλλά ολόκληρη η ύπαρξή τους καθορίζεται από τους άνδρες. Κυριολεκτικά, αν βγουν εκτός γραμμής, αυτομάτως γίνονται ανήθικες και άρα δεν τους αξίζει να ζουν.

Η σειρά

Οι ιστορίες για την μαφία συνήθως εστιάζουν στα όπλα, τα ανθρωποκυνηγητά, τις κομπίνες, τις δολοφονίες, τη διαφθορά, την διακίνηση ναρκωτικών. Όχι όμως σε αυτή τη σειρά. Εδώ βλέπουμε το ανθρώπινο κόστος που πληρώνουν οι γυναίκες που γεννιούνται σε αυτές τις κοινωνίες, δίχως ορατή και ακίνδυνη έξοδο διαφυγής. Η βία αυτών των ιστοριών λαμβάνει χώρο μακριά από τους δρόμους όπου διακινούνται τα ναρκωτικά. Η βία και η κακοποίηση γίνεται μέσα στο σπίτι, από τον πατέρα, τον σύζυγο, τον αδερφό, τον ξάδερφο, όποιον είναι άνδρας. Και είναι σπαρακτική.

Η σειρά ξεκινάει με τη Λέα Γκαρόφαλο  (Micaela Ramazzotti) να ταξιδεύει στο Μιλάνο με τη 17χρονη κόρη της Ντενίς, την οποία υποδύεται η Gaia Girace (γνωστή από την σειρά «Η τετραλογία της Νάπολης». Θα συναντήσει τον πρώην σύζυγό της Κάρλο Κόσκο (Francesco Colella), έναν «αφεντικό της Ντραγκέτα εναντίον του οποίου είχε καταθέσει και βρισκόταν για χρόνια στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Κουρασμένη από τις συνεχείς μετακινήσεις, ελπίζει ότι κάνοντας ένα βήμα καλής θέλησης, επιτρέποντάς του να συναντήσει την κόρη του, θα κάνουν μια νέα αρχή. 

Διαφορετικές αλλά και ίδιες είναι οι άλλες δύο ιστορίες. Η Τζουζεπίνα Πέσε (Valentina Bellè) είναι μέλος μιας ισχυρής οικογένειας της Ντραγκέτα. Ο άντρας της είναι στη φυλακή και η φατρία την χρησιμοποιεί για να κάνει τις δουλειές της αθόρυβα και διακριτικά. Μέχρι που συλλαμβάνεται, και μάλιστα την ώρα που είναι μαζί με κάποιον άλλο άνδρα. Οι μοιχαλίδες όμως δεν έχουν θέση στην ηθική της Ντραγκέτα.

Ίσως ακόμα πιο τραγική είναι η κατάσταση της φίλης της Μαρία Κοντσέτα Κάκιολα  (Simona Distefano) η οποία ζει φυλακισμένη στο σπίτι των γονιών της για οχτώ χρόνια, από τότε που μπήκε ο άνδρας της φυλακή. Ονειρεύεται μια διέξοδο διαφυγής και βρίσκει μια παρηγοριά στο  Facebook, για το οποίο όμως ξυλοκοπείται προς συμμόρφωση. Την επόμενη φορά που θα διεκδικήσει την ελευθερία της όμως θα τιμωρηθεί ακόμα πιο βαριά.

Η σειρά καταφέρνει με τον πιο εύστοχο τρόπο να αναδείξει την απόγνωση αυτών των γυναικών. Δεν έχει νόημα να αναζητήσει κανείς ποιες αλλαγές έχουν γίνει στις πραγματικές ιστορίες, καταλαβαίνεις πως η αίσθηση του εγκλωβισμού είναι πέρα για πέρα αληθινή. Από το ανατριχιαστικό νανούρισμα που ακούγεται στους τίτλους αρχής και τις σύντομες και καθόλου υπερβολικές σκηνές κακοποίησης και πανικού, όπως όπως όταν η Τζουζεπίνα κακοποιείται μπροστά στα παιδιά της από τον πατέρα της επειδή πρότεινε κάτι για τις δραστηριότητες της φατρίας ή όταν η 17χρονη Ντενίς συνειδητοποιεί ότι έχει εξαφανιστεί η μητέρα της, μέχρι τη φωτογραφία και τα μουντά χρώματα των τοπίων της Καλαβρίας, η αίσθηση που εκπέμπεται είναι της απαισιοδοξίας. 

«Αυτοί δεν συγχωρούν κανένα», μαθαίνουμε βλέποντας αυτές τις γυναίκες να «πατούν» τους κανόνες της αυστηρής πατριαρχικής δομής των οικογενειών τους. Κι αν μια υποψία νίκης σε κάνει να θες να δεις και παρακάτω, στο πέμπτο επεισόδιο πραγματικά παραιτείσαι. Αρνείσαι να δεις πώς τελειώνει. Η πιθανή ήττα τους έχει γίνει πια δική σου.

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη- [email protected]