Η Δήμητρα Γιαννακού είδε τη νέα πολυαναμενόμενη ταινία του βραζιλιάνου Χοσέ Παντίλα και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις της.

Όλοι γνωρίζουν λίγο ως πολύ το Robocop, τον άνθρωπο-ρομπότ, φτιαγμένο από σάρκα και από ατσάλι που έρχεται να «ξεσκεπάσει» όλες τις ανομίες των ανθρώπων, να βάλει τάξη και να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη.

Τώρα, θα έχουμε την ευκαιρία να τον ξαναδούμε στον κινηματογράφο, καθώς ο Robocop ξαναζωντανεύει κάτω από τις οδηγίες του βραζιλιάνου σκηνοθέτη Χοσέ Παντίλα.

Η ολοκαίνουρια ταινία «Robocop» αποτελεί το remake της ομώνυμης ταινίας του Πωλ Βερχόφεν που έδρεψε δάφνες επιτυχίας σε κοινό και κριτικούς το 1987. 

Αν και ο Παντίλα παραπονέθηκε ότι εννιά στις δέκα ιδέες του απορρίπτονταν και εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του λέγοντας ότι δεν πρόκειται να ξανασυνεργαστεί με μεγάλο στούντιο, ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτού του remake διακρίνουμε γενναίες προσπάθειες να διατηρήσει αναλλοίωτα κάποια βασικά στοιχεία και  ζητούμενα της πλοκής του αρχικού του προτύπου και να τα συνδέσει με έναν έξυπνο τρόπο με την Αμερική της σύγχρονης εποχής.

Σε ένα κοντινό μέλλον, το 2028, η απάτη και η εγκληματικότητα στο Ντιτρόιτ έχει εξαπλωθεί σαν μάστιγα μολύνοντας κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, ακόμη και τα (υποτιθέμενα) όργανα της τάξης. Ένας τίμιος αστυνομικός και καλός οικογενειάρχης (Τζόελ Κίναμαν) πέφτει θύμα μιας έκρηξης και διαμελίζεται το σώμα του.

Η εταιρία εξελιγμένης ρομποτικής τεχνολογίας OMNICORP θα βρει την κατάλληλη ευκαιρία να ενσωματώσει έναν άνθρωπο μέσα στα ρομπότ-πολεμιστές που κατασκευάζει και να τον λανσάρει, έτσι, κατά την επιθυμία του αμερικανικού λαού.

Μέσα από αυτόν τον παράδοξο συνδυασμό του οργανικού με το μέταλλο, γεννιέται λοιπόν, ο περίφημος Robocop, ο άνθρωπος-μηχανή, μέσα από τον οποίο η ανθρώπινη φύση –με τις ευαισθησίες, τα συναισθήματα, τις αναμνήσεις- έρχεται σε μια διαρκή αντιπαράθεση με τη μηχανιστική, προγραμματισμένη και ψυχρή «άψυχη» λογική των μηχανών.

Διάφορα επεισόδια σκηνοθετούνται πάνω σε αυτή βάση, πυροδοτώντας ποικίλα περιστατικά που ο ειδικός επιστήμονας (Γκάρυ Όλντμαν) και οι υπεύθυνοι της κατασκευής του προσπαθούν να ελέγξουν, μέσα στην προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν το Robocop.

Ωστόσο, ο πρωτότυπος αυτός και τραγικός ήρωας θα θελήσει να βρει τους υπεύθυνους της καταστροφής του, ενώ ένα παιχνίδι εξουσίας κινεί τα νήματα της δράσης. Έτσι, η έννοια της «μάχης» βρίσκεται στο κέντρο της αφήγησης, καθώς ο άνθρωπος-ρομπότ «τα βάζει» ενάντια στους πάντες˙ ενάντια στους παντός είδους κακοποιούς, ενάντια στην επιχείρηση που τον έφτιαξε, ενάντια στην αστυνομία όπου δούλευε, ενάντια στον άνθρωπο που ήταν κάποτε..

Ο Robocop είναι ένα πλάσμα ή κατασκεύασμα που ζητά απεγνωσμένα δικαιοσύνη και μέσα στη λαίλαπα του θυμού του σαρώνει τα πάντα γύρω του. Οι μυθικές αναμετρήσεις με έμψυχα και άψυχα όντα (τα τρομακτικά drones) δεν λείπουν, με συνεχείς πυροβολισμούς και σκηνές ανεκδοτολογικής δράσης, διανθισμένης με μαύρο χιούμορ. 

Ο Robocop εντάσσεται μέσα στη γενικότερη λογική και ανάγκη δημιουργίας υπέρ-ηρώων που θα φθάσουν ως σωτήρες άγγελοι να σώσουν τον άνθρωπο από τη διαφθορά και το έγκλημα ενός νοσηρού κόσμου. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια ταινία που ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλες του είδους της και αν αγαπάτε τη science-fiction αξίζει να τη δείτε.

Σκηνοθεσία: Χοσέ Παντίλα, παίζουν: Γκάρι Όλντμαν, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Μάικλ Κίτον, Άμπι Κόρνις, Τζέι Μπαρουσέλ, Τζόελ Κίναμαν. Η ταινία προβάλλεται από τη Feelgood.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ