Τουαλέτες, μακιγιάζ και μαλλιά στην εντέλεια, κολαριστά σμόκιν, άπλετα χαμόγελα και τη στιγμή που όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια…κάτι πάει στραβά.

Μπορεί οι παραγωγοί να έχουν ρίξει εκατομμύρια για να μην υπάρξουν ευτράπελα, αλλά Όσκαρ χωρίς λίγη «ντροπή» δε μένουν στην ιστορία.

Για παράδειγμα τι θα ήταν τα περυσινά Όσκαρ αν η Τζένιφερ Λόρενς δεν παραπατούσε στην Dior τουαλέτα της, όταν ανέβηκε να παραλάβει το Όσκαρ για την ερμηνεία της στον «Οδηγό Αισιοδοξίας»;

Η ίδια πάντως είπε αργότερα ότι ξέχασε να περπατήσει όπως της είχε υποδείξει η στυλίστριά της «Κλωτσιά και βήμα, κλωτσιά και βήμα».

Μία από τις πιο ιδιαίτερες και αξιομνημόνευτες στιγμές όμως στην ιστορία της διοργάνωσης ήταν το 1974, όταν ένα γυμνός άνδρας κάνοντας το σήμα της ειρήνης με το χέρι του, έτρεξε στη σκηνή πίσω από τον έκπληκτο οικοδεσπότη Ντέιβιντ Νίβεν, ενώ όλοι περίμεναν την Ελίζαμπεθ Τέιλορ.

Ο Νίβεν αντέδρασε ...ατακαδόρικα σώζωντας τη βραδιά. Ο καλλιτέχνης, ακτιβιστής υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και φωτογράφος όμως, Ρόμπερτ Όπελ, λίγο καιρό μετά, δολοφονήθηκε μόλις στα 40 του χρόνια από ληστές, που μπήκαν στη γκαλερί του. 

Το 1985, πάλι η Σάλι Φιλντς έχασε κάπως τον έλεγχο στον ευχαριστήριο λόγο της, όταν παρέλαβε το δεύτερό της βραβείο στην κατηγορία του Α΄ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Places in the Heart».

Η αλήθεια είναι ότι κανείς μέχρι σήμερα δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει με τον «απεγνωσμένο» για προσοχή λόγο της. Αυτολεξεί μάλιστα τα λόγια της ήταν «Την πρώτη φορά που κέρδισα δεν το ένιωσα, αλλά αυτή το νιώθω και δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι σας αρέσω, ακριβώς αυτή τη στιγμή, σας αρέσω».

Μία περισσότερο εκνευριστική στιγμή, αν και αρκετά ντροπιαστική για τον ίδιο, ήταν όταν ο Τζέιμς Κάμερον αφού κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας για τον «Τιτανικό» ζήτησε από το ακροατήριο ενός λεπτού σιγή για όσους χάθηκαν στο πλοίο. 

Η στιγμή θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο συγκινητικές, αν ο σκηνοθέτης ελάχιστα λεπτά μετά δε ζητωκραύγαζε από σκηνής «Είμαι ο βασιλιάς του κόσμου» διαλύοντας  το όποιο συναίσθημα. Η στιγμή αυτή πάντως έχει μείνει ως  μία από τις πιο διφορούμενες.

Ο υπέροχος Ρόμπερτ ντε Νίρο, όταν παρέλαβε το Όσκαρ του το 1981 για το «Racing Bull» μάλλον ήθελε να τονίσει τη σπουδαιότητα της οικογένειας στον λόγο του και το έκανε…και με το παραπάνω μάλιστα,  λέγοντας: «Θέλω να ευχαριστήσω τη μητέρα μου και τον πατέρα μου που με έφεραν στη ζωή και τη γιαγιά και τον παππού μου, που έφεραν εκείνους στη ζωή».

Το 2000 μάλλον η διοργάνωση είχε σοβαρή έλλειψη χιούμορ. Ο Τζέιμς Φράνκο και η Άνν Χάθαγουεϊ δεν κατάφεραν να υπερπηδήσουν τα εμπόδια ενώ η μεταμφίεση του Φράνκο ως Μέριλιν ακόμα στοιχειώνει πολλούς.

Μία αρκετά περίεργη στιγμή συνέβη και το 2000, όταν η Αντζελίνα Τζολί και ο συνοδός της ήταν ιδιαίτερα διαχυτικοί μεταξύ τους. Και το ζήτημα θα είχε λήξει αν, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ο συγκεκριμένος κύριος δεν ήταν ο …αδερφός της.

Βέβαια, η πιο ντροπιαστική για τη διοργάνωση στιγμή ήταν το 1973 όταν ο Μάρλον Μπράντο αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο του (το ίδιο είχε κάνει για το «Patton» και ο Τζορτζ. Σ. Σκότ).

Ο διάσημος ηθοποιός έστειλε αντ’ αυτού μία Ινδιάνα, δείχνοντας την ευαισθητοποίησή του για το ζήτημα της αντιμετώπισης των ιθαγενών από τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η ...ιθαγενής ήταν η ηθοποιός Μαρία Κρουζ.

Υπομονή μέχρι την Κυριακή για να δούμε τι θα έχουμε να θυμόμαστε από το φετινά Όσκαρ.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]