Τα σίκουελ όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) τα βαριόμαστε και όχι άδικα αν σκεφτεί κανείς ότι όχι μόνο «τραβάνε» μία ιστορία περισσότερο από όσο θα έπρεπε αλλά σου χαλάνε και την ωραία αίσθηση που σου δημιούργησε η πρώτη ταινία.

Με απλά λόγια, λοιπόν, το σίκουελ συχνά συνειρμικά σε οδηγεί στη λέξη «αποτυχία». Αυτό σε γενικές γραμμές, γιατί σίγουρα στις περιπτώσεις που ακολουθούν, τα σίκουελ έπρεπε να γίνουν, έγιναν και εμείς απλά τα απολαμβάνουμε.

Όταν ο ευφέστατος Ταραντίνο πήγε στην εταιρία παραγωγής για να βρει χρηματοδότηση για την επική ταινία «Kill Bill» είχε ένα σενάριο 4 ωρών. Φύσει αδύνατο να γίνει μία μόνο ταινία, του ζήτησαν να το «κόψει» σε δύο μέρη.

Ευτυχώς για μας το έκανε και το «Kill Bill 2» κυκλοφόρησε μόλις 5 μήνες μετά το πρώτο, εκτινάσσονταν την καριέρα του σκηνοθέτη στα ύψη. Βέβαια, για χρόνια ακουγόταν οι ψίθυροι «έρχεται και τρίτο μέρος» ακόμα όμως περιμένουμε.

«Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών» δεν θα ήταν ο ίδιος εάν η όλη ιστορία τελείωνε σε δύο μόλις ώρες. Βέβαια, και τα πολλαπλά «τέλη» του τρίτου μέρους της τριλογίας (η αλήθεια είναι ότι λες τώρα τελειώνει και τώρα τελειώνει και τίποτα δε γίνεται) είναι κάπως παρατραβηγμένα αλλά μάλλον ο Άραγκορν δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη.

Ωστόσο, η απόφαση του Τζάκσον να υπάρξουν σίκουελ (ειδικά το δεύτερο μέρος) ικανοποίησε το κοινό, κάτι που μάλλον δε συνέβη με το πιο πρόσφατο «Hobbit».

Μπορεί ο Κρίστοφερ Νόλαν να μας προϊδέασε με το «Batman begins» του 2005 αλλά η αλήθεια είναι ότι ο «Σκοτεινός ιππότης» με τον Χιθ Λέτζερ να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως Τζόκερ, μας έπεισε και με το παραπάνω ότι καλά έκανε ο Κρίστιαν Μπέιλ και ξαναφόρεσε τη στολή του Μπάτμαν το 2009.

«Ο Νονός Μέρος 2ο» και «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά» είναι τα μόνα σίκουελ που έχουν κερδίσει 'Οσκαρ καλύτερης ταινίας.

Στην περίπτωση του Νονού μάλιστα ο Ρόμπερτ ντε Νίρο ως νεαρός Βίτο Κορλεόνε κάνει την ιταλική μαφία να μοιάζει πιο γοητευτική από ποτέ.

«Σιωπή των Αμνών» χωρίς Άντονι Χόπκινς δε γίνεται. Έτσι μάλλον σκέφτηκαν και οι δημιουργοί του «Manhunter» του 1986, που στην ουσία είναι το πρώτο μέρος της ιστορίας του serial killer, όπου ο Μπράιαν Κοξ υποδύεται τον Χάνιμπαλ.

O Χόπκινς αναζητά την Κλαρίς και το 1992 η ταινία κερδίζει 5  Όσκαρ στις βασικές κατηγορίες. Ωστόσο, ο «Κόκκινος Δρκάκος» και το «Χάνιμπαλ» που ακολούθησαν μάλλον θα έπρεπε να παραμείνουν  ως ιδέες.

Ο Τζέιμς Μποντ είναι ένας πράκτορας με ένα άριστα δομημένο franchise εδώ και πολλά χρόνια στην πλάτη του. Ωστόσο, ο Ντάνιελ Κρέγκ με το «Skyfall» (και το «Casino Royale» νωρίτερα) έδωσε άλλη πνοή στον χαρακτήρα του βρετανού υπερκατασκόπου.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]