Η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη; Όπως και να έχει, ο κινηματογράφος έχει εμπνευστεί και χρησιμοποιήσει (υπερ του δέοντος πολλές φορές) αρκετά επαγγέλματα στην ιστορία του.

Ο αστυνομικός και μάλιστα εκείνος που είναι έτοιμος να συνταξιοδοτηθεί έχει πρωταγωνιστήσει ουκ ολίγες φορές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ο Ντάνι Γκλόβερ έχτισε την καριέρα του πάνω σε αυτό.

Η στρίπερ/πόρνη με τη χρυσή καρδιά άρχισε να παίρνει τα πάνω της με την «Τροτέζα» (Irma La Douce, 1963) και η ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ με την Σίρλεϊ ΜακΛέιν στον πρωταγωνιστικό ρόλο έφτασε μέχρι τα Όσκαρ και κέρδισε και ένα μάλιστα.

Η φιγούρα του τρελού επιστήμονα είναι μία ακόμη προσωπικότητα που δε λείπει από το Χόλιγουντ. Από τον Φρανκεστάιν μέχρι τον Ρόμποκοπ, ο τρελός επιστήμονας πάντα θα αποτελεί έμπνευση.

Ο στρατός, ο κακός λοχαγός και η «against all odds» νίκη ενός ήρωα (αμερικανικής καταγωγής) πάντα είναι στοιχεία που αγαπά το Χόλιγουντ και ευνοούν και τον τοπικό πατριωτισμό.

Ο αδυσώπητος, άπληστος και εγωιστής επιχειρηματίας ή golden boy δεν είναι

έμπνευση φετινή από τον «Λύκο της Wall street». Κάθε άλλο. Απασχολεί την κινηματογραφική βιομηχανία πολύ πριν μάθουμε εμείς τι θα πει χρηματιστήριο.

Ο Άγγλος μπάτλερ (ακόμη και στο θηλυκό του με την Γκλεν Κλόουζ ως Άλμπερτ Νόμπς) είναι απαραίτητο συστατικό μίας ιστορίας εποχής για το Χόλιγουντ και όχι μόνο. Σε πιο σύγχρονη εκδοχή, ο μπάτλερ αντικαθίσταται από την μεξικανή συνήθως υπηρέτρια (ρατσιστικό στερεότυπο που ακόμα πουλάει).

Ο δάσκαλος -έμπνευση από τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» μέχρι τη Μισέλ Φάιφερ (στο Dangerous Minds), σε δραματικές ή κωμικές παραγωγές έχει εισβάλλει με εμπορική επιτυχία μέχρι το σημερινό τηλεοπτικό σχολείο του «Glee».

Όταν οι γυναίκες πάτησαν πόδι στον κινηματογράφο και στη ζωή, η δουλειά της δαιμόνιας ρεπόρτερ – σαγηνευτικής γυναίκας που λύνει με επιτυχία και πονηριά όλα τα μυστήρια έκαναν τη Λόις Λέιν να μοιάζει φυσική εξέλιξη της χειραφετημένης γυναικείας προσωπικότητας.

Αλλά για να έχει κάποιος να εξιστορεί όλα όσα υπονοούνται στις ταινίες χρειάζεται πάντα ένας μπάρμαν, που δίνει προσοχή σε όσα λένε οι πελάτες του. Κάποιες φορές, όπως στο «Κοκτέιλ» ο μπάρμαν αυτός παίρνει και πρωταγωνιστικό ρόλο μάλιστα.

Η σέξι γραμματέας είναι μία από τις πρώτες … γυναικείες δουλειές στο σινεμά, που πάντα ευνοούν την εξέλιξη της πλοκής. Αργότερα βέβαια ήρθε η προαγωγή και η Ντέμι Μουρ στις «Αποκαλύψεις» άλλαξε τα δεδομένα.

Ο εκτελεστής (βλέπε ιδανικά Leon) που πάντα ολοκληρώνει τη δουλειά παρά τις αντιξοότητες είναι ένας χαρακτήρας λατρεμένος, περιπετειώδης, σαγηνευτικός και πάει σετ με τον διεφθαρμένο ή ηθικό αστυνομικό. Τζέισον Στέιθαμ με τα όλα του.

Ο ανισσόροπος wanna be famous αλλά προς το παρόν άφραγκος συγγραφέας (ή σεναριογράφος) έχει να επιδείξει μεγαλεία ρόλων στο σινεμά. Η καλύτερη περίπτωση όμως (προσωπική εκτίμηση) είναι η πιο πρόσφατη υπόθεση των «7 ψυχοπαθών».

Η χαριτωμένη/ γλυκός κύριος με το μαγαζάκι στη γωνία είναι μία ακόμα χαρακτηριστική φιγούρα, ειδικά στην περίπτωση των ρομαντικών κομεντί. Από την Μεγκ Ράιαν και τη Ζιλιέτ Μπινός μέχρι τη γειτονιά του Χιού Γκραντ στο Νότινγκ Χιλ, ο καταστηματάρχης (γενικά) είναι ένα επάγγελμα που βάλλεται μεν από τα πολυκαταστήματα, επιβιώνει δε με έναν μαγικό πάντα τρόπο. Στην περίπτωση αυτή μάλλον η τέχνη δεν βλέπει τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή.

Ο αδέκαστος δικηγόρος (από το «Philadelphia» μέχρι την «Έριν Μπρόκοβιτς») ή εκείνος του... διαβόλου πάντα βρίσκει τη δικαστική οδό για να κερδίσει (πάντα επιμένω) σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. «Ο δικηγόρος του διαβόλου» εξάλλου υπήρξε μία ταινία- αφιερωμένη στο συγκεκριμένο επάγγελμα (αν και όχι τόσο κολακευτική).

Η πανούργα νοσοκόμα έχει απέναντί της έναν ηθικό γιατρό. Σε νοσοκομειακά μπλεξίματα, τα ζητήματα ζωής και θανάτου απασχολούν το Χόλιγουντ.

Βέβαια, αυτή η φιγούρα που πρωταγωνιστεί σε κάθε ταινία είναι εκείνη της γκαρσόνας, που φιλοδοξεί να γίνει σταρ του Χόλιγουντ. Μάλλον, η φιγούρα αυτή είναι η υπενθύμιση κάθε πρώην άσημου συντελεστή του σινεμά, που δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]